سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

‏ نخستین مطلبی که لازم است در مورد پدیده‌ی «افراط در تکفیر» بیان کنیم این است که این ‏پدیده نیاز به تحقیق، بر رسی و ریشه یابی تمام جوانب را دارد تا با این شیوه در جهت رفع ‏مشکلاتی که در این زمینه ایجاد شده گامی سنجیده‌تر برداشته باشیم. ‏

چند ماه پیش از من خواسته شد تا مباحثی را در نشستی گروهی در لندن در خصوص اسلام و سکولاریسم مطرح نمایم. در حالی که پیشنهاد بررسی مجدد حوزه سکولاریسم، مدرنیته و تمدن غرب، حتی خرد معیار و تا اندازه­ای سازگار و آیینی در باب اسلام را می­دادم، در نهایت برخی از همکاران ارجمند و فرهیخته مسلمان خودم را پریشان ساختم. تا اندازه­ای آن نشست مقصود مرا از تبدیل مسئله به بحثی ژرف برآورد گرچه برخی اظهارات کاملاً نامربوط بودند، شبیه آنانی که در گردهمایی­های مختلف در کشورهای اسلامی تصادفاً می­یابیم. در نظر برخی از «مخالفان» پر سر و صدا در این گروه لندنی، اسلام و سکولاریسم نه تنها دو سنت کاملاً متفاوت (حتی متخاصم) بودند، بلکه خود این واژه ترکیبی متضاد می­نمود.

آمده است که در قرن سیزدهم زمانی که مغول­های غیرمسلمان بر بغداد استیلا یافتند حاکمشان هولاکوخان دانشمندان مذهبی را در شهر گرد آورد و سئوال مشکل­آفرینی از آنان پرسید و آن اینکه: طبق قوانین شما کدام یک بهتر است، حاکم بی­ایمان ولی عادل یا حاکم مسلمان ولی غیرعادل؟ پس از لحظاتی تامل همراه با دلهره و اضطراب دانشمندی مشهور پاسخ داد «حاکم بی­ایمان ولی عادل». نقل شده که دیگران نیز به او تاسی کرده و این پاسخ را تایید نمودند.

یوسف سلیمان‌زاده‌

صراط مستقیم معلوم است اگر بر خدا توکل کرده و تقوای الهی را داشته و دنبال هوی وهوس نرویم جوانی پشت کنکوریَم که تمام همّ و غمّم، قبولی در کنکور و رفتن به دانشگاه است. بارها در افکارم خویش را در یکی از بهترین دانشگاه‌های کشور و عالی‌ترین رشته‌ی تحصیلی تجسّم می‌نمودم. بیشتر اوقاتم صرف مطالعه‌ی کتاب‌های درسی، تست‌زدن و رفت و آمد بین منزل و کتابخانه می‌شد. تمامی حواسم در خدمت رسیدن به این آرزو که مراد و هدف اکثریت جوانان جامعه امروزی است، بود.

اشاره‌: نوشته‌ی زیر، ‌ترجمه‌ی نوار «فطرت و هدایت» است که در سال ۱۳۵۹ در کرمانشاه ضبط شده است. اصل نوار که به زبان کردی است، پس از پیاده شدن به تصحیح کاک احمد علیه الرحمة رسیده و این ‌ترجمه از روی نسخه‌ی تصحیح شده صورت گرفته است. 

سؤالی که در ابتدای بحث مطرح شده اینچنین است: 

با توجه به اینکه قرآن از لحاظ فطرت، همه‌ی انسان‌ها را مسلمان می‌داند و می‌فرماید: «فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفاً فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیهَا لاَ تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیمُ وَلَـکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یعْلَمُونَ‎‏» روم/۳۰

ترجمه‌: پایگاه‌ اطلاع‌رسانی اصلاح

راستی آیا واقعیت دارد که سده‌ای کامل از به دنیا آمدن امام حسن بن عبدالرحمن سپری شده است، او لقب مرشد را پذیرفت و دیگر القاب موجود در آن روزگار، از قبیل پیشوا، رئیس، رهبر، الهام‌یافته، فرزند آفتاب، قهرمان آزادی‌بخش و دیگر القابی را که عموماً پیروان در لحظه‌های تحت تاثیر صحنه‌ای قرار گرفتن یا احساساتی شدن در اثر شنیدن سخنرانی حماسی که بی‌درنگ پس از مرگ یا در اثر تحولات فرو می‌خوابد، به رهبران خود می‌دهند نپذیرفت.

