سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

قرار بر آن بود که آسمان با زمین، عالم معنا با عالم ماده و متافیزیک با عالم فیزیک ارتباط برقرار کند. تا هر دو با هم انسان را به سوی هدفی والا هدایت نمایند و دوشادوش یکدیگر ماشین زندگی آنرا به حرکت در آورند و در آن نقش‌آفرینی کنند.

سردار شمامی_ بانه

خداوندگار حکیم بدون در نظر گرفتن حکمت و فواید، روزه‌ را بر ما واجب نکرده‌ است؛ زیرا خداوند متعال به‌ گرسنگى و تشنگی ما نیازی ندارد، بلکه‌ خداوند به‌ خاطر سود و منفعت ما، روزه‌ را همانند یکی از عبادات قرار داده‌ است، تا بدین وسیله‌ انسان بتواند راهی برای تقرب به‌ بارگاه حق تعالی بیابد و همچنین بتواند با رعایت کامل آن در ردیف انسانها قرار گرفته و همچون آنان زندگی را سپری نماید و در راستای آن از سود و منفعتهای هنگفتی بهره‌مند شود که‌ به‌ یاری خداوند متعال خلاصه‌وار برخی از آن حکمت و فایده‌ها را ذکر می‌نماییم:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله رب العالمین و الصلاة و السلام علی أشرف الأنبیاء و المرسلین.

همانطور که همه می‌دانیم اساس تصورات و جهان‌بینی دینی بر این است که (خلق و امر) به دست خداوند است و انسان و سایر مخلوقات جهان هستی مأمور هستند. از آن روز که آسمان‌ها و زمین و آنچه در آنها است آفریده شده، طبق سنن و قوانینی هر کدام در مسیری خاص و جهتی معین، به فرمان خداوند به حرکت درآمده‌اند. در مجموع کائنات، آن دسته ازمخلوقاتی که بی‌اراده هستند، به محض خلقت و دریافت فرمان مربوطه از جانب خداوند، به حرکت درآمدند و به سوی مقصد و هدفی که برایشان معین شده بود، بدون توقف و تردد راه خود را ادامه داده و به سوی آن سرنوشت مشخص پیش می‌روند.

نقل سخن آفتی از آفات زبان است و چه بسا گوینده‌اش را مادامی که متوجّه نگردد و تقوای پروردگارش را پیشه نکند در پرتگاه سقوط قرار می‌دهد. منظور از کلام منقول، کلامی است که به دیگران آسیبی برساند یا اینکه نقل آنها بدون اجازه‌ی گوینده‌اش منجر به افشای اسرار شود و معمولاً انگیزه‌ی این کار« حقد» و «حسد» می‌باشد.

استاد فتحی یکن رهبر جماعت اسلامی لبنان
ترجمه‌: عبدالقادر ربّانی‌فر

مقدمه
اصل و پایه التزام، پایبندی کامل به اسلام و دستورات آن است، به شرط آنکه این التزام و پایبندی، منطبق بر محور حیات و طرز تفکر بوده و سرچشمه‌ی نظرات و دیدگاههای فرد رادر هر مسئله‌ و موضوعی تحت‌الشعاع خود قرار دهد.

ارایه‌شده‌ در همایش بزرگداشت عزیزخان مکری در سردشت- اردیبهشت 86

صلاح قاسمیانی *

چکیده:
موضوع این مقاله کاوشی است از منظر جامعه‌شناختی در ریشه‌ها و علل گمنامی نخبگان در ایران و هدف نه تنها بررسی عوامل و موانع برآمدن نخبگان بلکه فراتر از آن بازکاوی رویه‌ی نابودی نخبگان اصلاح توسط هویت‌های جمعی ایرانیان است و از آنجا که تاریخ محتوای اصلی و ماده‌ی خام همه‌ی علوم اجتماعی را تشکیل می‌دهد و از ترکیب تاریخ با نظریه است که علوم اجتماعی پدید می‌آید؛ با نگاهی بر رویدادهای تاریخی به ویژه در دو سده‌ی اخیر- البته با تأکید بر دوره‌ی تاریخی حیات عزیزخان مکری- به بحث و بررسی در این موضوع پرداخته خواهد شد. در این گفتار پس از بیان مقدمه در تبیین علل این پدیده به چهار مقوله:

نویسنده‌:فاروق رفیق
مترجم :صلاح‌الدین عباسی

بازی سوفسطائیان در غیاب وجدان و عقلانیت سقراطی

بیشترین مسئولیت نابسامانی کُردها بر دوش روشنفکران است. آنها پیشگام اتفاقاتند، توجیه‌گر وقایعند، بنیان‌گذار گفتمان‌هایند. در بیشتر موارد، به خود حق داده‌اند که خود را سخنگوی کُردها بنامند و تصمیم بگیرند که کرد چیست؟ چگونه است؟ چه می‌خواهد؟ چکار باید بکند؟ هر چند که این حق را نداشتند تا در کلیه امور جامعه، کوچک و بزرگ، دخالت کنند. جای پرسش است که، این حق را چرا به خود داده‌اند؟ بحث در اینجاست، چگونه این کار را انجام می‌دهند؟ بر مبنای چه سابقه و تاریخی شروع کرده‌اند؟ و چه نفع و ثمره‌ای دربر داشته‌اند؟

روزه‌ای که در قرآن و سنت به آن امر و تشویق شده است عبارتست از: ترک کردن، دست کشیدن و قبول محرومیت، یا به عبارتی دیگر: خویشتنداری و امتناع از شهوت شکم و شهوت فرج در انچه که مباح و جایز است به نیت نزدیکی و تقرب به خدای متعال.

ماه روزه خوش آمدی، ماه شب زنده داری خوش آمدی، ماه رحمت و آمرزش خوش آمدی، ماه رهایی از آتش دوزخ خوش آمدی. 

ماه رمضان در حالی آغاز شد که پیش از آن در برهوت وقت‌کشی می‌زیستیم. شهوت‌ها و لغزش‌ها بر ما سرازیر شده بودند و ما را به پرتگاه وقت‌کشی و هدر دادن وقت در راه کامجویی کشانده بودند . نسیم گذشت بر ما وزید و نفحات آن ما را می‌نگرند، اینک باید پس از گرمای سوزان خطاها تن خود را به این نفحات بزنیم. روزه تنها رکنی است که رازی است بین خدا و بنده. پیامبر(ص) فرمود:"همه عمل بنده از اوست، مگر روزه که از من است و من خود پاداشش را می‌دهم."

بسم الله الرحمن الرحیم

 «الحمد لله ربّ العالمین و صلّی الله علی سیّدنا محمّد و علی آله و صحبه اجمعین» 

با فرموده‌ای از پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص)، آغاز می‌کنیم. ایشان می‌فرمایند: «إنّما یأکُلُ الذئبُ مِنَ الْغنمِ القاصِیة» یعنی: «همیشه گرگ، گوسفندی را که از گله جدا شده است، ‌می‌خورد».