بار دیگر درخت شوم تعصب و دگرستیزی میوه داد و این بار از شبکه پنج سیمای جمهوری اسلامی و از زبان یک مداح، به خلفای راشدین و مادر مؤمنان حضرت عایشه صدیقه-رضی الله عنهم - توهین شد؛ مدّاحی که در اصل خودش نیز قربانی تربیت غلط و لذا پیش از همه مستحق ترحّم است!
نوع تعامل با مخالفان فکری-سیاسی و هویت‌های متفاوت، یکی از وجوه بنیادین نگرش و فرهنگ اجتماعی است که ربط مستقیمی به سطح رشد فکری و فرهنگی دارد؛ توسل به توهین و دشنام، شاخصه فرهنگ‌های بدوی و  حقیرانه‌ترین شیوه تعامل با مخالفان و ترکیبی از کینه‌ی پایدار و توهّم مالکیت حقیقت است؛راست است که فرهنگ جوامع بشری به انواع علل فردی و اجتماعی، نوعاً  پالودگی و پیراستگی ناب ندارند و معمولاً وجود سطحی از رذایل در آنها طبیعی است، اما انتخاب لجن مالی و بهتان و وقاحت به عنوان روش تعامل با مخالفان و ترویج و تئوریزه کردن آن، نشان از آلودگی و بیماری مزمن فرهنگی است و با بالندگی اخلاقی و فرهنگی، منافات دارد؛ نمونه‌ی یک فرد رشید و بالیده در تعامل با مخالفان، حضرت علی (رض ) است که خوشبختانه باور و بلکه تأکید ایشان بر اخوّت دینی مخالفان نظامی‌اش و منع صریح توهین و دشنام به آنان، در منابع تاریخی، مضبوط و موجود است و حجّتی قاطع است علیه مدعیانی که به نام فرهنگ علوی، به ترویج تکفیر و توهین می‌پردازند!
حقیقتاً برای یک مردم متمدن و کشوری که از حیث سوابق تمدنی، یکی از اصلی‌ترین گهواره‌های تمدن بشر است، مایه‌ی شرم است که مقبولیت توهین به اصحاب و همسر واپسین پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم و مقدسات یکی از بزرگترین ادیان دنیا، چنان عادی شود که پرهیز از آن محتاج هوشیاری و برنامه‌ریزی و تذکر قبلی باشد؛ همه‌ی کسانی که با الفبای مسلمانی آشنا باشند می‌دانند که به فرموده‌ی حضرت رسول، مؤمن به واسطه‌ی برخورداری از شکوفایی ایمانی، اهل طعن و لعن و دشنام و بدزبانی نیست و ادب، سرلوحه‌ی دینداری و فرهیختگی است؛ لذا جا دارد در این روزگار که عصر دهکده‌ی جهانی است و نگرش‌ها و فرهنگ جوامع، به سرعت پخش و در معرض داوری واقع می‌شود، عقلای قوم به ارزیابی و بازسازی محتوای فرهنگ خویش بپردازند و آمیزه‌های ضداخلاقی و ضد انسانی را که بر اثر ناملایمات تاریخی نفوذ کرده‌اند، شناسایی و در پرتو استانداردهای قرآنی و موازین اخلاقی پاکسازی کنند و محتوا و شیوه‌ی جدیدی از تربیت را جایگزین کنند تا با تمهید بستر فرهنگی مناسب، امکان همزیستی در عین ناهمگونی و ناهمکیشی برای جامعه و کشور فراهم آید! 
به امید چنان روز!