سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

دکتر ابوالقاسم فنایی

ترجیح می‌دهم به جای گفتگو در باب مفهوم انتزاعی، مبهم و ابهام‌آفرین "روشنفکری دینی"، در باب پاره‌ای از دیدگاههای "روشنفکران دیندار" سخن بگویم. به گمان من با اندکی تسامح در تعبیر، می‌توان روشنفکران را به دو گروه «دیندار» و «غیر دیندار» تقسیم کرد، اما روشنفکری را نمی‌توان به دو نوع «دینی» و «سکولار» تقسیم کرد. روشنفکری (1) مقوله‌ای است فرادینی، همچون اخلاق، حقوق بشر، عقلانیت و دمکراسی، و نسبت به دینداری و بی‌دینی لااقتضا و لابشرط است و (2) پیوندی ناگسستنی با نوع خاصی از سکولاریزم دارد، که آن نیز نسبت به دین و بی‌دینی بی‌طرف است، یعنی هویتی فرادینی دارد.

دکتر یوسف قرضاوی
ترجمه از: احمد عباسی

ویژگی چهارم: پیوند دادن سنت و مدرنیسم.
یکی دیگر از ویژگیهای گفتمان اسلامی در عصر جهانی‌سازی این است که: نوگرایی و روحیه مدرنیسم را به ویژه در ابزار وسائل پذیرفته و در امر دعوت، آموزش و صدور فتوا مکاتب و گرایش‌های مختلف فلسفی، فکری و ادبی و انحرافات رفتاری و معضلات موجود را نادیده نمی‌گیرد.

در گفت‌و گو با دکتر عبدالکریم سروش

اشاره: عبدالکریم سروش اندیشمند معاصر کشورمان می‌باشد که بسیاری از نظر اندیشه و آراء، او را از نسل دکتر علی شریعتی، روشنفکر دینی معاصر متمایز و برجسته کرده است.
وی در سالهای ابتدای انقلاب اسلامی به حکم رهبری انقلاب یکی از سه عنصر شورای انقلاب فرهنگی بود.

مصطفی حسینی طباطبائی

بنام خدای خرد آفرین
پیشگفتار
اخیراً دکتر عبدالکریم سروش مصاحبه‌ای را با میشل هوبینگ خبرنگار رادیو هلند برگزار نموده که در خلال آن به تحلیل وحی اسلامی پرداخته‌است. دکتر سروش در آن گفتگو، وحی نبوی را همچون تجربه‌ی شاعران و عارفان بر می‌شمرد، وی از پیامبر ارجمند اسلامص به عنوان"آفریننده‌ی وحی" و از آیات کریمه‌ی، قرآن با تعبیر "آینه‌های ذهن پیامبر" یاد می‌کند و می‌گوید: «عارفان نیز عمدتاً معتقدند که تجربه‌ی آنها از جنس تجربه‌های پیامبران است» و از این تُندتر می‌گوید: «قرآن یک محصول بشری و بالقوّه خطا پذیر است»!

تألیف: سرویس دین و دعوت پایگاه‌ اطلاع‌رسانی اصلاح

مفهوم ایمان به کتب:
در اصطلاح شرع ایمان به کتب آسمانی به این معنی است که ایمان و باور داشته باشیم به تمامی کتاب‌هایی که از طرف خدا بر پیامبرانش نازل شده‌اند و آن‌ها را رحمتی از طرف خدا دانسته که وسیله‌ی هدایت انسان‌هاو مایه‌ی سعادت دنیا و آخرت‌شان می‌باشند؛[1] حال چه کتاب‌هایی که مستقیماً از آن‌ها در قرآن اسم برده شده و چه آن‌ها که نام‌شان ذکر نگردیده است، بلکه شامل تمامی انواع وحی لفظی یا نوشته، که بر هر کدام بر پیامبرانش برای ابلاغ به مردم نازل شده‌اند، می‌گردد؛ حال تفاوتی ندارد که این وحی یک یا چند آیه ، زیاد یا کم، مدون یا غیر مدوّن باشد.[2]

عبدالعزیز مولودی

22 فروردین ششمین سالگرد فوت زنده‌یاد مرحوم دکتر یداله سحابی است، یادشان را گرامی ‌می‌دارم. امیدوارم که روحشان قرین رحمت خداوند باشد. در زیر چکیده سخنانی که بنا بود در ششمین مراسم بزرگداشت ایشان در حسینیه ارشاد تهران ایراد کنم و به دلیل جلوگیری از برگزاری مراسم، امکان ایراد آن در تهران فراهم نشد، آورده‌ام.

