4-1- ارکان تربیت تربیت نسلهای هر جامعهای از جمله مسائلی است که اهمیت بنیادین دارد. تجربههای جوامع در عصر کنونی به یقین اثبات کرده است که تربیت نسلهای هر جامعهای سرآغاز پیشرفت حقیقی آن جامعه میباشد. در جوامع پیشرفته و پویا یکی از شاخصهای مهم برای سنجش پیشرفت و پویایی، میزان اهتمامی است که آن جامعه به تربیت نسلهای تازه میدهد.
تربیت، به عنوان یکی از کلیدیترین ابزارهای سازماندهی شخصیت و بهسازی روان، در مکتب اسلام از جایگاه ویژهای برخوردار است. تربیت -چه به مثابهی یک فرایند و چه بهعنوان یک محصول- آثار ارزشمندی را در همهی عرصههای زندگی متربی بهنمایش میگذارد. در همین راستا، با واکاوی صدر اسلام، میتوان به بزرگمردانی چون ابوبکر صدیق(رض)، عمر فاروق(رض)، عثمان ذیالنورین(رض) و علی کرّار(رض) و سایر یاران همدل و همراز رسول خدا دستیافت که بهعنوان خروجیهای کار عمیقِ تربیتی در مکهی مکرّمه و پرورشیافتگانِ مدرسهی رسولالله(ص)، پرچمدار دعوت اسلامی شدند و در راه ارزشهای والای آن حضرت، نهایت تلاش خویش را به کار گرفتند.
به همان میزان که صحبت کردن از فواید و ثمرات دینداری در ایجاد انگیزه و تشویق و نهادینه کردن این مهمّ در جامعه ضروری است آسیبشناسی در این باب نیز از اهمّیّت برخوردار است. آسیبشناسی، پرداختن به جنبهی منفی دینداری است که در آن توجّه معطوف به آفتهاست. هم چنان که اگر باغبانی، در تهیهی بذر و کود اهتمام ورزد و آفت را نپاید، محصول را از دست داده است، آسیبهای دینداری نیز تلاشهای در این راستا را با بیفرجامی روبرو میکند. از اینرو، شناخت و پرداختن به آفتهای دینداری، کمبهاتر از شناخت جنبههای مثبت آن نیست.
واژهی قلب در قرآن یکی از مهمترین واژههایی است که در حوزهی انسانشناسی در قرآن بکار رفته است. در مقام تعلیم و تربیت به صورتی که در خور مقام انسان باشد، مستلزم شناخت انسان، است و این مهم خود مقدمه ضروری برای بهرهبرداری صحیح از قابلیتها و برآورده کردن درست نیازها و در نهایت شکوفا کردن استعدادهای انسان است.
در این میان قرآن در معرفی صحیح و دقیق انسان نقش بسزایی دارد.
یکی از تعابیری که قرآن در مورد قلب بکار برده، این آیه است که خداوند در توصیف حال بنی اسرائیل ذکر کرده و میفرماید:
نسیم؛ عبادتی خالص و بدون هیچگونه ریا و تزویر
كُلُّ عَمَلِ ابْنِ آدَمَ لَهُ إِلاَّ الصِّیام، فَإنَّهُ لِی وَأنَا أجْزِی بِهِ یتْرُكُ طَعَامَهُ، وَشَرَابَهُ، وَشَهْوَتَهُ مِنْ أجْلِی، الصِّیامُ لِی وَأنَا أجْزِی بِهِ، وَالحَسَنَةُ بِعَشْرِ أمْثَالِهَا.(أخرجه البخاری ۱۸۹۴)
الله عزوجل میفرماید: هر عملِ آدمی زاد برای خودش می باشد، جز روزه که از آنِ من است و من خودم پاداش آن را میدهم. به درستی که شخص خوردنی، نوشیدنی و شهوتش را به خاطرِ من ترک میکند؛ روزه ویژهی من است و من خودم پاداش آن را میدهم و پاداش هر نیکی ده برابر میباشد.
