سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

رسیدن به رمضان نعمتی بزرگ است و منّتی است ستُرگ که تنها پارسایان پاکباز قدرش را می‌دانند؛ بنابراین بر هر زن و مرد مسلمانی که خداوند با رمضان به آنان منت نهاده است، واجب است این فرصت را غنیمت شمارند و از آن توشه برگیرند. اگر رمضان از دست برود بزرگ‌ترین حسرت و بالاترین پشیمانی است.

پدیده‌ی اجتهاد میان رستن و بسته ماندن یا تحریف نص و حرف‌گرایی میان باطن‌گرایان جدید و نو ظاهرگرایان حرف‌گرا

واژه‌ی «مُفسِد» از فساد است و فساد یعنی خارج شدن و کناره گرفتن از راهی که خداوند برای هر چیزی معیّن نموده است که باید در آن راه حرکت کند تا به کمال خود برسد، مثلاً روش و مسیر صحیحی برای رشد یک درخت وجود دارد که باید برآن روش و مسیر، رشد یابد تا به حدّ نهایی رشدی که برایش در نظر گرفته شده است برسد، اگر از آن مسیر خارج شود یا چیزی سبب خارج گرداندن آن، گردد در آن صورت دچار فساد شده است.

نماز در اسلام از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است؛ به‌طوری‌ كه ستون دین، كلید بهشت، معراج مؤمن و بهترین كردار به حساب می‌آید و نخستین چیزی است كه در روز قیامت انسان به خاطر آن مورد بازخواست قرار می‌گیرد. از این رو قرآن كریم و سنت نبوی بر اهمیت آن تأكید فراوانی كرده‌اند.

هنگامی كه پیامبر(علیه الصلوات والبرکات) به چهل سالگی نزدیك می‌شد، علاقه به دوری از اجتماع در او به وجود آمد. خداوند علاقه به خلوت‌گزینی را در غار حرا در او ایجاد كرد. بنابراین چندین شبانه‌روز گاهی ده روز و گاهی بیشتر تا یك ماه خلوت می‌كرد و به عبادت می‌پرداخت، سپس به خانه‌اش برمی‌گشت و مدت زیادی در آن‌جا نمی‌ماند و دوباره برای خلوتی دیگر توشه برمی‌داشت و این‌چنین به سر می‌برد تا در یكی از این خلوت‌ها وحی بر وجود مبارکشان نازل شد.

دیالکتیک: یکی از ابزارهای هدایت مخاطب به سمت آنچه مدّنظر داریم، دیالکتیک است. دیالکتیک به این صورت است که پرسش مطرح می‌گردد و جواب دادن به آن را به خِرَد مخاطب وا می‌گذارند تا در خلال جوابی که خود می‌دهد به مقصود برسد[127].

برای فهم درست این جمله لازم است به کل روایت توجه کنیم. از عمر بن الخطاب رضي الله عنه نقل است که پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود: «إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وَإِنَّمَا لِکُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى، فَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ، فَهِجْرَتُهُ إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ، وَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ لِدُنْيَا يُصِيبُهَا، أَوِ امْرَأَةٍ يَنْكِحُهَا، فَهِجْرَتُهُ إِلَى مَا‌هاجَرَ إِلَيْهِ» متفق عليه

غیبت به معنای تخریب و بدگویی پشت سر دیگران و زمانی که آنها از صحنه غایب‌اند، رفتاری آسیب‌زاست که روابط را فاسد می‌کند و موجبات شکاف و فاصله‌ی بیشتر بین افراد را فراهم می‌سازد. این فرهنگ رفتاری در جهان سوم که از حیث فرهنگی کمتر توسعه یافته‌اند، بیشتر معمول است و جوامع جهان اولی در تعاملات اجتماعی کمتر با این پدیده مواجه‌اند.

اگر اندکی به پیرامون خود و دگرگونی‌های آن بنگریم، وسایل ارتباط‌جمعی و ابزارهای رسانه‌ای نوین مانند اینترنت و ماهواره را می‌بینیم، درون‌مایه و ماهیت بنیادین این رسانه‌ها و رسانه‌های گذشته یک‌چیز است و آن ارتباط برای جابجایی داده‌هاست و این دستاورد نوینی نیست بلکه تاریخ پیدایش رسانه به زمان نیاز آدمی به دادوستدداده‌ها یا به گفته‌ای به آغاز زندگی اجتماعی آدم‌های نخستین برمی‌گردد، آنجا که آدمی پیش از ارتباط زبانی برای تفهیم خواسته خود به دیگران از حرکات دست و صورت و یا کشیدن نگاره‌هایی بهره می‌برده است.

در این بررسی دو رویکرد فقهی بین علما و مفسرین در خصوص پوشش صورت و دو دست بر پایه‌‌‌ی آراء و استدلالات‌‌‌شان ارائه گردید. و به وضوح نشان داده شد بین علما در مورد احکام متعلق به حجاب و پوشش بدن زن اختلاف آشکاری وجود دارد؛ فریقی بر این رأی‌‌‌اند پوشش صورت بر همه‌‌‌ی زنان مسلمان واجب است و فریقی دیگر می‌‌‌گویند وجوب پوشش صورت فقط خاص همسران پیامبر – صلی الله علیه و سلم – است و بر سایر زنان مسلمان واجب نیست.