سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

مژگان ایلانلو
ــــــــــــــــــــــ

«اکنون دیگر اضطراب و بی‌قراری نوجوانی جایش را به آرامش داده است و می‌دانم حقیقت بزرگتر از آن است که در جیب کوچک من جا بگیرد؛ معطل هم نمانده است که توسط کسی بالکل کشف و لاجرم ضبط شود.»
این سخن تأمل برانگیز محمدمنصور هاشمی، نویسنده کتاب « دین‌اندیشان متجدد» که در پیشگفتار کتاب آمده است، به اندازه کافی برای آغاز جذابیت دارد و به خواننده نوید می‌دهد که با اثری خواندنی مواجه خواهد شد. کتابی که قصد دارد به یکی از مهمترین دغدغه‌های فکری هم نسلان او بپردازد؛ دغدغه شناخت اندیشه‌های پرچمداران روشنفکران دینی در ایران زمین. بیهوده نیست که کتاب در طول یک سال به چاپ دوم می‌رسد و در این کسادی بازار و بی‌حوصلگی مخاطبان، نوید دهنده اخبار خوشی است.

مصاحبه‌کننده‌: همشهری
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

رسانه‌ها- سعید ابوطالب،‌عضو کمیسیون فرهنگی مجلس، می‌گوید: ما هم باید مثل کشورهای دیگر دنیا در مورد ماهواره، راهی میان آزادی تمام و ممنوعیت مطلق پیدا کنیم.
سعید ابوطالب یکی از جوان‌ترین و شلوغ‌ترین نماینده‌های مجلس است؛ کسی که به لطف چند ماه گیر کردن در دست آمریکایی‌ها در عراق، یکباره معروف شد و بلافاصله از این معروفیت استفاده کرد و به عنوان نماینده تهرانی‌ها به مجلس هفتم رفت و الان یکی از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس است.

نویسنده: صلاح‌الدین احمدزاده
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خانواده در گذر زمان
تا اواسط قرن 19 تصوّر عمومی ازخانواده، خانواده‌ای گسترده بود این نوع خانواده باتمام تفاوت‌هایش درمناطق مختلف جهان، دارای دو ویژگی ثابت بود: اول آن که شامل سه نسل و حتی بیشتر بود که با هم در زیر یک سقف و بر محور یک فعالیت تولیدی،جهتِ مصرفْ زندگی می‌کردند.دوم، تمرکز قدرت در دست پدر خانواده و انتقال آن به پسر ارشد بود و می‌توان گفت از زمان اسکان بشر و شکل‌گیری شهرها و تمدن این نوع خانواده وجود داشته است «اعزازی، 1382».

مدارا و تأکید بر آموزش در ساختار دعوت اسلامی 

● مقدمه: 

بر مبنای بینش اسلامی خداوند خالق هستی است و تدبیر امور هستی هم منحصر به خواست اوست؛ چنانکه می‌فرماید: 

 (ألا لَهُ الخَلْقُ والأمْرُ) اعراف/۵۴

او انسان را از زمین و برای آبادانی آن آفریده است: 

 (هو أنْشَأَکُمْ مِنَ الأرْضِ واسْتَعْمَرَکُمْ فِی‌ها) هود/۶۱

محمد درخشان_ ارومیه
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یادت هست آن روزها که به لطف خدا من و تو، ندای آن کس را که ما را به سوی خدا فراخواند شنیدیم و گفتیم: «رَبَّنا إِنَّنا سَمِعنا مُنادِیاً ینادِی لِلإیمان أن آمِنُوا بِرَبِّکُم فَآمَنَّا». یادت هست که با چه حال و هوایی تخم ایمان را در دلهایمان کاشتیم؟! در حالیکه اقوام و خویشان و دوستان و آشنایان به دیده‌ی تعجب و استهزاء به ما می‌نگریستند و حتی عده‌ای هم با ما قطع رابطه نموده، پیوندها را بریدند، من و تو نه با پا، که با سر در این راه دویدیم و در یک معامله‌ی بزرگ و سنگین، رضای دوست را به قیمت بی‌توجهی به جلوه‌های فریبنده‌ی دنیا، خریدیم؟! نمی‌دانم به یاد می‌آوری آن‌گاه که در این راه گام نهادیم، نه تنها آداب و سلوک، بلکه عواطف و احساساتمان نیز سر تا پا تغییر کرد؟ دیگر نمی‌توانستیم مثل دیگران، زمان را تلف کنیم، روزها و شب‌ها در ساعات مختلف، با دیگران در مجالس جورواجور، وقت‌کشی کنیم؛ بخندیم، فیلم نگاه کنیم، فیلم بازی کنیم، حرف بزنیم و غیبت کنیم و در هر چیزی که نه به ما مربوط است و نه برایمان مفید، دخالت کنیم؟! یادت هست آن روزها، از گرما و سرما، از برف و باران، از گرانی و ارزانی، از اثاثیه و کالا و از نیازهای حیوانی سخن نمی‌گفتیم؟! و آن‌چه ورد زبان و خوراک روحمان بود، ایمان بود! ایمانی که مایه‌ی آرامش جان، روشنی بخش دیدگان و بیدار کننده‌ی خفتگان است؟!