گاهی اوقات باید حقیقت را بر زبان آوریم حتی اگر آن را دوست نداشته باشیم؛ زیرا در غیر این صورت هرگز به حقیقت نخواهیم رسید. مبارزه برای فلسطین، با وجود فداکاریهایی که صورت گرفته است، خونریزی را متوقف نکرده و ما نتوانستهایم از نسلکشی اسرائیل جلوگیری کنیم.
در مواجهه با این حقیقت دردناک، هیچ چیز منطقی به نظر نمیرسد.
بله، این درست است؛ اما باید با توجه به شرایطی که در آن زندگی میکنیم، این مسأله را مورد بازنگری قرار دهیم.
تظاهرات خیابانی، اعتراضات هنرمندان، تجمعات گسترده، ناوگان "پایداری"، بیانیههای محکومیت و مصوباتی که برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین در هفته جاری در سازمان ملل متحد صادر شد... اینها را نباید دست کم بگیریم صرفاً به این دلیل که جلوی قتل عامها را نگرفته است؛ هر یک از این اقدامات معنایی دارد که قطره قطره جمع میشود و به سیلی تبدیل میشود.
جای تأسف است که کشورهای اسلامی اقدامات سختگیرانهای علیه اسرائیل انجام نمیدهند. ما ناو هواپیمابر، سلاح هستهای یا شبکههای مالی گسترده نداریم.
اما سکوت این کشورها به این معنی نیست که ما هم باید ساکت باشیم. ما باید هر کاری از دستمان برمیآید انجام دهیم؛ این وظیفه ماست. بنابراین، هر کلمه، هر عمل و هر ابتکاری ارزش و معنا دارد.
بگذارید منظورم را بهتر توضیح دهم؛
هر تلاشی برای فلسطین معنا دارد.
ما اکنون شاهد بزرگترین جنبش وجدانی هستیم که جهان تاکنون به خود دیده است.
در ژاپن، یک نوازنده هر روز به تنهایی در مقابل سفارت اسرائیل میایستد و اعتراض میکند.
یک هنرمند مشهور اعلام میکند که دیگر با شرکتهای تولیدی طرفدار اسرائیل همکاری نخواهد کرد.
یک کودک ماکت کاغذی ناوگان "پایداری" را میسازد.
یک مادر لباسهایی به رنگ پرچم فلسطین به فرزندش میپوشاند.
یک نوازنده آهنگی میسازد و یک خواننده آن را میخواند...
مردم، پیر و جوان، روزانه در حمایت از فلسطین تظاهرات میکنند.
همه این تلاشها مانند موج در سراسر جهان، از کشوری به کشور دیگر و از ملتی به ملتی دیگر سرایت میکند.
برخی مینویسند که هیچ یک از این کارها اشغال غزه را متوقف نکرده است و بنابراین بیاهمیت است. اما این یک دیدگاه کاملاً اشتباه است. آنچه امروز شاهد آن هستیم، شکلگیری یک حرکت بیسابقه تاریخی در حمایت از فلسطین است؛ از خیابانهای ژاپن گرفته تا بریتانیا، در همه جا نفرت از اسرائیل به یک پدیده رو به رشد و محبوب تبدیل شده است.
با دقت در مورد معنا و تأثیر این حرکت بر آینده فکر کنید.
اکنون هر کودکی در جهان میداند که اسرائیل کودکان غزه را میکشد.
اکنون هر زنی آگاه است که اسرائیل زنان بیگناه را میکشد.
هر پدری هر مادری میداند که اسرائیل پدران و مادران فلسطینی را از فرزندانشان محروم کرده است.
آینده اسرائیل تاریک خواهد بود و ما باید این را بپذیریم.
مسأله فلسطین نمیتواند به یک دوره زمانی کوتاه محدود شود؛ بلکه یک مبارزه طولانی مدت است.
به رسمیت شناختن کشور فلسطین به چه معناست؟
برخی از خوانندگان برای من مینویسند: "به رسمیت شناختن کشور فلسطین توسط بریتانیا، فرانسه و دیگران چه فایدهای دارد؟ هیچ چیز تغییر نخواهد کرد... "
۱۴۷ کشور قبلاً کشور فلسطین را به رسمیت شناختهاند، اما اسرائیل بدون هیچ تردیدی به اشغال غزه ادامه داده است.
گفته میشود: «محمود عباس در آزمون غزه شکست خورد؛ پس آیا دلیلی برای به رسمیت شناختن کشوری که او رهبری آن را بر عهده دارد، وجود دارد؟ »
اکنون، تعداد کشورهایی که فلسطین را به رسمیت شناختهاند به ۱۶۰ کشور نزدیک میشود، با این حال اسرائیل به اشغالگری خود ادامه خواهد داد و این نیز درست است.
باید توجه داشته باشیم که این به رسمیت شناختنها علیرغم مخالفت ایالات متحده به عنوان یک ابرقدرت و علیرغم تهدیدهای اسرائیل صورت گرفته است و چیز قابل توجهی نبود، ایالات متحده ویزای هیأت نمایندگی فلسطین در سازمان ملل را لغو نمیکرد و این همه بیانیه صادر نمیکرد.
اگر تأثیرگذار نبودند، نخست وزیر اسرائیل کنترل خود را از دست نمیداد و شروع به تهدید نمیکرد و انتقاد از نتانیاهو در داخل اسرائیل تشدید نمیشد.
اسرائیل و ایالات متحده در حال حاضر یک شکست دیپلماتیک را تجربه میکنند. با وجود تمام قدرتی که دارند نتوانستند مانع به رسمیت شناختن کشور فلسطین شوند.
صدای مردم در میدان و در سطح دیپلماسی شنیده شد.
در خیابانهای فرانسه، بریتانیا، پرتغال و کانادا، صداهایی که خواستار عدالت برای فلسطین بودند، متوقف نشد. این اعتراضات که گفته میشود «خونریزی را متوقف نکرد»، دولتهایشان را به سمت به رسمیت شناختن کشور فلسطین سوق داد. این قدرت مردم بود که این کشورها را مجبور به تغییر موضع خود کرد.
به زودی خواهید دید که این تظاهرات که دو سال است فروکش نکرده، افزایش مییابد و منجر به تحریمهایی علیه اسرائیل توسط کشورهایی خواهد شد که تاکنون نسلکشی را نادیده گرفتهاند.
نه تنها تصویر اسرائیل، بلکه تصویر، جایگاه و احترام ایالات متحده نیز تحت تأثیر قرار خواهد گرفت.
با کاهش اعتبار ایالات متحده، فشار بر صاحبان قدرت در آنجا نیز افزایش خواهد یافت.
به یاد داشته باشید: هیچ دولتی نمیتواند خشم مردم خود را نادیده بگیرد.
برای یک مبارزه طولانی آماده شوید.
مسأله فلسطین نزدیک به صد سال است که ادامه دارد؛ از زمانی که بریتانیا قدس را اشغال کرد، ما در رنج و عذاب هستیم.
و از زمان تأسیس کشور اسرائیل، منطقه همواره شاهد خونریزی بوده است.
بنابراین، هیچ کس نباید انتظار داشته باشد که این درگیری فوراً خاتمه یابد.
نتانیاهو شخصا گفت: «ما دو هزار سال است که برای تأسیس کشور خود در قدس تلاش میکنیم. » اگر آنها این همه سال برای یک دولت خونین مبارزه کردهاند، پس مسلمانان باید با صبر و شکیبایی برای تأسیس دولت خود در قدس، شهر صلح و آشتی مبارزه کنند.
از سوی دیگر، آزادی قدس قرنها به طول نمیانجامد آن گونه که اسرائیلیها آرزویش را داشتهاند و ما به خواست خدا آزادیاش را با چشمان خود خواهیم دید.
نظرات