سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

غروب است 

موذن اذان می‌گوید

زیر لب جواب می‌گویم و  دل باز جوشیدن گرفته...

آسمان روحم بارانی است

دل‌تنگم...

و تو می‌دانی چرا... 

زن مسلمانی به دیدار زن همسایه‌اش که غیر مسلمان و بیمار بود رفت.

او را در حالی که روی رختخوابش خوابیده بود، دید.

قريب به ١٠ سال پيش در معيت ايشان به منزل يكى از دوستان کاکه وفا رستمی رفته بوديم كه در اثناى اين ديدار از ايشان سؤال كردم اوقاتى پيش مى‌آيد كه دوستان و همراهان درخواست ارائه‌ی بحث و سخنرانى در موضوع خاصى را مى‌كنند كه به خوبى مى‌دانم در اين زمينه عملاً ضعف‌هايى دارم و تهديدات قرآنى را به ياد مى‌آورم كه می‌فرماید: «أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَكُمْ وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿البقرة: ٤٤﴾» گفتم ماموستا گيان استاد گرانقدرم در اين اوقات تكليف چيست، ارائه بحث و يا چشم پوشى از آن. 

بسيار حكيمانه و در كمال آرامش فرمودند: كه در همان لحظه از درون با خداى خودت پيمان ببند

کاک باقی متخلّص به صیّاد از هنرمندان بنام شهر پاوه و هورامان، چندی پیش به دیار حق شتافت و جمع خویشان و دوستداران ایشان را در ماتم و اندوه فرو برد. او عمر گرانبهای خود را در تلاش برای کسب فضیلت و معیشت سپری کرد. فوت ایشان، چنان اندوهی در دل دوستان و بازماندگان بجای گذاشت که زدودن آن کار آسانی نیست.

کاک باقی هنرمندی دلسوز، متعهّد و متواضع که لحظات خوش زندگی خود را در پاسداشت فرهنگ و هنر دیار هورامان سپری کرد و با تألیف و گردآوری آثار ارزشمند و داشته‌های فرهنگ غنی این مرز و بوم نام نیکی را از خود به یادگار گذاشت، که در حدّ خود این کار از عهده‌ی هرکس جز او برنمی‌آمد.

مى‌خواهم بنويسم، انگشتانم يارى‌ام نمى‌دهند و احساس سنگينى مى‌كنند، چون به خوبى مى‌دانند كه در ذهنم چه مى‌گذرد؛ هميشه اصلى وجود داشته است كه مى‌گويند اگر مى‌خواهى بزرگ شوى و در جامعه جايگاهى براى خود داشته باشى با بزرگان نشست و برخاست كن تا تو هم بزرگ شوى و به رشد و كمال برسى، امّا درونم پر از تلاطم است و ندا سر مى‌دهد كه اين هم قاعده و قانونى دارد و بايد زمينه‌ی اين همراهى را داشته باشى و به خوبى مى‌دانم كه بسى سنگين است و توانایی این همراهی را ندارم. امّا خلوت كردن و راز و نياز با معبود چنين قاعده و قانونى ندارد و با خيالى آسوده با خداى خود پيمان بستم كه قلمفرسایی کنم.

جا دارد از تلاش همه‌ی اقشار جامعه‌مان که هریک به قدر توان خود، در سنگر سلامت و مقابله با بحران بیماری همه‌گیر کرونا مقابله می‌کنند، یادی کرد و تشکر نمود.

این جستار پاسخی است بر بخشی از مقاله‌ی آقای لقمان احمدی، تحت عنوان «بی‌تفاوتی ماموستایان». به نظر ایشان ماموستاها نسبت به قضایای روز بی‌تفاوت هستند؛ اگر برخی از نقدهای ایشان به جاست، برخی دیگر کلّیّت بخشی است و جای تأسّف. درست است در میان ماموستایان، هستند کسانی که نه تنها نسبت به جامعه، بلکه حتّی نسبت به خود مسجد هم بی‌تفاوت هستند، ولی عملکرد این تعداد اندک را نمی‌توان به همگان تعمیم داد.

در این روزگار تلخ که بیماری کرونا شیرینی زندگی را به کام ما تلخ نموده است و زینتها و لذائذ دنیا رنگ و بوی خود را باخته‌اند. روز قیامت و صحنه‌های آن بیشتر با ذهن ما آشنا می‌گردد. همچنانکه قرآن می‌فرماید: «یوْمَ یفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ» روزی که انسان از برادر و مادر و پدر و همسر وفرزند خود می‌گریزد. امروز هم مردم چنان در فکر نجات خود هستند که یارای بدرقه عزیزترین عزیزان خود را تا قبرستان ندارند. اما هول و هراس مبتلی شدن به یک بیماری کجا و دهشت رویارویی با حساب و کتاب روز قیامت و عذاب خداوند کجا، شاید پروردگار جهانیان می‌خواهد ما را قبل از افتادن در آن واقعه عظیم بیدار نموده

چکیده: پیچیده‌ترین نیاز بشری تربیت است و برآورده شدن این نیاز در بستر زمان، با توجه به شرایط اقلیمی و فرهنگی و حتی نژادی متفاوت است. پیچیده‌تر از تربیت، مربی است. زیرا مربی کسی است که بر اساس آموخته‌‌های دیروز خود، امروز، متربی را برای آینده تربیت می‌کند. آینده‌ای ناشناخته و گذشته‌ای که بر اثر تغییرات زودگذر سیمای فرسودگی به خود گرفته است. بر این مبنا برنامه حال چگونه باید باشد؟ کمی مبهم و گنگ به نظر می‌رسد.

در دوران پساکرونا یادمان باشد:

ما متعلق به " گونه‌ی انسان " هستیم بنابراین با همه‌ی انسان‌ها نسبت خویشاوندی داریم. فلذا آرزوی سلامتی برای " نوع بشر " _فارغ از دین، نژاد، جغرافیا و ...._ می‌تواند بخشی از برنامه‌های زندگی‌مان در آینده باشد.