کاک هاوری، شما نیز دارید کاملاً احساسی با قضیه برخورد می کنید، مطمئناً من نیز مانند شما غمخوار ملتم کورد هستم اما آیا فراموش کرده اید که این سرکرده های کورد هستند که اکنون با این حال و اوضاع و این شرایط سخت کوبانی به جان هم افتاده اند و همدیگر را قبول ندارند و به راحتی در رسانه جهانی روداو به دو خبرنگار این شبکه حمله کرده و آنها به شدت مورد ضرب و شتم قرار می دهند. بهتر است ما دست از اردغان و ترکیه و تمام دنیا بکشیم و به فکر گروه های خودمان باشیم ه حتی 1 درصد هم همدیگر را قبول نداشته هیچ، همدیگر را حاضرند به هر قیمتی نابود کنند. الله می فرماید لایغیر بقوم حتی یغیر بانفسهم. ما باید خودمان را تغییر دهیم، سیاست بدمان را تغییر دهیم و صد دردصد رهبرانمان را تغییر دهیم. تا رهبر ملت کورد بارزانی و اوجالان و مصطفی و فلان و فلانی باشد وضع ملت کورد همین است و بدتر هم خواهد شد. این را بدایند هرگز هرگز اردوغان به فکر راه چاره برای کوردها نیست به ایشان ربطی نداره، ما در درون خودمان آشوب و تفرقه و هزار بدبختی دیگر داریم، و انتظار داریم دیگران کمکمان کنند والله این اوج بی انصافی است. و مطمئن باشید هیچ ملتی به فکر ما نیست مگر خودمان فقط خود ملت کورد به فکر خودش باید باشد و انتظار کمک از هیچ کسی را نداشته باشد، دقت بفرمایید انتظار نداشته باشد وگر کشوری مثلاً مانند آمریکا حالا به هر دلیل می تواند کمک کند ولی انتظار نداشته باشیم به خاطر چشم و ابروی خشکلمان ما را یاری کنند. با احترام تمام و کامل به برادرم هاوری.

کاک هاوری ما نباید خیلی ناسیونالیستی به مسایل سیاسی نگاه کنیم و چشم از واقعیت های جامعه کرد و جنبش کردها برداریم! ممنون آقای مولودی با این سیاست های که احزاب مختلف کرد دنبال میکنند هیچ وقت به اهداف خود نمی رسند تا زمانی که از الله یاری نگیرند.

دوست عزیز کاک هاوری با سلام و احترام البته بر خود لازم دیدم که خدمت شما عرض کنم من در مقام دفاع از از کسی یا دولتی در این یادداشت موضع نگرفته ام. به دولت ترکیه یا رئیس جمهور این کشور هم هیچ وابستگی نداشته و ندارم که بخواهم به توجیه رفتار آن بپردازم. و به طور کلی توجیه گر کس یا دولتی تا حال نبوده و نیستم. من نیز مانند هر انسان دیگری و البته در مقام همزبانی و همدلی با مردمم، همواره از فجایع رخداده در رنج بوده و هستم و بر خود واجب می دانم که برای کاهش این رنجها تلاش کنم. هیچیک از این مسائل اما مانع از آن نیست که به وظیفه نویسندگی و منتقد بودن خود نیز عمل نکنم. آنچه من در اینجا مطرح کرده ام صرفا بیان مسئولیت جمعی همه ی عوامل موجود و موثر در این رویدادها و فاجعه ی کوبانی است نه اینکه با تقلیل آن به یک عامل، درصدد تحریف موضوع برآیم. من نقش نیروهای کرد در این موضوع و نداشتن دیدگاهی بلند مدت برای دستیابی به اهداف جنبش را مورد نقد قرارداده ام اگر در این شرایط به این موضوع پرداخته نشود، در آینده دیگر فرصتی برای آن نخواهد ماند. شما نیک می بینید که در حال حاضر هم تحلیل درستی از موضوع به مردم داده نمی شود حتی فرصتی برای به فراموشی سپردن برخی از چالشهای موجود فراهم شده است. این واقعیت ها را من برجسته کرده ام. فکر کنم کاری که من کرده یا می کنم این است که برای آینده ی جنبش نگرانم. پیروز و سربلند باشید.