دکتر محسن کدیور

خلاصه یکی از مهمترین عوامل تعیین‌ دامنه حوزه‌های عمومی و خصوصی عامل فرهنگی بویژه دین است.
با اهتمام به زندگی خصوصی در ادیان ابراهیمی بخصوص اسلام هویت انسانی فرد ارتقا می‌یابد. از دیدگاه اسلامی ممیزات و قلمرو زندگی خصوصی چیست؟
آیا این قلمرو در جامعه‌ای که تحت ضوابط شریعت اسلامی اداره می‌شود تغییر کرده و کوچکتر می‌شود؟
اگر چه ریشه‌های تفکیک حوزه خصوصی از حوزه عمومی در متون اسلامی و آثار فقهی و اخلاقی به چشم می‌خورد، اما مطالعه مستقل در این زمینه سابقه‌ی چندانی ندارد، لذا به عنوان طرح بحث مقدماتی برای پاسخگویی اصلی یاد شده، آنرا پیش درآمد نامیدیم.

نویسنده‌: رسول کیانی

اسرائیلی‌ها از نظر حسب و نسب به اسرائیل (ع) منسوبند! در بخش گذشته درباره‌ی عبرانی‌ها سخن گفته‌ایم، معنی این عبارت علت اطلاق آن و کسانی که این اصطلاح بر آنان اطلاق شده و نیز کسانی که اولین بار آن را بر زبان آورده‌اند، را روشن نمودیم در آنجا مشخص شد که این اصطلاح یک اصطلاح عربی است و کنعانىهای عرب، آن را بر قبایلی که از صحرا به طرف غرب رفته‌اند یا از رود اردن به طرف غرب رفته‌اند، اطلاق نموده‌اند. ابراهیم(ع) و فرزندانش مشهورترین کسانی بودند که بر آنان اطلاق شده است. ولی باید گفت که ویژه‌ی آنها هم نیست امّا یهودیان، بعدها آن را به خویش اختصاص دادند و چنین مىپندارند که تنها آنها عبری هستند و در کتابهای دینی و تاریخیشان هر جا که این کلمه آمده باشد به زعم آنان جز ایشان، کس دیگری منظور و مراد نیست.
تخصیص دادن این عبارت به آنان، به منش پلید یهودی که بر اساس تزویر و دروغ و افتراء شکل گرفته است بر مىگردد.

تألیف: سرویس فرهگی سایت اصلاح

زن یا مرد هرکدام به تنهایی ناقص و ناتمام‌اند، از طرفی به‌طور فطری تمام انسان‌‌ها از نقص گریزان‌اند و خواستار تکامل و پیشرفت هستند و اما این تکامل می‌تواند شاخه‌‌های مختلفی داشته باشد و یکی از مهم‌ترین و شاید اساسی‌ترین شاخه‌های آن تکامل از راه ازدواج است.
زن و مرد به سان قطعات پازل هستند که هیچ کدام به تنهایی کامل نیستند و مجموعاً باهم کامل می‌شوند. حال این سؤال پیش می‌آید که اگر ازدواج تا این‌اندازه مهم و تکامل بخش است، پس چرا حاصل برخی ازدواج‌‌ها جز پریشانی و بدبختی و تباهی نیست؟

 به حقیقت باید گفت زمانی که تحقیقی کلی در باب مفاهیم سیاسی نظری-عملی (به خصوص در مورد موضوعاتی نظیر دموکراسی، مردم‌سالاری و ...) در بطن مذهبی همچون اسلام صورت می‌پذیرد، به هیچ روی گذر از مفهوم، موقعیت و رهیافت نهایی «معتزله» نتوانیم نمود.