سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

با برگزاری اولین انتخابات پارلمانی پس از سقوط صدام حسین، پست‌های کلیدی در بغداد محل مناقشه‌ی احزاب و مشخصاً سه جریان شیعه، سنّی و کردها بوده‌اند. در واقع هر سه جریان نامبرده به این نتیجه رسیدند که باید حکومتی ائتلافی و بر اساس کرسی‌های پارلمانی تشکیل شود تا تنش‌های قومی و مذهبی کمرنگ‌تر شود.جریان شیعه که طبیعتاً صاحب بیشترین کرسی‌های پارلمانی است پست نخست‌وزیری را که مهم‌ترین منصب حکومتی هم به شمار می‌آید را سهم خود می‌داند، جریان سنّی هم که بعد از شیعیان همواره جایگاه دوم را از آن خود کرده‌اند

گذشت پنج ماه از چهارمین انتخابات پارلمانی عراق، هرچند زمان زیادی برای تعیین هیأت رئیسه‌ی پارلمان، انتخاب رئیس‌جمهور و مهمّ‌تر از همه، معرّفی نخست‌وزیر به شمار می‌آید؛ امّا در عراق بازهم می‌تواند موفّقیّتی برای احزاب این کشور باشد. 

امّا در این بازه‌ی زمانی اتّفاقاتی روی داد که در انتخاب هر سه پست مهمّ تأثیر مستقیم داشت؛ با مشخّص شدن جایگاه احزاب مهمّ در انتخابات معادلات تشکیل حکومت جدید، پیچیده شد.

بهترین دهه‌ی(٢٠٠٢ -٢٠١٢) یک قرن اخیر ترکیه تحت حاکمیت عدالت و توسعه راستگرا و متمایل به غرب به رهبری رجب طیب اردوغان رقم خورد. در این دهه ترکیه هم در منطقه و هم در سطح بین‌الملل به قدرتی غیر قابل انکار تبدیل شد؛ ارتباط حسنه با همسایگان و به حداقل رساندن تنش با سایر دول قدرتمند جهان، سرو سامان دادن به اقتصاد فلج ترکیه(کاهش تورم ١٢٠ درصدی به کمتر از ١٠درصد)، گفت‌وگو با پ.ک.ک بزرگترین گروه نظامی فعال در داخل ترکیه در قالب پروسه «صلح»، پاکسازی ارتش که به ارتش کودتاها علیه دولت‌های دموکراتیک ترکیه شناخته می‌شد

حدود یک سال پیش بود که پارلمان اقلیم کردستان به محلی برای تسویه حساب سیاسی احزاب و مشخصاً  پارت دموکرات کوردستان و جنبش تغییر تبدیل شد. پایان ریاست مسعود بارزانی بر اقلیم که بدون انتخابات و فقط از طریق پارلمان و توسط دو حزب (دموکرات کوردستان و اتّحاد میهنی) مجوّز ادامه حکومت وی صادر شده بود و طبق قانون باید پارلمان برای ریاست اقلیم چاره‌ای می‌اندیشید محلّی برای تنش بین احزاب شد. جنبش تغییر با طرح موضوع ریاست اقلیم موجبات نگرانی شریک خود یعنی پارت دموکرات در حکومت را فراهم آورد، حکومتی که زمان زیادی از عمر خود را سپری نکرده بود. 

دیروز بعد از یک ماه تبلیغات احزاب و جریان‌های حاضر در صحنه‌ی سیاسی ترکیه پای صندوق‌های رأی رفتند. انتخابات دیروز ترکیه متفاوت‌تر از همیشه برگزار شد. تحولات منطقه، پروسه‌ی صلح در جریان دولت عدالت و توسعه با کردها، در سر پروراندن تغییر سیستم حکمرانی ترکیه به‌وسیله‌ی حزب حاکم و... باعث شده بود که نگاه همگان معطوف به‌ این انتخابات شود.

روز شنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۲ انتخابات چهارمین دوره‌ی پارلمان کردستان عراق برگزار شد که در آن نزدیک به‌ ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار کُرد حق دادن رأی داشتند که تصور اینکه روزی به شیوه‌ای دموکراتیک سرنوشت سیاسی خود را رقم بزنند، نمی‌کردند. انتخاباتی که به باور ناظران بین‌المللی بخشی از استانداردهای یک انتخابات سالم و دموکراتیک را دارا بود.

پس از آنکه در سال ۱۹۹۱ حکومت خودمختار کردستان عراق در استان‌های شمال آن کشور شکل گرفت، قدرت و حاکمیت سیاسی بین دو حزب عمده، یعنی اتحادیه میهنی کردستان (ی.ن.ک) به رهبری جلال طالبانی و پارت دموکرات کردستان (پارتی) به زعامت مسعود بارزانی تقسیم می‌شد که در‌‌‌‌ همان اوایل کار مصادف با جنگ داخلی کرد‌ها شد که بعد‌ها از آن بعنوان «جنگ برادرکشی» یاد می‌شد

بعد از آن که انقلاب مردم مصر با خلع حسنی مبارک، دیکتاتوری که 32 سال بر مسند قدرت تکیه زده بود به ثمر نشست، اینگونه تصور میشد که دیگر مردم متمدن مصر با رأی و صندوق سرنوشت خویش را رقم میزنند اما این روند دیری نپایید. پیروزی اسلام‌گرایان در انتخابات پارلمانی مصر، جهان و مشخصاً اسراییل و غرب را متحیر کرد و البته منتظر انتخابات ریاست جمهوری گذاشت