سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

کدیور: اهل سنت در نزاع علی و سران جنگ جمل، حق را به اهل جمل می‌دهند و اهل سنت، ادامه‌ی جریان جمل است، این را استنباطی نمی‌گویم و تحقیقی عرض می‌کنم...! از نظر اهل سنت بهترین نماینده‌ی پیامبر پس از خلفای راشدین، اهل جمل و عبدالله بن زبیر هستند... بعد از پیامبر دینش منحرف شد نه فقط در بُعد سیاسی‌اش بلکه انحراف تمام اسلام بود و نه فقط اینکه خلیفه‌ی غاصبی جای امام برحق نشسته باشد.

حجره‌های (مدارس) دینی کردستان، اصلیترین آموزشگاههای سنّتی علوم و آموزه‌های دینی بوده‌اند و نیروی انسانی لازم برای تعلیم و تربیت دینی، افتاء و قضاء را پرورش می‌داده‌اند؛ علاوه بر این، حجره‌ها مراکز پرورش ادیبان و شاعران نیز بوده‌اند و تمامی شعرای کلاسیک کُرد در درون همین حجره‌های ساده پرورش یافته‌اند؛ اکنون امّا این کانون‌های فرهنگی ریشه دار در تاریخ فرهنگ کُردان، به عللی چند رو به افول نهاده‌اند و بادهای بی‌رحم تحوّلات روزگار، شعله‌ی بختشان را نشانه رفته است!

می‌دانیم که بشر علاوه بر عقل و انصاف، که دو بال سعادت هستند، قوای غضبیّه و شهویّه هم دارد و این دو نیز دوشادوش آن دو، کمابیش در تشخیص‌ها، گزینش‌ها و سنجش‌های بشری، حضور و اثر دارند و با حضور خود، هنر‌ها را می‌پوشانند و از دل بر دیده، صد حجاب می‌افکنند! این واقعیّت چنان بی‌حجاب و چهره نماست که..

اشاره‌: در پی برگزاری نشست سران جنبش عدم تعهّد در شهریورماه‌ جاری در تهران و سفر دکتر محمّد مرسی، رییس‌جمهوری اسلامگرا و مردمی مصر و بررسی پیامدهای حضور وی در تهران و نیز آینده‌ی روابط جمهوری اسلامی ایران و مصر، با سه تن از فعّالان سیاسی و دینی اهل سنّت، گفتگو نموده‌ایم؛ «عبدالعزیز مولودی»، روزنامه‌نگار، فعّال سیاسی-مدنی و دانش‌آموخته‌ی کارشناسی ارشد علوم سیاسی از دانشگاه تربیت مدرّس، «جلیل بهرامی‌نیا»، فعّال دینی، نویسنده‌ و مترجم و دانش‌آموخته‌ی دانشگاه‌ تهران و کارشناس ارشد تاریخ و تمدّن اسلامی و «فتح‌الله‌ حقّانی» کارشناس ارشد اقتصاد و از فعّالان مدنی کرمانشاه.

حجةالإسلام احمد مبلغی، رئیس پژوهشگاه مطالعات تقریبی، در نوشتاری با عنوان «دیپلماسی وحدت اسلامی» که ۲۹ تیر در سایت تابناک منتشر شده است، پس از ترسیم وضع کلی همگرایی مذاهب اسلامی و عمدتاً مذاهب شیعه و سنی و تأکید بر ضعف شدید این همگرایی، پیشنهاد کرده‌اند که سازمانی جهانی با امکانات دولتهای مسلمان برای حمایت از تقریب تشکیل شود و نخستین ملزومات چنین سازمانی را اینگونه بیان کرده‌اند: 

چنانكه می‌دانیم امام شافعی (رح) از نامدارترین علمای مسلمان و یكی از امامان چهارگانه‌ی اهل سنّت و جماعت است؛ كُردان نیز كه از همان دهه‌ی دوم پیدایش دین اسلام به بركت تلاش‌های دین‌گسترانه‌ی مجاهدان پرشور صدر اسلام، با نور قرآن آشنا شدند و تدریجاً در صف مشتاقان آن درآمدند، به واسطه‌ی حضور امام شافعی در بغداد نزدیک به کردستان، با افكار و آرای او آشنا شدند و از ابتدای قرن سوم به این سو، بخش فقهی دینداری خویش را با اندیشه‌ها و اجتهادات او موزون كردند

«... برای چندين دهه خاورميانه در مقابل يک دوراهی شوم قرار داشت که هر دو سر آن باخت بود: يا بايد به رژيمهای استبدادی و اکثراً فاسد که ثبات را به قيمت نفی دموکراسی و نفی حقوق شهروندی مردم خود تأمين می‌کردند و اکثراً هم هم‌پيمان آمريکا و دنيای غرب بودند تن در داده می‌شد و يا ظاهراً تنها آلترناتيو اسلامگرائی سياسی بود که ... تنها به معنای افتادن از چاله به چاه و سر سپردن به يک روند قهقرائی دهها ساله می‌توانست باشد.

بارها در خلال تعلیم و تربیت دینی و در اثنای برگزاری دوره های آموزشی،با پرسش های متعدّد درباره نگرش مسلمانان و اسلام به ارزش  و حقوق زن مواجه و مکرّراً در این باره استیضاح شده ام؛ امّا به عللی از پرداختن به این مسئله تن زده ام و علاقه ای به ورود به آن نداشته ام؛راست است که به تبع فقر فرهنگی و سیاسی-مدنی،ابعادی از نگرش و اندیشه رایج ما درباره ارزش و حقوق زن، با موازین انسانی و اسلامی، ناسازگار و نیازمند طرد یا بازسازی است،

می‌دانیم که تعلیم و تربیت، ارزشمندترین و هنرمندانه‌ترین‌ کاری است که می‌توان در دنیا انجام داد؛ این ارزش منحصر به فرد پیشه پرورشکاری، برخاسته از موضوع آن یعنی«آدمگری» است؛ اهمیت و حساسیت این کار ایجاب می‌کند که ما در انتخاب هدف و روش‌های تربیت، جدیت و وسواسی در حد ارزش انسان داشته باشیم و همواره با مدّ نظر داشتن شرافت انسان و ضرورت پالودن اهداف و روش‌های آدمگری از شوائب و امور خلاف شأن انسان، سلامت فرایند تعلیم و تربیت را پاس بداریم؛ زیرا این احتمال کاملاً جدّی است که کار تربیت، قربانی اغراض و منافع مربّیان شود

فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ(آل عمران/١٥٩) به لطف خدای متعال با آنان مهربان بودی و اگر درشت‌خو و سنگدل می‌بودی، از پیرامونت پراکنده می‌شدند؛ پس از ایشان درگذر و برایشان طلب آمرزش کن و در کارها با آنان رایزنی کن.