توضیحاتی پیرامون یادداشت "حمله به کوبانی" نظری بر دیدگاه های خوانندگان گرامی در یادداشتی تحلیلی پیرامون حمله به کوبانی که در همین صفحه منتشر شد، من تلاش کردم تا نشان دهم چگونه موضوع چند لایه ی حمله به کوبانی را صرفا به موضوعی یک لایه با طرفیت ترکیه تبدیل کرده اند. تلاش من این بود زوایای مختلف موضوع را برجسته کنم. به نظر می رسد برخی از دوستانی که یادداشت را مطالعه کرده اند، چنین اندیشیده اند که من از مواضع ترکیه دفاع کرده ام یا احتمالا تمایل یا حتی وابستگی! به ترکیه دارم. البته برخی از دوستان این گمانه را تایید کرده اند. برخی نیز با گلایه از انتقادات من، گفته اند که " خواهشا نمک نپاشید همه دارن سر کردها کلاه میگذارند لازم نیست بیشتر از این انتقاد کنید اگر راهکار خوب و درست و حسابی بر مبنای منطق بلدید ارائه دهید". و به این ترتیب از من راهکار خوب و درست طلب کرده اند. برخی از دوستان نیز با ورود به جزئیات یادداشت به نقد محتوای آن پرداخته اند از جمله اینکه فرموده اند: "در ارتباط با منطقه، ترکیه از بعد از شکست تجربه ی بهار عربی تا کنون، سیاست تنش صفر با کشورهای منطقه را دنبال کرده است و تلاش داشته است تا از بحران آفرینی در منطقه خودداری نماید". در این مورد هم ترکیه هنوز حامی گروههای مخالف اسد است و بشدت در پی اسقاط او.ترکها در سازمان ملل هم حرفهای شدیدی در مورد مصر گفتند و با بغداد هم که روابطشان شکرآب. چگونه است که میگویید در پی تنش صفر با کشورهای منطقه است؟ پروسه صلح در ترکیه امیدها و انتظارات زیادی ایجاد کرد اما صداقت ترکیه مورد تردید است.متحدین ترکیه در کردستان عراق هم گفتند انتظار چنین رویکردی را از ترکیه در خلال بحران اخیر نداشتند. در مورد آزادی گروگانهای ترکیه در موصل هم سوالات جدی وجود دارد که بی جواب مانده است. در حالی که داعش اهل اسیر گرفتن هم نیست چه رسد به آزاد کردن آنها! اینکه دولت سوریه آرزوی بحران در ترکیه را داشته باشد ؛ مایه تعجب نیست؛ اما ترکیه برای جلوگیری از بحران چکاری انجام داده؟ غیر از بتحلیل نیویورک تایمز "قماری بزرگ برای همزمان سه هدف نابودی بشار اسد-داعش و کردها(لااقل تضعیف موقعیت ؛بجای صلح)" یکی از دوستان نیز در برآورد کلی یادداشت، نوشته اند که :"تحلیلهای ابکی شما که قبلا نوشتید تعبیر نشد". در هر صورت، واقعیت مشترک میان همه ی اظهارنظرات دوستان، مقصر بودن یا قلمداد کردن ترکیه در عدم دخالت نظامی در کوبانی بود و فراتر از آن داشتن رابطه با داعش و حمایت از آن. در توضیحات پیش رو تلاش می کنم به برخی از سئوالات مطرح شده در محضر دوستان پاسخ بگویم. البته به ضرس قاطع می گویم که در یادداشت قبلی، من در مقام دفاع از از کسی یا دولتی موضع نگرفته ام. به دولت ترکیه یا رئیس جمهور این کشور هم هیچ وابستگی نداشته و ندارم که بخواهم به توجیه رفتار آن بپردازم. و به طور کلی توجیه گر کس یا دولتی تا حال نبوده و نیستم. من نیز مانند هر انسان دیگری و البته در مقام همزبانی و همدلی با مردمم، همواره از فجایع رخداده در رنج بوده و هستم و بر خود واجب می دانم که برای کاهش این رنجها تلاش کنم. هیچیک از این مسائل اما مانع از آن نیست که به وظیفه نویسندگی و منتقد بودن خود عمل نکنم. آنچه من در اینجا مطرح کرده ام صرفا بیان مسئولیت جمعی همه ی عوامل موجود و موثر در این رویدادها و مخصوصا فاجعه ی کوبانی است نه اینکه با تقلیل آن به یک عامل، درصدد تحریف موضوع برآیم. من نقش نیروهای کرد در این موضوع و نداشتن دیدگاهی بلند مدت (استراتژیک) برای دستیابی به اهداف جنبش را مورد نقد قرارداده ام اگر در این شرایط به این موضوع پرداخته نشود، در آینده دیگر فرصتی برای آن نخواهد ماند. این به معنای نمک پاشیدن بر زخم نیست بلکه از سر دردمندی است. در واقع باید گفت که یکی از ضعف های اساسی جنبش کردها در مجموع این است که در مواقع حساس تاریخ خود وقتی که بایستی بحث های جدی صورت گیرد پیرامون حال و آینده ی جنبش، بسادگی آنرا به آینده ای نا مشخص ارجاع داده اند و در نتیجه هیچوقت فرصت مناسبی برای نقد راه رفته و آینده ی جنبش فراهم نشده است. اکنون هم که با سکوت موضوع به فراموشی سپرده شود، گرهی از کار گشوده نمی شود اما راهی برای فرار احزاب از پاسخگویی