قبلاً در یکی از یادداشت‌هایم که به عنوان محور اصلی طرح اندیشه‌هایم در مورد انتخابات مجلس هشتم منتشر شد، سه موضوع بهم پیوسته را مطرح کردم. بنا بر آن داشتم که به توضیح هریک از آن سه محور بپردازم. اکنون با مرور آن سه اندیشه؛ در صدد آن هستم که به بررسی مهمترین مشکلات جامعه و دولت در ایران بپردازم. مشکلاتی که سابقه طولانی در کشور داشته و وجود آنها خود در مرحله بعد به عنوان عامل مؤثر در شکل‌گیری بحرانهای سیاسی، انقلاب و جنگ‌های رویداده و فروپاشی‌های پی درپی دولت در تاریخ کشور عمل کرده است. سه اندیشه مورد نظر عبارت بودند از تأکید بر سه موضوع در برابر سه معضل به‌ترتیب زیر:
چگونه می‌توان چیزی هم‌چون «وحی» را در جهان مدرن و راززدایی شده‌ی امروز، بامعنا دید؟
نویسنده : حمیدرضا جلایی‌پور
مقدمه
اندیشه‌های آلکسی دو توکویل[2]درباره جامعه فرانسه و آمریکای قرن نوزدهم یکی از منابع جدّی برای فهمَ جامعه جدید است.[3] جامعه‌شناس برجسته‌ای چون ریمون آرون توکویل[4] را از بنیان‌گزاران علم جامعهشناسی دانسته و شأن اصلی این علم را فهم روندهای شکل دهنده جامعه جدید می‌داند (آرون:1370). ریمون بودِن[5]، از دیگر جامعه‌شناسان صاحب نفوذ معاصر، نیز معتقد است روندهایی که توکویل درصد و هفتاد سال پیش تشخیص داده هنوز از روندهای جدی جامعه کنونی ما است (بودِن:1383). این نوشته با طرح اندیشه توکویل چهار هدف را دنبال می‌کند. اول، شکل‌گیری «قدرت اجتماعی» در جامعه جدید را بعنوان یکی از روندهای اساسی که او تشخیص داده، توضیح دهد. دوم، در جامعه جدید به چه شکل‌هایی این قدرت اجتماعی اعمال می‌شود. سوم داروی شفابخشی را که توکویل برای مهار پیامدهای نامطلوبِ قدرت اجتماعی بر می‌شمرد برجسته کند. چهارم، اشاره‌ای به روند مذکور در ایران، که یکی از روندهای جدی جامعه هست، داشته و به آسیب‌شناسی آن بپردازد.[6]
دکترمحمدعلی توفیقی
بهمن ماه 3 سال قبل هنگامی که تعدادی از روشنفکران مستقل و اعضای مرکزی و استانی احزاب ملی و اصلاح طلب کرد برای ورود به عرصه انتخابات نهمین دوره ریاست جمهوری نام " هم اندیشی اصلاح طلبان کرد" را برای جلسات تبلیغاتی خود بر می گزیدند شاید هرگز تصور نمی کردند که روزی نام جریان آنها در لیست ممنوعه دستگاه های رسمی ایران قرار گیرد و بهانه ای برای رد صلاحیت های گسترده و فله ای اعضا و هواداران این جریان در انتخابات مجلس اخیر گردد.
به نام خدا شورای محترم نگهبان موضوع: اعتراض به نظر هیات نظارت بر انتخابات استان آذربایجان‌غربی
رابطه بین اسلام و دموکراسی در جهان معاصر پیچیده و بغرنج است. جهان اسلام از حیث ایدئولوژیکی یکپارچه نیست. چشم‌اندازهای وسیعی در این جهان وجود دارد، از اندیشه‌های افراطی کسانی که وجود هرگونه ارتباط بین اسلام و دموکراسی را نفی می‌کنند گرفته تا کسانی که معتقدند اسلام خود به نظام دموکراتیک فرمان می‌دهد.
عبدالعزیز مولودی
آنچه در حال حاضر در کشور می‌گذرد، وضعیت بسیار تأسف‌برانگیزی است. در حالیکه دهه‌ی دوم بهمن ماه یادآور روزهای تظاهرات، اعتراض و درگیری با ر‍ژیم شاهنشاهی است، وقوع رویدادهای محدودکننده‌ی آزادی‌های نیم‌بند موجود بر نگرانی بخشی از جامعه، مخصوصاً فعالان سیاسی و مدنی افزوده است. نحوه‌ی برخورد با مطبوعات اندکی که با وفاداری به حرفه روزنامه‌نگاری و اطلاع‌رسانی در سخت‌ترین شرایط، مشفقانه انجام وظیفه می‌کنند و هر روز شاهد بسته شدن یا توقیف موقت! یکی از آنها هستیم. (که آخرین مورد آن بسته شدن مجله‌ی زنان در روزهای اخیر است) از سوی دیگر افزایش سخت‌گیری بر افراد و اندیشه‌های آنها، برخورد با دانشجویان معترض و دانشجویان زندانی، به زندان کشاندن فعالان حقوق بشر، برخورد با روزنامه‌نگاران و حتی ناپدید شدن برخی از افراد (ایوب گنجی در کردستان در هفته گذشته) در کنار مسئله‌ی رد صلاحیت بسیار گسترده داوطلبان نمایندگی برای مجلس هشتم قانونگذاری، همه از مصادیق محدودیت‌های در حال افزایش است. آیا در حال تجربه‌ی دیگری از وضعیت مشابه قتل‌های زنجیره‌ای هستیم؟ آیا دولت نهم که مستقیماً مسئولیت بروز این شرایط را برعهده دارد، دانسته در حال شکستن پلهای پشت سر خود است؟ و آگاهانه این مسیر را می‌پوید؟ یا ناآگاهانه چنین عمل می‌کند؟
بهزاد خوشحالی
هویت
اگر بخواهیم به معنای لغوی «هویت» (Identity) توجه کنیم می‌توان گفت آنچه موجب شناسایی شخص باشد یعنی آنچه که سبب تمایز فرد از دیگری باشد هویت است. هویت در خلا مطرح نمی‌شود. حتما یک "خود" (Self) وجود دارد و یک "دیگری"(Other)، وگرنه شناسایی(Identification)، معنا پیدا نمی‌کند. هویت بیشتر در زمینه‌‌های اجتماعی است که جای بحث دارد. می‌توان به عنوان "چیستی" و "کیستی" فرد از هویت نیز یاد کرد.
از دیدگاه جامعهشناسی سیاسی، مسئله مشارکت مدنی و سیاسی شهروندان و نقش آن در شکل‌گیری نوع نظام سیاسی حاکم بر جامعه امر پذیرفته شده‌ای است که کمتر مورد تردید قرار می‌گیرد. رابطه عکس این نیز رابطه‌ای قابل توجه است، به عبارت دیگر نوع نظام سیاسی حاکم نیز در کاهش یا افزایش مشارکت سیاسی شهروندان تأثیر دارد. یعنی با توجه به نظام سیاسی، می‌توان حدس زد که شهروندان دارای چه محدودیت‌هایی در رفتار سیاسی خود هستند. با این پیشفرض می‌توان گفت که نظامهای اقتدارگرا و غیردمکراتیک، در درون خود و با بکارگیری عوامل و مکانیسم‌هایی در عمل و اندیشه، مانع مشارکت سیاسی فعال شهروندان می‌شوند.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل