سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

توشه‌ی ذاکرین: استاد نکتل یونس کشموله مؤلف در تعریف ذکر می‌گوید: ذکر در تکرار کلمات خلاصه نمی‌شود بلکه ذکر با قلب مهم است. در ذکر اگر عواطف آدمی به جنبش نیاید و قلب نلرزد و جان آدمی متأثر نشود... اگر با خشوع و فروتنی و خداترسی همرا نباشد، الفاظ و اداهایی بی‌معنا و حرکاتی بی‌فایده است. ذکر یعنی روی آوردن به خدا با کمال همت و بریدن از غیر تا قلب در نزد پروردگار زنده حضور داشته باشد و از هر مشغله‌ای فارغ شود. این کار با درک جلال و عظمت باری تعالی و شرم و حیا از او و ترس از خشم و مجازاتش امکان‌پذیر است تا گوهر روحی و معنوی انسان خالص شده و به منبع اصلی متصل شود.

دعا، القای آرامش بر روان و مثبت‌اندیشی بر ذهن است. ذهن در بستری مملوّ از آرامش، مجال مثبت‌اندیشی پیدا می‌کند. امور روزمرّه و به طور کلّی امور معمول ما در زندگی؛ با محاسبات، تدابیر، به کارگیری تلاش‌‌‌های منطقی و روشمند، خیر‌اندیشی و خیرخواهی، و... برگزار می‌شود. آیه ۱۸۶سوره بقره: «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»

حکم اعدام برای «محسن شکاری» با این سرعت هیچ توجیهی ندارد. حاکمیت قبل از اعدام، زندان و تهدید، بهتر بود که به سخن و پیام معترضان توجّه می‌کرد. هر حکومتی که بخواهد با سرکوب مردم را ساکت کند و آرامش را به جامعه بر گرداند، در اشتباه است.

تمثیل فوق در میان ما کوردها، برای توبه‌ی ناچاری برخی افراد در کهنسالی به کار می‌رود که البته می‌توان آن را برای عملکرد حکومت‌ها نیز وام گرفت؛ حکومت‌ها نیز هر قدر به این سو و آن سو بروند و دست به دامان کژراهه‌های متداولی چون ترفندهای رسانه‌ای، حامی پروری و قوه قهریه شوند، عاقبت باید به استانداردهای حکمرانی خوب بازگردند و این واقعیت را بپذیرند که برای برخورداری از مقبولیت، کارآمدی و ماندگاری، راهی جز انتخاب یا تجرّع شوکران آزادی، عدالت، رفاه مردم و اولویت دادن به منافع ملّی ندارند و در غیر این صورت، حاکمیتشان همزاد و بلکه زاینده بحران‌های پی در پی و نتیجه‌ی‌ کارشان، هدر دادن آبروی خود و منافع و منابع ملّی و منفورسازی مرام متبوع خواهد بود!

مفهوم «اندیشه تربیتی» از دو کلیدواژه تشکیل شده است که هر کدام در تعیین موضوعی که در این عنوان می‌توان درباره آن صحبت کرد، اهمیت ویژه‌ای دارد. «اندیشه» فرآیند تفکر و تأملی است که توسط انسان انجام می‌شود و نتیجه آن در آراء، عقاید، ادراکات و باورها نمایان می‌گردد که بر اساس آن موضعی اتخاذ می‌گردد یا تصمیمی گرفته می‌شود یا رفتاری صورت می‌گیرد. «تفکر» اصطلاحی قرآنی است که فراتر از عبور امری در ذهن یا خاطر است بلکه به معنای درجه‌ای عالی از آگاهی ، پیگیری و تکرار است.

تقدیم به دانشجویان گرانقدری که دغدغه‌ی وفای به عهد، آنان را شب از خواب بیدار می‌کند.

جست‌وجویی ساده در رفتارهای اجتماعی-سیاسی ما، نشان می‌دهد که سوگمندانه انحصارطلبی بلایی عمومی است و محدود به قشر حاکم نیست؛ ناخودآگاه ما تحت تأثیر قرن‌ها فرهنگ استبدادی، نزاع‌های مستمرّ و متنوّع، بیگانه‌هراسی، ضعف آموزش، ناامنی، غیریت‌سازی و چندین علّت دیگر، انبان نگرش‌های استبدادی و دگرستیزانه شده است؛ ما نیاموخته‌ایم که لازمه‌ی همزیستی، همفکری نیست و هنوز هم میدان سیاست را نه ملکی مُشاع، بلکه جادّه‌ی اختصاصی می‌پنداریم و گمان می‌کنیم شرط حضور در آن، تعلّق یا تظاهر به هویت یا مرام ماست و اگر کسی متفاوت وارد شد، باید او را در صورت توان، حذف و در صورت عدم توان یا شرایط، تخریب کرد؛ این روحیه‌ی شوم، متأسفانه در پس‌زمینه‌ی فرهنگی جامعه‌ی ما جا خوش کرده و همگی اعم از راستی و چپی و ملی و مذهبی و سکولار، در ابتلا به آن مشترکیم و تفاوت، تنها در شدت و ضعف بیماری است!

پذیرش و اعلام لا إله إلا الله که دروازه‌ی مسلمانی است، بدین معناست که کسی حق حاکمیت مطلق و بی‌چون چرا ندارد مگر الله و از او پایین‌تر ، فقط در چارچوب شرع و به شرط سازگاری دستوراتش با ضوابط الهی، حق اطاعت شدن دارد؛ عبارت «ایاک نعبد» که روزانه دست‌کم ۱۷ بار آن را تعهد می‌کنیم، بیان دیگری از همین اصل البته در قالب یک قول و تعهد است.

فردی درباره‌ی پدرش می‌گوید: پدرم وقتی وارد اتاقم می‌شد و می‌دید لامپ اضافه روشن است می‌گفت: چرا لامپ را خاموش نمی‌کنی؟ چرا در مصرف برق را اسراف می‌کنی؟ وقتی وارد دستشویی می‌شد و می‌دید شیر چکه می‌کند با صدای بلند می‌گفت: چرا پیش از خروج شیر را محکم نبستی و این همه آب را به هدر دادی؟

جهان امروز شاهد نزاعی سخت بین اصالت فردی و گروهی است. سرمایه‌داری مبتنی بر قداست فرد و اساس قرار دادن اوست. حق فراوانی به فرد می‌دهد و تقریباً او را از حق مطلق برخوردار می‌سازد. فرد دارای آزادی مالکیت، آزادی عمل، آزادی بیان، آزادی تصرف و بهره‌برداری است اگر چه این آزادی‌های شخصی به زیان او یا دیگران منجر شود. فرد می‌تواند با احتکار، فریب و رباخواری مال‌اندوزی کند؛