سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

متن‌ شعر:

ھە‌وڵت ئەگەر بە ڕاسە لە بۆ مەردمە نە خۆت

ھەوڵت نەبێ کە قافڵە خۆشێ بگاتە جێ

ھە رتا کە مللەتێ لە گ بارێکە‌وە نە‌گا

ھەرچێکی دەس کەوێ وەک ئەبینی لە کیس ئەچێ

خۆشە نەجاتی مللەتی مەزڵوم بەڵام ئەگه‌ر

مایەی حکومەتت پەلەیە، بێ نە‌تیجەیە

دوشمن لە ڕاس‌و چەپ، دەس‌و پا و ھاودەسی فرەس

خاس بی لە پات ئە‌خات‌و خراو بی ئەوا ھەیە

( دیاریێ بۆ یاران؛ دیوانی شێعری کاکە ئەحمەدی موفتی زاده، شعر شماره ١٥٢، په‌له مه‌که، دفتر سوّم، ص ١٢٨)

پرسش: شریعت چگونه می‌تواند برای هر زمان و مکان مناسب باشد؟ در حالی که شریعت عبارت است از نصوص محدودی که چیزی بر آن افزوده نمی‌شود. حال با این نصوص محدود چگونه می‌تواند پاسخگوی حوادث بی‌شمار جدید باشد؟ این پرسش در ذهن بسیاری منتسبینی که به روح و خصوصیات شریعت اعتقاد راسخی ندارند دور می‌زند. شماری از افراد شکاک و دشمنان شریعت نیز به این نوع پرسش‌ها دامن می‌زنند. فقهای شریعت و امنای امت از قدیم به این پرسش پاسخ داده‌اند

«و ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ»

به سبب آنچه دستهاى مردم فراهم آورده فساد در خشكى و دريا نمودار شده است تا [سزاى] بعضى از آنچه را كه كرده‏‌اند به آنان بچشاند باشد كه بازگردند (روم: ۴۱)

مدّت‌ها ذهنم درگیر نکاتی بود که در آیه‌ی ٤١ سوره‌ی مبارکه‌ی روم بیان شده است.

بعد از طلوع آفتاب بروز عید حج، حجّاج (حج‌کنندگان) به منی می‌رسند یکسر به نزد ستون عقبه می‌روند و هفت سنگ به آن می‌اندازند و هنگام سنگ انداختن به ستون عقبه رو به ستون عقبه می‌نمایند، دگر کسانی که هدی همراه دارند یا فدیه لازم‌شان است یا قربانی می‌کنند همه در منی گوشتی را کارد می‌دهند، دگر موی سر یا بعضی از آن می‌تراشند، آن وقت به مکّه می‌روند.

الحمدلله الذی جعل کلمة التوحید حرزا من النار وحصنا، وجعل البیت مثابة للناس وامنا، والصلوة و السلام علی سیدنا محمد خانم النبیین وامام الـمتقین وقائد الغر الـمحجلین، الذی اصطفاه الله من خیرة بنی اسمـاعیل، رافع قواعد البیت مع ابیه الخلیل ابراهیم، قال الله ﻷ في کتابه الحکیم: ﴿وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا  إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ١٢٧﴾ [البقرة: ١٢٧].

مقدّمه 

گرچه قرآن کریم كتاب علوم زیستی و دانش فنّی نیست و آیات آن بیشتر جهت اثبات قدرت و حکمت خالق متعال است، ولی در اشاره به تعدادی از پدیده‌ها و مخلوقات، چنان راز و رمز علمی نهفته است كه ذهن و قلب انسان را متحیّر كرده و او را به كنكاش واداشته و از همین طریق راه هدایت و رستگاری او را نشان می‌دهد.

یكی از سوره‌های قرآن كه بیشترین حجم آن به بیان آیات خداوند در طبیعت و مخلوقات او اختصاص یافته است سوره‌ی ‹‹نحل›› یا زنبور عسل است.

" و لله علی الناس حج البیت من استطاع الیه سبیلا و من کفر فان الله غنی عن العالمین"

: و حج این خانه، واجب الهی بر کسانی که توانایی برای رفتن بدان جا را دارند(چه زن و چه مرد)

پیشگفتار مترجم:

 بر همگان روشن و مبرهن است که آدمی در وادی حیات دنیا مسٶولیت سترگ و ارزشمند جانشینی خداوند متعال را بر دوش دارد، یعنی خدای علیم حکیم پاره‌ای از کارهای خویش را به آدمیان واگذار نموده تا در پرتو تعالیم رهایی‌بخش خود به دو امر مهم و خطیر «تزکیه» ـ یا آبادانی درون ـ و «تعمیر ارض» ـ یا آبادانی بیرون ـ بپردازند.

بدون شک تحقّق این مهم نیازمند وجود استعداد و ظرفیتهای متعدّد و متفاوت است