سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

4ـ تلاوت قرآن مجید

برادر و خواهر عزیزم! در این فراز از رساله، دو صفت از صفات سَلَف صالح را به شما یادآوری می‌کنم؛ باشد که این دو صفت را با تمرین فراوان در خود پرورش دهیم و إن‌شاءالله از آنها بهره‌ی وافر و شایان ببریم.

الف) تلاوت فراوان قرآن کریم.

ب) گریه به هنگام تلاوت قرآن یا گوش فرادادن به آن، از روی خشوع و تواضع برای خدای منّان.

«اصول اخلاقی زاییده‌ی عقل نیستند.» (دیوید هیوم)
یکم. تئوری‌های هنجاری اخلاقی همگی در داشتن یک سودا مشترک اند و آن اینکه معیاری بدست دهند تا کنشگران بتوانند در موقعیت‌های اخلاقی عمل (رفتار) درست را انجام دهند. کانت که از امر مطلق[1] و صورت‌بندی‌های سه‌گانه آن می‌گفت، همت بسته بود تا به آدمیان بیاموزد هنگام عمل، دیگری را چون خود در نظر آورید و «آنچه بر نفس خویش مپسندی/ نیز بر نفس دیگری مپسند». فایده‌گرایی (قسمی از نتیجه‌گرایی) هم به آدمیان توصیه می‌کرد هنگام عمل چنان کنید که نتیجه رفتار منفعت همگان را به حداکثر برساند.

کلمه‌ی «حزن» به معنای غم و اندوه است که در قرآن اغلب با کلمه‌ی خوف (به معنای ترسیدن، نگران شدن) استعمال شده است. همچنان که از معنای واژگان پیداست، حزن ناظر به غم و اندوه گذشته است یا به عبارتی دلالت بر معنای ماضی دارد اما خوف برعکس، دلالت بر معنای حال و آینده دارد. بر همین اساس در تفسیر آیه‌ی «أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ » ( یونس/62) « به حقیقت دوستان خداوند هیچ نگرانی (نسبت به آینده) و هیچ گونه‌اندوهی(نسبت به گذشته) ندارد.» (تفسیر المنتخب، 1/10، تفسیر ابن عباس،1/7، تفسیر قرطبی، 1/368)

«ای کسانی که ایمان آورده‌اید بر شما روزه واجب شده است همانگونه که برکسانی که پیش از شما بوده اند واجب بوده است تا باشد که پرهیزکار شوید..

مبارک باد آمد ماه روزه

رهت خوش باد ای همراه روزه 

چو یوسف ملک مصر عشق گیرد

هر آنکس صبر کند در چاه روزه

رمضان قطعه‌ای از بهشت خداوند در جهنم سوزان مادی است و روزه از جمله عباداتی است که برای لطافت روح، سلامت جسم، تقویت اراده و تعدیل غرایز بر انسان واجب شده تا به خاطر آن همه نعمتها که خدا به او بخشیده شکرگزاری کند. انسان در این ماه مبارک ثابت می‌کند که مثل حیوان در بند اصطبل و علف نیست و می‌تواند بر هوسها و شهوات و اشتهایش غالب شود.

رشد و گسترش کمی و کیفی هر دعوتی، نشان از ارکان استوار، دستور العمل‌‌های موفق و یاران دلسوز و متعهد آن دعوت دارد و بالعکس ضعف و ناکامی، دلیل ضعف ارکان و سستی یاران است.

بدون اینکه قصد ورود به بطن اصلی بحث فوق را داشته باشیم، نشانه‌‌هایی را بر می‌شماریم که ضعف و ناکامی هر دعوتی را فریاد می‌زنند و هر دعوتگری باید درصدد اصلاح آن باشد.

آنچه که در شعایر اسلامی مهم بوده و اهمیت فراوانی دارد، حکمت و فلسفه و مقاصد آنها می‌باشد؛ که متأسفانه بهای لازم به آن داده نشده و بسیار ساده و گذرا درباره‌ی آن سخن به میان آمده است. 

بدیهی است هر یک از تکالیف شرعی اهداف و مقاصدی را دنبال می‌کند که در واقع روح آن تکالیف بـه حساب می‌آید و در واقع آن تکالیف برای تحقق بخشیدن به آن اهداف و مقاصد وضع شده است و در صورت عدم تحقق آن اهداف، روح خویش را از دست داده، و صرفاً به جا آوردن و انجام قالب آن، ارزش چندانی ‌ندارد، ‌مثلاً نماز؛ ‌اهداف و مقاصدی را دنبال می‌کند همچنین زکات، روزه و حج.

روزه فرمان الهی و تمرینی برای زندگی سالم و با معنویت است. بنابراین برای کسب فیض بیشتر از این ماه مبارک رعایت یک برنامه غذایی متعادل و صحیح، لازم و ضروری است. عمل به توصیه­های زیر به شما کمک می­کند تا علاوه بر سود جستن از بهره­های معنوی این ماه از سلامت جسمی حاصل از انجام این فریضه دینی نیز بهره­مند گردید.

تغذیه صحیح در ماه رمضان از اهمیت بسیاری برخوردار است. یک روزه‌دار در طول روز با کمبود آب و املاح مواجه می­شود بنابراین باید در هنگام افطار به نحو شایسته‌ای این کمبودها جبران شوند.

سخن از امّت اسلام، حدیث از عزّت، سربلندی و سرافرازی است، سخن از جانفشانی، جانثاری، ایثار، جهاد و مجاهدین راستین تربیت‌شدگان این مکتب عظیم و راهروان حق وحقیقت است. درختی بس بزرگ و سایه‌گستر و سرسبز و ریشه‌دار، با ریشه‌های قوی و ممتد در اعماق تاریخ، ریشه‌اش در تار و پود تاریخ و بزرگان و سازندگان صرح و بزرگی و پیروزی، دوانیده و با دل و جان آنها تنیده شده است. « ... ملة أَبِیكُمْ إِبْرَاهِیمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِینَ مِنْ قَبْلُ ..» (حج: 78) ای مسلمانان، بدانید نام اسلام بهترین، زیباترین و تابناکترین نام است،

نخستین كاری كه در اعمال عبادی انجام می‌گیرد ستایش خداوند است. اگر به خدای متشخص و انسانگونه قائم باشیم مانند خدای ادیان ابراهیمی، در آن‌جا ستایش، ستایش از خداست ولی اگر مانند ادیان بودایی و تائویی به خدایی غیر متشخص قایل باشیم ستایش در آنجا، ستایش از هستی است.