مقدمه:
با نگاهی به آیات و روایات موجود در قرآن و سنّت نبوی(ص)درمییابیم که بخش زیادی از نصوص، دارای اهداف و مقاصدی بوده که فضیلتهایی اخلاقی و درسهایی تربیتیِ فراوانی در ورای آنها نهفته است. درک این اهداف و مقاصد و نیز دروس و فضائل مُنبعث از آن، نتایج مفیدی به دنبال دارد که از جملهی آنهامیتوان به شوق و شتاب و انگیزهی مردم برای انجام مُتقنِ اعمال اشاره نمود. به بیان بهتر، شناخت مقاصد احکام باعث میشود تا انجام طاعت و عبادت، بهتر و بیشتر صورت بگیرد، سُستی و کسالت را از بین ببرد و آرامشی کمیاب به آدمی ببخشد. ابن قیّم جوزیه(رحمه الله)، شناختِ حکمت و مقصدِ احکام را موجب ارتقای جایگاهِ آدمی به مقام معرفت، محبّت و معنویت میداند
از جمله آسیبهای کار جمعی دچار شدن به بیماری نفس است.
قرآن به عنوان برنامه هدایتگر بشریت، درباره اهداف اساسی ارسال پیامبر صلی الله علیه وسلم میفرماید:
«هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ»[سورة الجمعة ٢]
تزکیه به عنوان یکی از اهداف رسالت معرفی شده که این رویکرد در دو بخش عملیاتی خواهد شد.
بخش اول: تزکیه به معنای خود را پاک کردن از صفتهای ناپسند
بخش دوم: تزکیه به معنای رشد و توسعه بخشیدن
لذا گروهها و جماعتهای اسلامیلازم است توجه ویژه به این مهم داشته باشند.
در راستای عملیاتی کردن این هدف بعضی وقتها در بین گروه و جمع به آفات درونی یا به تعبیری دیگر به گناهان کبیره قلبی مبتلا میشوند.
یکی دیگر از آسیبهای کار جمعی عدم توازن بین اهداف و توانمندی است. گاهی حس مسؤولیتپذیری افراد یک جمع بخاطر کمبودها و کاستیهای زیادی که در جامعه وجود دارد، جمع را وادار میکند برای جبران این مشکلات اقدام به برنامهریزی بکنند که در حد و توان آن مجموعه نیست، و از توان آنها خارج است. گاهی جماعت به هدفهای بزرگ و بلند، چشم میدوزد، بدون اینکه به توان و امکانات خودش بنگرد. نتیجه این نوع عملکرد سبب میشود جمع همه توان و نیروی خود را بیهوده از بین میبرد، ودر نتیجه یک حالتی از یاس و نومیدی در جمع ایجاد خواهد شد.
یکی دیگر از آسیبهای کار جمعی سیطره تعصب حزبگرایی است.
تعصب، خصلتی است که شخص را به حمایت بیچون و چرا از خانواده و خویشان، چه ظالم باشند و چه مظلوم، وادار میسازد. (لسان العرب، ابن منظور، ج۹ص۲۳۳)
در فرهنگ دهخدا در مورد کلمه تعصب آمده: نپذیرفتن گفتار حق در مقابل دلیل بر اثر تمایل به جانبی. سخت غیور بودن در دین و مذهب و دفاع کردن از آنها، جانبداری کردن، طرفداری شدید کردن، حمایت بدون چون و چرا کردن.
مایل شدن به سوی کسی دفاع کردن از حریم او و دامن بکمر زدن و جدیت نمودن در پیروزی وی.
در میدان کار و فعالیت بعضی وقتها غلبهی شور و احساس به فکر و جمع و گروه خود باعث نادیده گرفتن اصل عدالت و احترام به حقوق دیگران میشود، به تعبیری دیگر شور و حماسه حزبی و جمعی بر شعور اخلاقی غلبه میکند.
و مهمترین مانع در مسیر عدالت و دادگری غلبه شور حزبی و دینی بر شعور اخلاقی است که در قرآن آیهی هشداردهندهای داریم که به این اصل اشاره کرده است.
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِينَ لِلَّهِ شُهَدَاءَ بِالْقِسْطِ ۖ وَلَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَىٰ أَلَّا تَعْدِلُوا ۚ اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ» (المائدة: ٨)
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل