روزت مبارک فرشتهی زمینی
روزت مبارک بالاتر از زیبایی
هر حرفت مرا در دریایی از عشق غرق میکند...
پاهایت گهوارهای برای من
در ۱۹۴۵ و پس از پایان جنگ جهانی دوم، حجم خرابی به بار آمده در اثر جنگ بسیار زیاد بود. حدود ۴ میلیون از ۱۶ میلیون خانه مسکونی در آلمان تخریب شده بود. به همین تعداد واحد مسکونی دیگر نیز آسیب جدی وارد شده بود.
عطار نیشابوری وقتی میخواهد رابعهی عدویه را بستاید میگوید: «او نه یک زن بود، بل صد مرد بود...» زن وقتی خوب است که مرد باشد؛ چرا که از نظر عطار و قاطبهی مردان، مرد بودن فضیلتی است مسلّم. ادبیات و فرهنگ ما مجموعاً همین سوگیری را به نسبت زنان داشته است.
خواجه نظامالملک در کتاب سیاستنامه مینویسد: «زنان اهل سترند و کامل عقل نباشند و غرض از ایشان گوهر نسل است که بر جای بماند و هر چه از ایشان اصیلتر، بهتر و شایستهتر و هر چه مستورهتر و پارساتر، ستودهتر و دلپذیرتر... با زنان تدبیر در کارها کنید، اما هر چه ایشان گویند چنین باید کرد، به خلاف آن کنید تا صواب آید چراکه در خبر این است: شاوروهُنَّ و خالِفُوهُنّ.
واقعیت آن است که آبگینه از سنگ میزاید؛ از سنگی که سفت و سخت است؛ از سنگی که آنقدر تراکم مولکولهایش بالاست که آنرا قدرت میدهد، آخر هر وقت تراکم بیشتر شد انباشت انرژی بیشتر میشود و این انرژی اگر درست هدایت نشود، نه تنها آبگینه که بلکه خود سنگ را هم میشکند. سنگ وقتی که فرسایش یافت و مولکولهایش انرژی فوقالعادّهای خود را از دست دادند، آن وقت ماسه میشود؛ ماسهای که هویّت سنگ بودن را از دست نداده است. این سنگ در کوره پخته میشود، آنچنان که آنقدر ریز میشود که امکان بلور شدن را مییابد؛ بلوری که به هر فرم در میآید؛ درست مانند سنگی که حالت خود را تغییر داده است.
زنان در ارزش انسانی، سرشت بشری، ابزارها و توان شناخت، مسئولیّت مدنی، صلاحیّت امر به معروف و نهی از منکر، امکان ترقّی معنوی و لیاقت دریافت خطاب الهی با مردان مساویاند و تفاوت در برخی خصوصیّات روانشناختی یا فیزیولوژیکی را نباید به تفاوت ارزشی تبدیل کرد؛ زن و مرد، نه در برابر یکدیگر، بلکه در کنار هم و به تعبیر نبوی «شقائق» یعنی همتای هماند و در پویش مسیر شکوفایی و کمال، همدوش و نیازمند یکدیگرند؛ هر دو باید به شأن انسانی و ارزش الهی یکدیگر احترام بگذارند از نگاه ابزارگرایانه به یکدیگر پرهیز کنند؛ نه زن ابزار مرد است و نه مرد ابزار زن. مرد و زن، دو نوع جنس انساناند و هر دو به یکسان از روح که مایهی امتیاز انسان از دیگر مخلوقات است، برخوردار هستند؛
دانشگاه از لحاظ معرفتشناختی به ناآشکارگی حقیقت باور دارد که طی آن حقیقت باید در یک روند دشوار و طولانی، ذره ذره بدست آید. از این نظر، هیچگاه نظامهای ایدئولوژیک نمیتوانند دانشگاههای خوبی داشته باشند چون معتقدند حقیقت از آن آنها است.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل