إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

مقالات

  • خداوند متعال، معجزه‌ی جاودان خود، قرآن ‌را به ‌نام‌ها و اوصاف متعددی خوانده ‌است که ‌هیچ‌ یک از آن‌ها مرادف دیگری نیست؛ بلکه ‌هر یک جلوه‌ای از ‌این کتاب را به ‌نمایش می‌گذارد. هر نام یا وصفی از قرآن در حقیقت، گواه‌ و دلیلی بر کمال و جمالی از ‌این کتاب آسمانی است و نشان از مرتبه‌ای از مراتب بی‌شمار آن دارد. بازشناسی وجه ‌تسمیه‌ی ‌این نام‌ها و اوصاف قرآن کریم می‌تواند گوشه‌ای از ظرفیت گنجینه‌ی بی‌پایان آن ‌را آشکار کند و اهداف هدایتی و تربیتی تعالیمش ‌را نمایان سازد و به‌ تَبَع، بر میزان شناخت

    نویسنده:
    استاد ناصر سبحانی
  • عرفان زمرّدی، فرهنگی و محقّق پاوه‌ای پس از ٥سال تلاش بی‌وقفه موفّق شد، نخستین ترجمه‌ی تحت‌اللفظی قرآن کریم در زبان و ادبیات کردی را به اتمام برساند.

  • مهاتما گاندی رهبر فقید هندوستان و از بنیان‌گذاران مبارزه‌ی مدنی و پدر استقلال این کشور است. او یکی از معدود انسان‌هایی بود که هم نظریه‌پرداز رواداری بود و هم در عمل آن را به کار می‌بست. گاندی قلباً معتقد بود که رواداری نه تنها یکی از راه‌حل‌های قرن خود، بلکه راه‌حلی برای قرن‌های آینده است. امروز بعد از چندین دهه هنوز افکار گاندی بعنوان یک نماد استقلال‌خواهی، آزادی، عدم خشونت، عدالت اجتماعی و مبارزه‌ای مدنی، مورد توجه سیاستمداران جهان است.

  • سؤال: در زمان بیماری همسرم، دو رمضان بر او گذشت و نتوانست در هیچکدام از آن دو، روزه بگیرد. همسرم برای فدیه‌ی رمضان اولی، مبلغ سیصد جنی مصری پرداخت نمود امّا برای رمضان دوم، تصمیم گرفتیم کفّاره را به پرورشگاه بدهیم وقتی از مسؤولان آن‌جا سؤال کردیم، به ما گفتند که آنان به مقدار کافی، لباس و غذا دارند و تنها نیازمند فرش و پرده و از این قبیل وسایلند، ما هم این اقلام را برایشان تهیّه کردیم. پس از آن از یک عالم دینی در مورد این کارمان سؤال کردیم.

  • صفات زمامداران

    31 اردیبهشت 1399

    نصیحت حاکمان

    حاکمان بیش‌تر از سایرین سزاوار پند و اندرز‌ هستند، زیرا آن‌ها مانند مردم عادی نیستند که تنها مسئول خود و خانواده‌ی خویش باشند بلکه آن‌ها مسئول جامعه‌ای هستند که باید امنیت، معیشت و عدالت را در آن برقرار سازند تا مردم در سایه‌‌ی عدالت‌محوری آن‌ها در رفاه و آسایش به‌سر برند و با خیالی آسوده به اطاعت و شکرگزاری پروردگار مشغول باشند و برای امرار معاش و ارتقای سطح علمی و معرفتی خود بکوشند. ماوردی از علما و دانشمندان نام آور و صاحب‌نظر در امور سیاسی و اجتماعی است

  • گاهی وقت‌ها چقدر زود، دیر می‌شود! گویی همین دیروز بود؛ به استقبالش شتافتیم اما؛ چند روز دیگر باید بدرقه‌اش كنيم.

  • سعادت و خوشبختی بهشت، رویایی همه‌‌‌ی انسان‌ها و گمشده‌‌‌ی بشر است. هر کسی خوشبختی را در جنبه‌های مختلف جستجو می‌کند، بعضی از افراد خوشبختی را در مال و ثروت می‌بینند، بعضی دیگر در جاه و مقام و بعضی هم در علم و دانش آن را جستجو می‌کنند. امّا سؤال جدّی این است که خوشبختی واقعی چیست؟ و کجا می‌توان آن را یافت؟

  • چکیده:

     تاریخ پیدایش رسانه به زمان نیاز آدمی به دادوستدداده‌ها برمی‌گردد؛ یعنی به آغاز زندگی اجتماعی مردمانِ نخستین بر روی زمین. قرآن، کهن‌ترین و استوارترین کتاب آسمانی از آغاز نزول تا به امروز بوده که نقش رسانه‌ای دینی داشته است و ویژگی‌های اخلاقی منحصربه‌فردی دارد که آن را از دیگر رسانه‌ها جدا می‌سازد؛ از جمله این ویژگی‌ها: ربّانی و مظهر حق بودن، اعتبار، تکیه‌بر دلیل و برهان در اقناع مردم، پایبند بودن به اخلاق، عدالت و دادگری و فراگیر بودن است. این نوشتار به بررسی این ویژگی‌ها با استناد به آیات قرآن پرداخته است.

    نویسنده:
    جهاندار امینی
  • این‌گونه به نظر می‌رسد که برخی از مردم تمام زندگانی خود را به دنبال هدف و معنا سپری می‌کنند، در حالی‌که ناراضی هستند. ایندو لاندو به‌عنوان یک فیلسوف و استاد دانشگاه بیان می‌کند: «هر آنچه را که برای داشتن یک زندگی معنادار و پرمحتوا لازم هست در اختیار داریم.»

    لاندو در کتاب ارزشمندش با عنوان «جست‌وجوی معنا در دنیای ناتمام امروزی» بیان می‌کند: «مردم زمانی که زندگی خود را پوچ و بی‌معنا می‌نامند سخت در اشتباه بسر می‌برند. اشتباه آنان به عدم شناخت موضوعات با اهمّیت و مهمّ در زندگی‌شان برمی‌گردد

  • خوشبختی واقعی

    24 اردیبهشت 1399

    داستانی واقعی به نقل از شیخ الشام، حسن حبنّکه المیدانی-رحمه الله-

    از شیخ حبنکه نقل شده که در یکی از روزهای ماه مبارک رمضان، یک ساعت قبل از غروب آفتاب، هنگام بازگشت به خانه، مرد فقیری از کسانی که مدام در درسهایم در خانه و مسجد، شرکت می‌کرد، مقابلم ایستاد و با حسرت وبغض و اشکی که در چشمانش جمع شده بود به من گفت: به ذات خداوند قسمت می‌دهم، که امروز را نزد من افطار کنی.

    شیخ ‌گفت: از این آرزو و شوقی که در کلامش بود زبانم بند آمد و تسلیم اشتیاقش گشتم و روشنی ذاتی که بدان سوگندم داده بود در قلبم پدیدار گشت.