سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

منظور از این سخن؛ ایراد و انتقاد نیست. قصد تنها ادای مسئولیتی است سنگین؛ با بیانی صرفاً علمی و با احتراز از آنچه کمترین حساسیت را برانگیزد. تکلیفی است اسلامی که این سخن؛ به نظر تمام صاحبنظران و دست‌اندرکاران تهیه‌ی قانون قصاص برسد. پس حتّی از اشاره به این ماده و آن تبصره؛ و این نقص و آن ایراد؛ حذر می‌کنم؛ که شاید مطبوعات بخواهند و بتوانند؛ به وظیفه اسلامی خود قیام، و آنرا چاپ کنند.

هانا آرنت در مشهورترین اثرش، وضع بشر، اظهار می‌دارد كه «پروژه فكری‌اش چیزی جز فكر كردن به آنچه انجام می‌دهیم، نیست.» دغدغه آرنت كه درواقع فهمِ تئوری و ارتباط آن با اقدامات هرروزه سیاسی در دنیاست، در این عبارت بیان ‌می‌شود. باتوجه به اتفاقاتی كه طی جنگ برایش رخ داد، طبیعی است كه آرنت به دنبال كشف چرایی اتفاقاتی است كه رخ داد تا مانع تكرارِ مجددشان شود. در كتاب‌های «ریشه‌های توتالیتاریسم» و «آیشمن در اورشلیم»، آرنت تلاش می‌كند تا دلایل اوج‌گیری رژیم‌های تمامیت‌خواه را و شرایطی كه زمینه گسترش چنین سِتمی را فراهم كرد، برشُمارد.

خداوند حد محاربه را برای کسانی قرار داده است که راه را بر مؤمنان می‌بندند و برای فساد در زمین تلاش می‌کنند: ﴿إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذَلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ﴾ [المائدة: 33]

هر کس حرکتی بر خلاف نظم و برنامه‌ی الهی انجام دهد به صورت مجازی کار او محاربه‌ی خدا و رسول محسوب می‌شود: ﴿إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذَلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ﴾ [المائدة: 33]

بسم الله الرحمن الرحیم الحمد لله رب العالمین و الصلاة و السلام علي محمد و آله و صحبه و من دعا بدعوته . مطالبی که بیان می‌شود تلخیصی است از بحث محاربه از دو کتاب ذیل: 1- کتاب بررسی تطبیقی حقوق جزای اسلامی و قوانین عرفی، تٲلیف: عبد القادر عوده، ترجمه: حسن فرهودی نیا. 2- مقارنه و تطبیق در حقوق جزای عمومی اسلام، علی رضا فیض.

توشه‌ی ذاکرین: استاد نکتل یونس کشموله مؤلف در تعریف ذکر می‌گوید: ذکر در تکرار کلمات خلاصه نمی‌شود بلکه ذکر با قلب مهم است. در ذکر اگر عواطف آدمی به جنبش نیاید و قلب نلرزد و جان آدمی متأثر نشود... اگر با خشوع و فروتنی و خداترسی همرا نباشد، الفاظ و اداهایی بی‌معنا و حرکاتی بی‌فایده است. ذکر یعنی روی آوردن به خدا با کمال همت و بریدن از غیر تا قلب در نزد پروردگار زنده حضور داشته باشد و از هر مشغله‌ای فارغ شود. این کار با درک جلال و عظمت باری تعالی و شرم و حیا از او و ترس از خشم و مجازاتش امکان‌پذیر است تا گوهر روحی و معنوی انسان خالص شده و به منبع اصلی متصل شود.

دعا، القای آرامش بر روان و مثبت‌اندیشی بر ذهن است. ذهن در بستری مملوّ از آرامش، مجال مثبت‌اندیشی پیدا می‌کند. امور روزمرّه و به طور کلّی امور معمول ما در زندگی؛ با محاسبات، تدابیر، به کارگیری تلاش‌‌‌های منطقی و روشمند، خیر‌اندیشی و خیرخواهی، و... برگزار می‌شود. آیه ۱۸۶سوره بقره: «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»

مفهوم «اندیشه تربیتی» از دو کلیدواژه تشکیل شده است که هر کدام در تعیین موضوعی که در این عنوان می‌توان درباره آن صحبت کرد، اهمیت ویژه‌ای دارد. «اندیشه» فرآیند تفکر و تأملی است که توسط انسان انجام می‌شود و نتیجه آن در آراء، عقاید، ادراکات و باورها نمایان می‌گردد که بر اساس آن موضعی اتخاذ می‌گردد یا تصمیمی گرفته می‌شود یا رفتاری صورت می‌گیرد. «تفکر» اصطلاحی قرآنی است که فراتر از عبور امری در ذهن یا خاطر است بلکه به معنای درجه‌ای عالی از آگاهی ، پیگیری و تکرار است.

جهان امروز شاهد نزاعی سخت بین اصالت فردی و گروهی است. سرمایه‌داری مبتنی بر قداست فرد و اساس قرار دادن اوست. حق فراوانی به فرد می‌دهد و تقریباً او را از حق مطلق برخوردار می‌سازد. فرد دارای آزادی مالکیت، آزادی عمل، آزادی بیان، آزادی تصرف و بهره‌برداری است اگر چه این آزادی‌های شخصی به زیان او یا دیگران منجر شود. فرد می‌تواند با احتکار، فریب و رباخواری مال‌اندوزی کند؛

پذیرش و اعلام لا إله إلا الله که دروازه‌ی مسلمانی است، بدین معناست که کسی حق حاکمیت مطلق و بی‌چون چرا ندارد مگر الله و از او پایین‌تر ، فقط در چارچوب شرع و به شرط سازگاری دستوراتش با ضوابط الهی، حق اطاعت شدن دارد؛ عبارت «ایاک نعبد» که روزانه دست‌کم ۱۷ بار آن را تعهد می‌کنیم، بیان دیگری از همین اصل البته در قالب یک قول و تعهد است.