هدف اصلی پیام خداوند به بشریت دستیابی به عدالت به نحوی کاملاً منصفانه است. این عدالت، که بنیان اسلام است، حاصل نمی‌گردد مگر اینکه حقوق بشر برای همه افراد و گروه‌ها در دولت اسلامی لحاظ گردد. اعضای چنین دولتی باید آزاد باشند خود حاکمان عادل را برگزینند، بر اعمال قدرت آن‌ها نظارت داشته باشند و قاطعانه در مقابل هر گونه بی‌عدالتی از جانب آن‌ها بایستند. عمده‌ترین حقوق بشر عبارت هستند از حق برخورداری از عقیده، بیان عقیده و تشکیل اجتماعات برای دفاع از عقاید گروهی خود. 

پروفسور برنارد لویس می‌نویسد: «با توجه به تمام معیار‌ها و ملاک‌های مطرح در جهان مدرن –توسعه اقتصادی و ایجاد اشتغال، سوادآموزی، دستاوردهای آموزشی و علمی، آزادی سیاسی و رعایت حقوق بشر- دنیایی که روزگاری تمدنی نیرومند بود، عملاً عقب مانده است.... بسیاری در خاورمیانه عوامل مختلف بیرونی را مقصر می‌دانند. اما مشکل واقعی جهان اسلام به نظر می‌رسد فقدان آزادی است». (۱) ظاهراً این تشخیص برناردلویس برای «بازهای» نئومحافظه‌کار در ایالات متحده کارساز بوده است. آن‌ها تحت لوای از میان برداشتن متحد و هم‌پیمان خود صدام حسین، طراح حمله و اشغال عراق به رهبری آمریکا گردیدند.

نویسنده‌: محمد میرویس غیاثی_کپنهاک

کاسه‌ی چینی که صدا می‌کند
خود صفت خویش ادا می‌کند
هر که بیند خلق را سر مست خویش
از تکبر می‌رود از اصل خویش
گر به استدلال کار دین بدی
فخر رازی رازدار دین بدی
پای استدلالیون چوبین بود
پای چوبین سخت بی تمکین بود ‏

خوانندگان گرامی‌که به بحثهایی دینی و فلسفی توجه دارند، کم و بیش دکتر ‏عبدالکریم سروش را می‌شناسند و به افکار او ‏آشنایی دارند. ‌او کسی است که از داروسازی به فلسفه و دین روی آورده است و در ‏اثر ابراز نظریه‌هایی جدید، ناآشنا، خلاف بدیهیات و مسلمات عقاید اسلامی‌ و ‏مخالفت با تفکر دینی سیاسی مشهور گردیده است. علاوه بر اینها عبور از مرزهای پذیرفته شده و اتفاقی «محکمات اسلامی» او را ‏در ذهنیت گرایش‌هایی الحادی و سکولاریستی محبوبیتی بخشیده است و ‏مؤسسات مشبوه غرب آتش شهرت او را بیشتر دم می‌کنند.

طبق نظر برخی مفسران غربی مدرن، مفهوم «آزادی» با معنای مدرن آن در گفتمان اسلام سنتی ناشناخته بود. واژه «آزاد» عمدتاً در مقابل «برده» به کار برده می‌شود. انسان آزاد صرفاً کسی است که برده نباشد، و این دال بر مفهوم حقوقی واژه است تا سیاسی. در حالی که این ادعا‌ها از برخی حقایق سخن می‌گویند، اما تماماً صحیح نیستند. کاربرد مدرن این واژه تا حد زیادی به خاطر ظهور نظام‌های مستبد و خودکامه در اروپای قرون وسطی بود که همگان را برده خود می‌ساخت، چیزی که جوامع اسلامی مجبور به دست و پنجه نرم کردن با آن نبودند. با این حال شواهدی دال بر کاربرد اولیه این واژه به مفهوم سیاسی آن وجود دارد.