سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

چنانکه در بخش دوم از نظر گذشت، امر حجاب از امور معلومه در دین است و برابر نص صریح قرآن و سنت و اجماع علمای اسلام بر زن واجب است همه‌‌‌‌ی بدنش را بپوشاند. فقط اختلاف در خصوص پوشش صورت و دو دست است. گروهی از علما بر این رأی‌‌‌‌اند که پوشش صورت و دو دست واجب است و گروهی دیگر معتقدند جایز است زن صورت و دو دستش را آشکار سازد.

اشاره: یادداشت عاجل و مختصری که در باره زلزله ترکیه و پیوند دادن آن با معصیت در فیسبوک نوشتم، موجب واکنش شماری از خوانندگان شد. برخی واکنش‌ها تنها دشنام و تکفیر بود و طبعا ارزش پرداختن نداشت، هرچند این پرسش را در ذهن من و بسیاری دیگر خلق کرد که چرا در جامعه ما شماری از کسانی که بیش از دیگران ادعای دینداری دارند به این اندازه بی‌ادب، یاوه‌گوی، عقده‌ای، و بی‌تربیت می‌شوند؟ این حجم از بی‌تربیتی واقعا وحشتناک است، و با توجه به کمیت بلند این شمار از آدم‌ها در جامعه ما می‌توان روزهای تیره و تاری را که در انتظار نسل‌های آینده آن سرزمین است از همین اکنون پیش‌بینی کرد. از آن طیف که بگذریم، شماری دیگر دلایلی در نقد دیدگاهم مطرح کرده بودند که ناشی از ابهام‌هایی در این باب بود، و در این‌جا لازم می‌بینم نکاتی را برای رفع آن‌ها به عرض برسانم.

می‌خواهم آسان‌ترین و بهترین راه حفظ قرآن را برای ما بیان کنید؛ به ویژه پس از مرحله‌ی کودکی که حفظ طبعا آسان‌تر بود. شیخ قرضاوی پاسخ می‌دهد: الحمد لله، والصلاة والسلام على رسول الله، وعلى آله وصحبه ومن اتبع هداه، وبعد: از سؤال کننده به خاطر علاقه‌ای که به کتاب خدا دارد تشکر می‌کنم؛ رسول خدا فرموده است: "خيركم من تعلم القرآن وعلمه بهترین شما کسی است که قرآن را فراگیرد و به دیگران هم بیاموزد.

امر به حجاب برابر نص شرعی است و علمای اسلام بر وجوب پوشش همه‌ی بدن زن اتفاق دارند. فقط اختلاف در مورد پوشش صورت و دو دست است. در قسمت نخست مقاله بیان نمودیم بر پایه‌ی نگاه علما و مفسرین به نوع استثنا در آیه‌ی زینت: « وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إلا مَا ظَهَرَ مِنْهَا»، دو برداشت متفاوت در خصوص پوشش صورت وجود دارد. گروهی معتقدند، به دلیل اینکه استثنا در آیه منقطع است، مراد از زینت آشکار که در آیه: «إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا»، استثنا شده؛ لباس ظاهر(چادر) است، بر این اساس، پوشش صورت واجب است و جایز نیست زن صورتش را برای افراد نامحرم آشکار سازد

هر بحران و هر پدیده‌ی استثنایی در جهان مانند فوران آتش فشان یا وقوع طوفان یا شیوع یک ویروس کشنده، بحث‌هایی را در میان اهل ایمان به وجود می‌آورد به ویژه زمانی که این رویدادها با مرگ و زندگی یا رنج و عذاب ارتباط داشته باشد و بر وجود انسان تأثیر بگذارد. در وضعیت فعلی فجایع و مصائب انسانی سؤالاتی را ایجاد می‌کند، مانند این که چرا خدا در سوریه برای نجات بی‌گناهان دخالت نمی‌کند؟ یا این که خداوند در حوادث غزه کجاست که مسلمانان را یاری نمی‌دهد؟ چرا جرثقیل حرم مکی سقوط می‌کند و ده‌ها نمازگزار بی‌گناه را به کشتن می‌دهد؟ گناه این افراد چه بود؟ آیا این ویروس نتیجه‌ی خشم خداوند از اعمال انسان‌هاست؟ آیا زندگی برای انسان‌های پاک و پرهیزگار به مراتب آسان‌تر است؟

در طول تاریخ پرافتخار اسلام، مقدسات ما از حقد و دشمنی نژادپرستان و جاهلان در امان نمانده است. اما در دهه‌های اخیر، این موضوع از طریق کمپین‌های فراوان و زیر چتر حمایتی مقامات امنیتی بیش از پیش سازماندهی شده است. نکته‌‌ی خطرناک آن است که این تحریکات به نام آزادی بیان و دفاع از هویت توجیه می‌شود، این چه نوع آزادی‌ است که باعث چنین رویکرد نفرت‌انگیزی می‌شود؟

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ‎﴿١﴾‏ وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ‎﴿٢﴾‏ وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ‎﴿٣﴾‏ يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ‎﴿٤﴾‏ بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَىٰ لَهَا ‎﴿٥﴾‏ يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ‎﴿٦﴾‏ فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ ‎﴿٧﴾‏ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ ‎﴿٨﴾‏

ﺑِﺴْﻢِ ﺍﻟﻠّﻪِ ﺍﻟﺮَّﺣْﻤﻦِ ﺍﻟﺮَّﺣِﻴﻢِ اِﺫَﺍ ﺯُﻟْﺰِﻟَﺖِ ﺍْﻟﺎَﺭْﺽُ ﺯِﻟْﺰَﺍﻟَﻬَﺎ ﻭَﺍَﺧْﺮَﺟَﺖِ ﺍْﻟﺎَﺭْﺽُ ﺍَﺛْﻘَﺎﻟَﻬَﺎ ﻭَ ﻗَﺎﻝَ ﺍْﻟﺎِﻧْﺴَﺎﻥُ ﻣَﺎﻟَﻬَﺎ ﻳَﻮْﻣَﺌِﺬٍ ﺗُﺤَﺪِّﺙُ ﺍَﺧْﺒَﺎﺭَﻫَﺎ ﺑِﺎَﻥَّ ﺭَﺑَّﻚَ ﺍَﻭْﺣَﻰ ﻟَﻬَﺎ ... ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﺑﻴﺎﻥ می‌‌ﻜﻨﺪ، ﻛﻪ ﻛﺮﻩ‌ی ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭ ﺯﻟﺰله‌اش ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻭ ﻭحیِ ﺍلهی است، ﻭ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺗﻜﺎﻥ می‌ﺨﻮﺭﺩ، ﻭ ﺑﻌﻀﺎً می‌لرﺯﺩ.

ترک محیط: متربی باید از محیطی که برایش تأثیرات منفی دارد دور شود؛ زیرا ماندنش در محیط آلوده اگر پایبندی، پاکی و صفایش را به کلی از بین نبرد حداقل پیامد‌های منفی‌ای را برایش در پی خواهد ‌داشت. ترک محیط سبب تثبیت و تحکیم باورهای مثبت یا ایجاد آن‌ها می‌شود. پاکسازی محیط با دورکردن بدکاران از آن یا با دور شدن متربی از آنان، روشی است که قرآن در زمینه‌ی دعوت ارائه داده ‌است»

متربی یا تربیت‌شونده، فردِ هدف برای امر تربیت است تا پروردگارش به وی شناسانده شود و پیام حیات‌بخش اسلام به وی ابلاغ گردد. متربیان به امید داشتن آینده‌ای درخشان تربیت می‌شوند؛ زیرا آنان در آینده عهده‌دار دعوت و اصلاح جامعه خواهند شد و مسؤولیت تربیت اعضای جامعه را برعهده خواهند‌ گرفت و در راستای رفع مشکلات و پُر کردن خلأهای‌ موجود تلاش خواهند کرد. هر جنبش، دعوت یا مؤسسه‌ای هر اندازه قوی یا برخوردار از شخصیت‌های بزرگ باشد خطر همچنان آن را تهدید می‌کند و شاید دیری نپاید که شخصیت‌هایش یکی پس از دیگری از بین بروند و در نتیجه زمانی فرا رسد که همه‌ی شخصیت‌هایش را از دست بدهد[79].