سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

بسیاری از نصوص تکلیفی وجود دارد که معمولاً در نگاه اولیه چنان به نظر می‌رسد که خطاب مخصوص حاکمان و مقامات اجرایی و قضایی و قانونگزاری است. یعنی از مسائل اختصاصی حکومت است مانند نصوص متعلق به برپایی عدل و داد، جهاد و قتال، اجرای حدود، قضاوت، سازماندهی زکات و امور مربوط به خانواده و جامعه. ما انکار نمی‌کنیم که حکومت وظایف ویژه‌ای دارد و مسؤولیتش در این امور بیش از دیگران است. اما من می‌گویم: خطاب در این مسائل اساساً و در درجه‌ی اول متوجه امت و جماعت مسلمانان است و با توجه به این اصل یا از رهیافت این اصالت وظیفه‌ی اختصاصی باید به اندازه‌ی مصلحت و ضرورت باشد

در زمان شیوع کرونا لازم است در هنگام تحرّک و اختلاط با دیگران حتماً بر صورت خود ماسک بزنیم. این کار برای همه‌ی مردم الزامی بوده، در برخی جاها به اجبار و در برخی جاها با اکراه مراعات می‌شود.
از قدیم مردم درباره‌ی بستن دهان سخن گفته‌اند، یعنی گذاشتن ماسک بر آن تا سخن حق نگویند. این کار "فرض کفایه" بود به ویژه نسبت به افراد زبان‌دراز و جسور؛ تا جایی که برخی از کشورهای عربی برای جرمی به نام "زبان‌درازی" قانونی مصوّب کرده بودند.

شش سال بود که در زندان‌ها شکنجه می‌شد...

شش سال بود که او را به بی‌دادگاه‌های مصر می‌کشاندند و پای محاکمات خنده‌دار می‌نشاندند...

شش سال بود که او را به آرامی می‌کشتند...

از شش سال پیش تاکنون وضعیت اسفبار دکتر محمد مرسی لکه‌ی ننگی بر پیشانی مصر با تمام اقشارش بود به استثنای باند جنایتکار حکام بر مصر... این خائنان نه آبرویی برای خود باقی گذاشته‌اند و نه جایی که لکه‌ی ننگ دیگری بر آن بنشیند... مرگ او مایه‌ی ننگ و رسوایی اعراب، مسلمانان و بشریّت است.

وضعیت دکتر مرسی از خیانت توطئه‌گران آل سعود و آل نهیان و تمام کسانی حکایت دارد که در کشتن او سهم داشته‌اند؛ تمام کسانی که دست‌شان به خون مردم مصر و لیبی و یمن و سودان و دیگر انسان‌ها آلوده است. 

اینک با گذشت یک سال از دستگیری و ناپدید شدن اجباری دعوتگر اندیشمند، شیخ سلمان عوده، خبر از آغاز محاکمات پنهانی شیخ عوده شنیده می‌شود که به اساس اخبار منتشر شده‌ی مطبوعات و روزنامه‌های سعودی در این اواخر، خبر از درخواست اجرای حکم اعدام شیخ عوده بنا به اتهام ٣٧ فقره جرم می‌دهد.

من شیخ سلمان عوده را از دیرزمانی است به خوبی می‌شناسم؛ داشتم به این اتّهامات سی‌وهفتگانه می‌اندیشیدم که به خود گفتم: اتّهامات پنهانی است و محاکمه نیز به شکل مخفیانه صورت می‌گیرد؛ لذا کسانی که با شیخ و افکار و زندگی‌اش آشنایی دارند

هرگاه حادثه‌ای که در ردیف جنایات تروریستی است رخ می‌دهد، فریادها بلند می‌شود که منابع تروریسم را بخشکانیم و محیط‌های تروریست‌پرور را نابود کنیم. طبعاً این سخن حقی است اگر از آن اراده‌ی خیر داشته باشند؛ امّا بیشتر اوقات حقی است که با آن اراده‌ی باطل می‌شود. یعنی کسانی تنبیه می‌شوند که دستی در کار نداشته‌اند؛ مصداق این بیت: 

گنه کرد در بلخ آهنگری    

به شوشتر زدند گردن مسگری

اخیراً در مراکش دو گردشگر بی‌گناه خارجی کشته‌ شدند (دانمارکی و نروژی)؛ این دو دختر به شیوه‌ی بسیار ددمنشانه به قتل رسیدند و مردم مراکش این عمل ظالمانه را محکوم کردند و خواستار اعمال شدیدترین مجازات برای عاملان این جنایت شدند.

جنبش‌های اسلامی‌ای که در اطراف و اکناف جهان اسلام شکل گرفته‌اند، در شرایط و احوالی پا به عرصه وجود نهادند که مبارزه‌طلبی‌های خطرناکی ـ به ویژه در دهه‌های نخست قرن بیستم ـ امّت اسلامی را مورد تاخت و تاز قرار داده بود.

موج خروشان این تهدید و مشکلات تنها بعد سیاسی و استقلال جغرافیای شرق و غرب جهان اسلام را در بر نگرفت بلکه حیات اجتماعی و دینی را نیز درنوردید.

در زهدان این اوضاع و احوال ناگوار و نگران‌کننده بود که جنبشهای اسلامی در مناطق مختلف جهان اسلام دیده به جهان گشود و زاد و ولد کرد.

در اواسط دهه‌ی دوم قرن بیستم میلادی مصطفی کمال فرمانده‌ی ارتش ترکیه ملقب به کمال آتاترک نخستین کودتای نظامی به معنای نوین را در جهان اسلام اجرا کرد و پس از آن اروپا خلافت عثمانی را که بخش اعظم کشورهای اسلامی را زیر چتر خود گرد آورده بود ملغی اعلام کرد. از آن زمان بسیاری از مسلمانان از عام و خاص به نوعی احساس بی‌نوایی و در به دری کردند