سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

آشفتگی فکری-سیاسی مسلمین و نبود مرجعیتِ عقیدتی و سیاسی در جهان اسلامِ فعلی، عوارض ویرانگری به دنبال دارد؛ تعدّد چالش‌های‌ فراروی مسلمین، سبب تعدّدِ پاسخ‌ها‌ و شکل‌گیری‌ تشکّل‌های‌ متعدّد حول این پاسخ‌ها گشته و به علل فراوان، هر یک از این دغدغه‌داران بازسازی عزّتِ مسلمین، به صراحت یا ضمنی فقط خود را بر حق می‌داند و بقیه را جاهل یا خائن می‌خواند!

کوردها یکی از اصلی‌ترین مؤلّفه‌های اجتماعیِ خاورمیانه، سهم‌شان از نظم ناسیونالیستیِ پساعثمانی، محرومیّت‌ و پراکندگی و فرودستی و راندگی و درماندگی بوده است و بر اثر موقعیت مرزی و ناهمگونیِ قومی-فرهنگی، هدف بدبینی و مهارگریِ زورمدارانه‌ی حکومت‌های مرکزی بوده‌اند

جناب آقای علیرضا کمیلی یکی از فعّالان‌ شیعه و از اعضای برجسته تشکل «امّت‌ واحده» در پیشنهادی بی‌سابقه و ستودنی از مسؤولان کشور خواسته‌اند با توجه به حسّاسیّت‌ و پرهیز اهل سنّت‌ در باب وام‌های اعطایی توأم با سود درصدی، به اهل سنّت‌ آسیب‌دیده در زلزله اخیر استان کرمانشاه، وام بدون سود پرداخت شود!

من البته اعتراف می‌کنم که «چه شایسته باشم که خواهم بهشت؟! / نمی‌زیبدم ناز با روی زشت» و ارتکاب این جسارت، نتیجه اغواگری رفیق نیک‌اندیشم جناب کمیلی است و تمام مسؤولیت ناشی از آزردگی احتمالی خاطر مسؤولان نیز متوجه خود ایشان است!

ضمن سپاس از این برادر ارجمند بابت این خیرخواهی ارزشمند، عین متن پیشنهاد ایشان با توجه به اهمّیّت‌ موضوع، بازنشر می‌گردد:

امروز برای همدردی و دلداری زلزله‌زدگان ثلاث باباجانی، به همراه تیمی از دوستان عازم منطقه شدیم؛ خطّه‌ «خانه شور» را که محروم در سایه است و از زوم رسانه‌ها محروم است انتخاب کردیم؛ ابتدا به روستایی به نام «نیمه کاره گرمسیری» رفتیم؛ خانه‌های‌ کاهگلی آوار شده و فرو ریخته بر سر ساکنان، جلب توجه می‌کرد؛ پنج نفر را از زیر آوار بیرون کشیده و دفن کرده بودند؛ مجروحان و بی‌خانمان‌ها در وسط روستا در حالتی رقّت‌انگیز تجمع کرده بودند؛ سخنانشان ترجمه واقعی درد و رنج بود؛ سوز کلامشان ژرفای جان را می‌گزید؛ گمان می‌کردند نیروهای دولتی هستیم؛ اصرار داشتند ویرانه‌های باقی‌مانده از منازلشان را ببینیم؛ در عین دردمندی و تلاش برای نیازردن ما، لحنی اعتراضی داشتند؛ چرا کسی احوال ما را نمی‌پرسد؟ چرا دردهای ما مهربانی کسی را فعّال‌ نمی‌سازد؟!

به‌رغم تفاوتِ بنیادینِ تفسیرِ حادثه‌ی کربلا و نوع بزرگداشت آن در میان اهل‌سنت و شیعه، بر این واقعیت اجماع هست که قیام دلیرانه و مسؤولانه‌ی امام حسین(رض) در برابر انحرافاتِ سیاسیِ آن روزگار، برخاسته از هسته‌‌ی اندیشه‌ی توحیدی و معطوف به احیای ویژگی‌های یک جامعه‌ی برآمده از «لا اله الا الله» بوده و رنگ اصیل اسلامی داشته است؛ زیرا پُر پیداست که قبولِ توحید، مستلزم تغییر سبکِ زندگی و دگرگون‌سازی مناسباتِ اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است و فرد موحّد در صورتِ اصالتِ فهم دینی‌اش، ناگزیر مدافعِ آزادی بشر از چنگالِ جبّاران و برقراری نظام عدالت‌محور خواهد بود. 

