سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

نوشته:ناصر دیب السوادی
ترجمه: عبدالغفور گردهانی

رمضان مبارک فرصتی است طلایی که ما زیباترین تغییر را در زندگی خویش چه در امور دنیوی یا دینی شکل دهیم. در اینجا برخی از افکار را که باعث می‌شود جو خانواده در رمضان تازه شود می‌آوریم.

همچنانکه می‌دانیم در بعضی آیات قرآن صیغه «لا اقسم» به کار رفته که اکثراً در ترجمه‌های موجود [لا] نادیده گرفته شده است و به «أقسم» ترجمه شده است. ابتدا آیات را با شماره آنها و سوره مربوط برمی‌شماریم و سپس به توضیحی پیرامون معنی دقیق [لا اقسم] های قرآن می‌پردازیم باشد که مفید واقع گردد.
1- آیه 75 سوره واقعه : فلا أقسم بمواقع النجوم
2- آیه 1 سوره بلد : لا أقسم بهذا البلد
3- آیه 15 سوره تکویر : فلا أقسم بالخنس
4- آیه 38 سوره حاقه : فلا أقسم بما تبصرون
5- آیه 40 سوره معارج : فلا أقسم برب المشارق و المغارب

استاد عبدالحمید البلالی
ترجمه: ستار آینه‌پور _ کرمانشاه

معادله‌ی دوم: محبت

حقیقت عبادت بدون محبت، کامل نمی‌شود؛ زیرا محبت بزرگترین محرک برای تلاش و تحمل مشقتها در راه محبوب است. به همین خاطر است که پیامبر (ص) در دعای خود می‌فرماید : « اللهم ارزقنی حبک و حبّ من ینفعنی حبّه عندک، اللهم ما رزقتنی مما احبّ فاجعله قوة لی فیما تحبّ، اللهم ما زویت عنّی مما احبّ فاجعله فراغا لی فیما تحبّ». (١)
« خداوندا محبت خودت را به من عطا کن و محبت کسی که محبتش، نزد تو برای من مفید باشد. خداوندا! هرچه را که دوست دارم و به من عطا کردی، آن را قوتی برای من قرار بده در آنچه که تو دوست داری. خداوندا! آنچه را که دوست دارم و از من دور کردی، آن را سبب آرامش خیال من قرار بده در آنچه که دوست داری».

محمد زیدان
ترجمه‌: عبدالله‌ حسن‌زاده‌_ بوکان

بیعت از بارزترین جوانب فعالیت سیاسی می‌باشد که امّت آنرا انجام داده چون از دیدگاه اسلامی بیعت موجب مشروعیت نظام حکمرانی می‌گردد و به قبل از ایجاد دولت اسلامی در زمان پیامبر (ص) بر می‌گردد و بیعت عهد و پیمانی است بر تأسیس و بنیانگذاری جامعه‌ی سیاسی اسلامی که وسیله‌ی اعلان و پایبندی او با منهج و شریعت و شورا می‌باشد و رمز تبعیت مقتدرانه‌ی امت است نه سر به زیری که هم قبل از تشکیل و راه‌اندازی دولت و هم بعد از آن صورت می‌گیرد.

موضوع بحث«دین، جامعه و فرهنگ»است و من به ارتباط این سه موضوع با یکدیگر می‌پردازم.

نویسنده: ابراهیم بن عبدالله الدیش
مترجم: عبدالغفور گردهانی

توجیهاتی برای عموم مردم
وسیله‌ی اول: آیا دوست‌داری در رمضان دو بار روزه بگیری؟ چگونه؟
جواب در حدیث زید بن خالد جهنی رضی الله عنه نهفته است که از رسول خدا (ص) روایت می‌نماید که فرمود: من فطر صائماً کان له مثل اجره خیر انه لاینقص من اجر الصائم شیئایعنی:«هر کس که روزه‌داری را افطار نماید مانند او ثواب می‌برد بدون آنکه از اجر روزه‌دار کاسته شود.»
در اینجا شکل‌های متعددی وجود دارد که از خلال آن‌ها می‌توان به اجر بزرگ افطار روزه‌داران دست یافت از جمله:

رمضان ماه نفحه‌های ربانی و فیوضات الهی است که بر سر بندگان مؤمن فرو می‌ریزد و مسلمان حریص است که این ماه را در بالاترین درجه‌ی خیر بگذراند، ماه مسابقه دادن در خیر و تلاش در جهت راضی نمودن خداوند در هر شکلی است«وَفِی ذَلِکَ فَلْیتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ»21)/ المطففین (همیشه این ندای دوست داشتنی گوش جان را می نوازد "یا باغی الخیر أقبل"، و اینها برنامه‌های ربانی است که بدین‌وسیله رضای الله، عفو، مغفرت، بهشت و نعمتهایش روزقیامت را به دست می‌دهد.

حیات طیّبه یا به تعبیر خودمانی‌تر زندگی خوشایند، حاصل و دستاورد یک شخصیت توسعه‌یافته‌ اعم از زن یا مرد می‌باشد؛ به استناد آیه‌ی97 سوره نحل:«من عمل صالحاً من ذکر أو أنثی و هو مؤمن فلنحیّینه حیاة طیّبة...»
ایمان و ثمره‌ی آن یعنی عمل صالح است که به انسان، توسعه‌ی شخصیتی پایدار می‌بخشد و در دنیا از حیات طیبه یا زندگی خوشایند برخوردار می‌سازد و نهایتاً در آخرت نیز به نیکوترین و کامل‌ترین پاداش‌ها می‌رساند.

م.حامدی - سقز

حقیقت این است که بر اساس فهم قرآنی هدف از خلق انسان و جن عبودیت خداوند می‌باشد. وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلاَّ لِیعْبُدُونِ [1] یعنی: و ما جن وانس را خلق ننمودیم مگر برای اینکه مرا عبادت کنند. و عبادت بر اساس فهم قرآنی عبارت است از اینکه انسان طبق فرمان خداوند از نعمات و امکانات مادی و معنوی جهان هستی استفاده نماید تا بدین وسیله استعدادهای انسانی رشد یابند و انسان توسط آن در دو جهان از لحاظ مادی و معنوی سعادتمند شود.

جلیل بهرامی‌نیا

یکی از اصول مهم و ضروری برای دینداران و از رموز لطیف کامیابی در پیمودن مدارج سلوک طریق ایاک نعبد و ایاک نستعین، ملاحظه‌ی مداوم این نکته‌ی گرانبهاست که طاعت و عبادت ما، حتّی در کامل ترین صور آن مانند جهاد و شهادت، شرط نجات است نه ضمانت آن؛ این دقیقه گو این که در مقام ادّعا مورد اعتراف و قبول همه‌ی ماست، امّا فریبندگی زندگی اجتماعی و وسوسه‌ی نفس بدفرما غالباً ضرورت یادآوری دائمی آن و تنظیم نوع سلوک دینی و اجتماعی در پرتو آن را از ما می‌ستاند و در نتیجه ما را به دو آفت دین سوز و ویرانگر مبتلا می‌سازد: