سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

نگران نباشید در ماه رمضان چند بار قرآن را ختم می‌کنید

بلکه بگذارید دغدغه‌ی شما اعتماد به قرآن کریم باشد و این کار جز با تصدیق و باور قلبی و تدبر و تواضع ممکن نیست.

ممکن است برخی از آیات را نفهمی و این امری طبیعی است 

تو تنها نیستی؛ در دنیا کسی وجود ندارد که بر همه‌ی معارف و دانش‌های قرآن احاطه داشته باشد.

تو مسؤول همان بخشی هستی که می‌فهمی و این برایت کافی بلکه زیاد است. 

می‌توانی قرآن را به سه بخش تقسیم کنی:

بخشی که مفهمومش واضح و روشن است، 

بخشی که فهمش احتمالی است

و بخشی که نامفهوم است.

نگران نباشید در ماه رمضان چند بار قرآن را ختم می‌کنید.

بلکه بگذارید دغدغه‌ی شما اعتماد به قرآن کریم باشد و این کار جز با تصدیق و باور قلبی و تدبر و تواضع ممکن نیست.

ممکن است برخی از آیات را نفهمی و این امری طبیعی است 

تو تنها نیستی؛ در دنیا کسی وجود ندارد که بر همه‌ی معارف و دانش‌های قرآن احاطه داشته باشد.

تو مسؤول همان بخشی هستی که می‌فهمی و این برایت کافی بلکه زیاد است. 

می‌توانی قرآن را به سه بخش تقسیم کنی:

بخشی که مفهمومش واضح و روشن است، 

بسیاری از خدا ناباوران درباره‌ی علت آفرینش انسان می‌پرسند حتی پا را فراتر می‌گذارند و آن را کاری بیهوده می‌انگارند. به ویژه مادیگرایانی که به تنها به چیزهایی که می‌بینند و حس می‌کنند باور دارند. در مقام یافتن دلیل قرآنی برای آفرینش انسان باید بدانیم که آفرینش انسان سه هدف اصلی دارد و پژوهشگران قرآنی می‌توانند آن را بیابند. 

نخست: خلافت و جانشنینی

به این معنا که خداوند بندگان برگزیده‌اش را جانشین بر روی زمین قرار می‌دهد تا به عمران و آبادانی آن همت گمارند: إنِّي جَاعِلٌ فِي الأرْضِ خَلِيفَةً (البقرة:٣٠) من در زمين جانشينى خواهم گماشت.

محمد ارکون مقایسه‌‌‌ای مشابه تمایز بین انجیل و مسیحیت و بین تورات و یهودیت انجام می‌‌‌دهد تا بین قرآن و اسلام یا بین واقعه قرآنی و واقعه اسلامی تمایز قائل شود. هدف او روشن ساختن رابطه بین آنها و تأکید بر عدم تطابق آنها به گونه‌‌‌ای است که مسلمان در نگاه اول تصور می‌‌‌کنند [١] نیز تاکید بر نقشی است که مجاز در تشکیل کلی کلام قرآن ایفا می‌‌‌کند.

به تعبیر آرکون بین دو ایستگاه تاریخی تفاوت وجود دارد: «پدیده قرآن» که نخستین ایستگاهی است

نظر محقق و متفکر مصری دکتر نصر حامد ابوزید نسبت به آیات خداوند متعال چگونه است؟ نصر حامد ابوزید یکی از متفکران معاصر و متخصص معارف اسلامی است که از قرآن کریم برداشتی خاص و به آن نگاهی جدید دارد که به بخشی از آن اشاره می‌کنیم.

نگاهی به قرآن از بعد زبانی آن:

    از جمله کسانی که به قرآن کریم به عنوان یک پدیده زبانی می‌نگریستند، دکتر نصر حامد ابوزید است، این را از سخنان ایشان که در آن از فرضیه امین الخولی می‌توان فهمید که مبنی بر این است که قرآن بزرگترین کتاب عربی است حمایت می‌کند و اثر هنری جاودانه و مقدس است.

إخلاص حقیقت دین و اصل اساسی دعوت پیامبران و فرستادگان الهی است، چنانکه خداوند می‌فرماید: ﴿وَمَآ أُمِرُوٓاْ إِلَّا لِيَعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مُخۡلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ حُنَفَآءَ﴾ [البینة: ٥) «در حالی که دستوری دریافت نکرده بودند جز اینکه با کمال خلوص به آیین توحید خدا را پرستش کنند».

بسم الله الرحمن الرّحیم

شکر و سپاس بیکران خدای یگانه را؛ او را می‌ستاییم و از او یاری و هدایت می‌جوییم. از پلیدی نفس و بدی اعمال‌مان به او پناه می‌بریم. هر که را او هدایت کند گمراه نخواهد شد و هر که او گمراه کند راهیابی نخواهد داشت. گواهی می‌دهم که معبودی جز او نیست و شریکی ندارد و گواهی می‌دهم که محمد بنده و فرستاده‌ی اوست. 

قرآن کریم و سنت نبوی وحی خداوندی است که شگفتی‌های آن پایانی ندارد و نشانه‌هایش هیچگاه محو نمی‌شود.

در روزه‌ی كامل و واقعی باید شب‌ها خود را با اعمالی هم‌چون تسبیح، تهلیل، تراویح و تلاوت قرآن و روزها با بیدار شدن از خواب گران غفلت و فراموشی و نگریستن به اطرافیان و دریافتن حال بیچارگان مشغول ساخت. روزه‌دار درمی‌یابد كه او با انسانی كه در زنجیر اسارت شكم و آرزوها و تجملات و تمایلات دنیایی و خواسته‌های نفس گرفتار شده است و بدون كوچك‌ترین احساس مسؤولیتی با كمال گستاخی و با خیال راحت هم‌چون چهارپایان روزگار را پشت سر می‌گذارد.

مسئله‌ی آزادسازی مسجد الاقصی یکی از مهمترین موضوعات دینی است که صدها میلیون مسلمان در سراسر جهان را به خود مشغول داشته و هر جوان مسلمانی به‌ویژه جوانان فلسطین که طعم تلخ مشکلات و رنجهای تحمیل‌شده از سوی اشغالگران اسرائیلی را چشیده‌اند، رویای تحقق آن را در سر می‌پرورانند؛ بدون تردید شخصیت فرمانده‌ی بزرگ اسلام، صلاح‌الدین ایوبی

از زمان باز شدن هر سوال «نوشتن چیست؟» به عنوان مثال، از بسته شدن خود شواهد دور می‌شود و نظامی از مخالفت‌ها ایجاد می‌شود، دانش از نظر دریدا لزوماً به صورت اشتباه در می‌آید. اما تشخیص خطای او یک قضاوت اخلاقی است، نه یک قضاوت در مورد واقعیت، زیرا دریدا نه به «واقعیت» مخالفت بلکه به ماهیت زبانی آن توجه دارد. تعریف وی از خطا به این بحث روسوگرایانه بستگی دارد