 دکتر روحانی در مراسم تحلیف اظهار داشتند:

«امروز من به‌عنوان رئیس‌جمهوری اسلامی ایران، مکلّف‌ به استیفای حقوق «همه» مردم ایران هستم!»

 کُلّیت‌های فراگیر و جامعی مانند ملّت، همه، مردم، برادر و واژه‌های مشابه در اسناد و خطابه‌های سیاسی، برخلاف تصوّر و توقّع معمول، در صحنه‌ی عمل فاقد گستردگی و گشودگی لازم‌اند و غالباً انطباقی با مدلول لغوی و واقعی خود ندارند و لذا واگویی آن‌ها‌ وقتی واقعیّت‌ عینی و عملی، مقصود و تصویری متّضاد را نشان می‌دهد، نه شوری بر می‌انگیزد و نه امیدی می‌سازد!

این روزها که بحث انتخابات در کشور داغ است شاهد انواع تحلیل‌ها و داوریهای در مورد جواز یا کارایی رأی‌دهی و کیستی کاندیدای اصلح هستیم؛ در فرهنگ سیاسی مناطق قومی- مذهبی به علت مزمن شدن انزوای تحمیلی ناشی از تداوم ناملایمات دهه‌ی نخست انقلاب، نگرشی بدبینانه به مشارکت سیاسی جا خوش کرده است در حدی که ورود جدی و فراتر از حد مهر خوردن شناسنامه به امر انتخابات، سبب ترک برداشتن اعتماد عمومی به کنشگران این میدان و کاهش مقبولیت اجتماعی می‌گردد که البته در نگاه روانشناسی اجتماعی- سیاسی از عوارض طبیعی موقعیت‌های اقلیتی در جوامع توسعه‌نیافته است و جای تعجب و گلایه ندارد

می‌دانیم‌ بشر یک موجود مدنی و دارای زندگی اجتماعی است؛ اجتماع بشری، بسته به نوع شرایط و ساماندهی‌اش، هم بستر گذشت‌ناپذیر شکوفایی معنوی و هم سراشیبی تباهی است؛ از این رو اهتمام به ساماندهی اجتماع در جهت فضایل و مراقبت از سلامت ساختارهای آن، یک وظیفه‌ی مهم و عمومی است و همچنان که توجه به سلامت و رشد شخصی و وظایف عبادی لازم است، نقش‌آفرینی مصلحانه‌ برای موزون ساختن ساختار جامعه با الزامات توسعه نیز واجب است؛ اگر تربیت، ساختن افراد صالح و توانمند برای جامعه است، معنا و هدف سیاست نیز ساختن جامعه‌ی سالم برای افراد است و تربیت و سیاست، از یک جنس و برای یک هدف‌اند.

انتخابات، شکننده است: نه توان ستیز با قدرت‌پرستان را دارد و نه تاب بی‌مهری و گریز فرودستان را دارد! صندوقی بی‌جان و بی‌زبان بر دوش می‌گیرد که اگر از سوی دولتیان امانت و محترم شمرده نشود، هر چند وجدان و ایمانشان را مسلوب و مصلوب می‌سازد، امّا پرچم کاندیدای مطلوبشان را بر می‌افرازد!

شرط کارآمدی رأی، احترام دولت و اهتمام ملّت‌ است؛ حقّ رأی‌ آن است که دولت آن را امانت و مردم آن را مسئولیّت‌ بدانند؛ اگر دولت با آن بستیزد و ملّت از آن بگریزد، ستون کشور را فرو ریزد و شوربختی و ویرانی از آن برخیزد!

این روزها و در گرماگرم مقدمات انتخابات ریاست‌جمهوری، شاهد ضبط و ترویج پدیده‌ای به‌نام حواشی ثبت‌نام کاندیداهای رنگارنگ و بعضاً مخلّ سیاست اما مفرّح ذات، هستیم که هم تأسّف‌برانگیز است و هم تأمّل‌برانگیز! این‌که در یک طنز تلخ و البته هوشمندانه کودکی خردسال و فاقد سن قانونی انتخابگری برای ثبت‌نام برده شود، یا کسی به پشت گرمی ‌چاقی مفرط تحدّای رقیب کند، یا دیگری برای مسابقه شنا با اوباما پای به میدان رقابت بگذارد و... گرچه در نگاه اهل ظرافت، طنزی تلخ از ابتذال سیاسی نیز هست اما پیش از همه نشان آفت‌زدگی و آفت‌زایی اموری چون:شرایط و ساز و کار فعلی ثبت‌نام داوطلبان نامزدی،