به افکار عمومی و اندیشمندان و نویسندگان منتقد می گشاید. همینکه در بحبوحه ی بحران، شاهد بازگشت به پیمان استراتژیک (شما تقسیم قدرت فیفتی-فیفتی بخوانید) از سوی پارتی و اتحادیه ی میهنی بودیم، نشاندهنده ی ضعف های موجود در جنبش است. اگرچه در این شرایط، جنبش تغییر(گوران) مانع از آن می شود که دو حزب قدرتمند در غیاب دیگران تصمیم گیرنده باشند. از این رو است که من معتقدم تحلیل درستی از موضوع به مردم داده نمی شود. این واقعیت ها را من برجسته کرده ام و فکر کنم کاری که من کرده یا می کنم از روی نگرانی برای آینده ی جنبش است. یکی از نشانه های ضعف استراتژی در جنبش کردها، همین که به بهای اندک روند صلح در ترکیه به خطر افتاد و به درگیری نظامی کشیده شد امری قابل پیشگیری بود اما احزاب رادیکال کرد نکردند و در این بین ترکیه نشان داد که اگر بنا بر جنگ باشد آمادگی آنرا دارد و با حمله هوایی به "پ ک ک" این امر را فهماند. اگر روابط با داعش یا حتی مقایسه کردن "پ ک ک" با داعش را مبنای انتقاد از سیاستهای ترکیه قراردهیم، نبایستی این را نیز از نظر دور داریم که خیلی از آوارگان کرد در ترکیه وجود دارند که این کشور پذیرای آنها شده است. نباید از نظر دور داشت که این کشور در وضعیت فعلی؛ بیشترین آمادگی را برای تغییر در وضعیت داخلی خود دارد، نبایستی این فرصت را از دست داد. اینها چیزهایی بودند که براحتی نادیده گرفته شدند. حتی بسیاری در آرزوی بازگشت جنگ داخلی به ترکیه نشستند و از آن سخن گفتند بلکه بتوانند از این آب ماهی بگیرند. به نظر می رسد که تحلیل من از موضوع چندان آبکی نبود، اما در شرایطی که احساسات غلبه می یابد بر روشهای دیگر تصمیم گیری در بحران، هر چیزی می تواند"آبکی" تعبیر شود. اکنون دولت ترکیه این بحران را به هر زحمتی بود از سر گذرانده و به تنهایی و بدون پیش شرط وارد سوریه نشد؛ اما لازم است این سئوال اکنون پاسخ داده شود که چرا حالا که باز خطر داعش برای شهر کوبانی وجود دارد، حساسیت ها فروکش کرده است؟ در مورد سیاست تنش صفر با کشورهای منطقه نیز باید خدمت دوستان عزیز یادآوری نمایم که تا قبل از حمله ی داعش به کوبانی؛ در عین حال که روند صلح در داخل ترکیه در حال پیشروی بود و امیدواریهایی برای تحقق آن می رفت، دولت ترکیه سیاست تنش صفر را در سیاست خارجی خود در پیش گرفته بود و برآورد تحلیلگران سیاسی نیز تایید این موضوع بود که ترکیه در آن زمان هیچ اقدامی یا گفته ای تحریک آمیز نسبت به حاکمیت در کشورهای دیگر انجام نمی داد. در حالیکه قبل از آن بیشترین دخالت را در مسائل منطقه به عمل می آورد از جمله حمایت از مخالفان سوریه، حمله به نظامیان کودتاگر مصری؛ این اقدامات را دیگران نوعی "نو عثمانی گری" از سوی ترکیه تلقی کردند. طبیعی است که برای کشورهای منطقه قابل تحمل نبود که بدون درگیری آنچنانی با مسائل منطقه، ترکیه بازی را ببرد. از این رو تلاشها متوجه آن شد تا این کشور را درگیر نمایند و وادر سازند تا هزینه ی لازم را بپردازد. یک هفته قبل از حمله ی داعش به کوبانی؛ در بسیاری از یادداشتهایی که در مطبوعات یا سایتهایی چون "دیپلماسی ایرانی" منتشر می شد، نویسندگان تحلیل می کردند که بزودی ترکیه بهای سیاست های اعمالی خود را در منطقه خواهد داد. گویی از قبل می دانستند که چه اتفاقاتی در راه است. عده ای معتقدند که بایستی راه حل ارائه می دادم.البته محتوای یادداشت در بردارنده ی راه حل بود با این تفاوت که از قبل از سوی احزاب و رهبران جنبش نادیده گرفته شده بود. ضمن اینکه این دیدگاه دکتر اسماعیل شمس را بسیار درست می دانم که: "امروز به هر دلیل، مناطق کردنشین نوار مرزی ترکیه، سوریه و اقلیم کردستان عراق به صف مقدم و میدان اصلی جنگ با داعش تبدیل شده است. به همین سبب تمام جهان، نظاره گر عملکرد رهبران، احزاب سیاسی و سایر جریانهای کرد در این مناطق است. امیدوارم همه آنان با درک نقش و مسئولیت تاریخی خویش با اتحاد و همدلی و محور قرار دادن منافع جمعی از این آزمون سخت، سربلند بیرون آیند". من نیز چنین آرزویی دارم.

فقط یک جمله درسایه اتحاد پیروزی بدست میاید باقی مطالب دوستان خیلی خوب نظرات ارزشمند هست ولی فقط اتحاد اتحاد رمز موفقیت

راستی شما هم درست فکر می کنی ؟؟؟!!!!!!!