مفسّر و دعوتگر بزرگ معاصر مرحوم «سیّد قُطب» را گاهی در برخی از محافل به خاطر پاره‌ای از مطالب و جملات مندرج در ترجمه‌ی کتاب «العدالة الإجتماعیة فی الإسلام» به شدّت مورد نقد و نفرین قرار می‌دهند. پیشاپیش باید بگویم که متأسفانه این افراد هیچ گاه به خود زحمت نداده‌اند اصل کتاب آن مرحوم را مطالعه کنند و این رویه برای کسانی که توان مطالعه‌ی اصل کتاب را دارند اگر ناشی از بدبینی و مرض درونی نباشد
نسان نیازمند ارتباط مستقیم با آفریننده و هستی بخش خود است. این ارتباط اگر چه از طریق مناجات و رازگویی درونی و قلبی انجام می‌گیرد؛ اما دسترسی به كلمات خود خداوند، بسیار لذت بخش و اطمینان آور است.
هنوز گه‌گاهی صدایت را می‌شنوم؛ زمانی که برای صدا زدنم کلی واژه‌ها را به رقص در می‌آوردی و در آخر صدا می‌زدی و... میخندیدی!
لبخند با دندان‌های صدفی...
باید باور کنیم که سنّی‌ها سرمایه‌ی بزرگی برای ایران هستند.
معمولاً هفته‌ی وحدت فرصتی است برای گفت‌وگو در مورد وحدت شیعه و سنّی با یک نگاه تاریخی به دو باور در مورد میلاد پیامبر اعظم حضرت محمّد بن عبدالله. صد البتّه این کلمه‌ی وحدت با تسامح گفته می‌شود. قرار نیست نه سنّی شیعه شود و نه شیعه سنّی. امّا من از یک نگاه دیگر در هفته‌ی وحدت به وجود سنّی‌ها در ایران اشاره دارم.
وقتی کودکی از درد پا یا درد مفصل شکایت میکند این موضوع ممکن است باعث نگرانی والدین یا پرستاران بچه شود. به طور معمول این ناراحتی به سادگی ناشی از دردهای رشد است که خود به خود برطرف می‌شوند.
در حالی فرانسه میزبان دشمنان دیروز و دوستان امروز در یکصدمین سالگرد پایان جنگ جهانی اول است و آلمان سرسخت‌ترین دشمن سابق متفقین در آن شرکت دارد که ایران غایب بزرگ این نشست است. رهبرانی از ٧٠ کشور جهان به دعوت پاریس در آن شرکت دارند که به نظر از تهران دعوت نشده است. برخی از کشورهای شرکت‌کننده هیچ ارتباطی نه از دور و نه از نزدیک با این جنگ ندارند؛ اما ایران چرا؟ خاطره تلخی از این جنگ داشته و دارد و به شدت از آن متاثر بود.
یکسال از آن حادثه مهیب گذشته است. تب و تاب رسانه‌ای خوابیده اما رنج‌ها و زخم‌ها همچنان بیدارند. دل، دیرتر از هر چیزی، تسکین می‌یابد. ویرانی خانه‌ها و صدمات جسمی شاید زودتر و بهتر ترمیم شده باشند، اما زخم‌هایی که بر پیکر روح و جان فقدان‌چشیدگان نشسته، به این زودی‌ها رفتنی نیست. برای آنان که مانده‌اند غمناک باید بود، چرا که رفتگان، آسودند. و مرگ، ظاهراً، پایان رنج است. با تهیه مسکن و مایحتاج مادّی و تدابیر بهداشتی و یاری‌های پزشکی می‌توان بخشی از رنج را فروکاست، اما دردِ فقدان، سخت‌جان است. بسیار سخت‌جان.
ساعت ۹ و ۴۸ دقیقه‌ی شامگاه ٢١ آبان‌ماه ۱۳۹۷ دقیقاً یک سال خورشیدی از وقوع زلزله‌ی کرمانشاه سپری می‌شود و دقایقی بعد، آن بلای طبیعی به دو سالگی خود وارد می‌شود. از چندی پیش، زمزمه‌هایی برای بزرگداشت سالیاد آن حادثه‌ی طبیعی در فضای رسانه و محافل دانشگاهی و نیز بین بخشی از سمن‌ها و انجمن‌های مردمی شروع شده است و قطع یقین، بسیاری در این وادی به ایفای نقش خواهند پرداخت.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل