سپاس خداوند را که بر ما منت نهاد و ایمان و اهل آن را در دل‌های ما محبوب گرداند و ما را با این قافله خیر آشنا ساخت. مزه شیرین اخوت و برادری ایمانی را با تمام وجود چشیدیم، نعمتی که برای آنان که با این قافله آشنا نیستند، غریب و نامفهوم است.
بی‌تردید، زندگی انسانی خالی از سختی و ناملموسات نیست و ممکن است باد نامهربانی‌ها گَرد کدورت بر محفل انس ما بنشاند؛ امّا نسیم ایمان به زودی آن غبارها را می‌زداید و این آیه بر دل‌ها جلوه‌گر می‌شود: «وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ». معنای این آیه عروج از خشم به مرتبۀ احسان است.
ما در سایه ایمان، مفهوم زیستن هدفمند و پیام‌آور بودن را درک کردیم. پیام سعادت و معنابخشی به زندگی، بریدن از دنیای مادی و منیّت، پیوستن به خالق کائنات و گذشت و فداکاری در این مسیر، سرلوحه کار ماست. تلاش ما این است که این پیام را با همه توان به دیگران برسانیم.
در سایۀ رحمت خدا، کنگره ششم جماعت برگزار شد. با وجود تفاوت در آرا و دیدگاه‌ها، این کنگره دستاوردهای ارزنده‌ای به همراه داشت. در فضایی کاملاً آزاد و به دور از هرگونه اضطراب، هر فرد نظرات خود را بیان کرد و برای هر بند از اساسنامه رأی‌گیری انجام شد.
من که محافل بسیاری را دیده‌ام، قدرت اندیشه، استدلال، دوراندیشی و دقّت افراد حاضر در این کنگره را کم‌نظیر یافتم. ممکن است کسانی که در این کنگره حضور نداشتند، در ذهنشان پرسش‌ها و ابهاماتی شکل بگیرد. امّا حکمت و دوراندیشی برخی جوانب را می‌بیند که شاید از دید بسیاری پنهان باشد.
از همان آغاز شکل‌گیری این کنگره، موضوعات به دقّت بررسی شد و اعضا درباره آن بحث کردند. نتایجی که امروز به دست آمده، چکیده ماه‌ها کار و بررسی است. امید آن دارم که خداوند همۀ ما را در پیشبرد این مسیر یاری دهد.
سروران گرامی!
انتظار اینکه تنها چند نفر از اعضای شورا یا مسئولان اجرایی، معجزه‌ای بیافرینند و یک تحول بزرگ روحی، ایمانی و تربیتی ایجاد کنند، بدون مشارکت و احساس مسئولیت تک‌تک اعضا، انتظاری دور از واقعیت است. جماعت همچون کارخانه‌ای عظیم است که هر قطعه و هر چرخ‌دندۀ آن نقشی حیاتی دارد. گاهی توقف این کارخانه به سبب نقص یک قطعه کوچک است. پس هیچ‌کس نقش خود را بی‌اهمّیت نپندارد.
این سخن به معنای کم‌ارزش بودن برخی نقش‌ها نیست، بلکه همه مسئولیت‌ها اهمیت دارند. گواه می‌گیرم که در این جمع، افرادی هستند که امثال بنده باید سال‌ها در محضرشان تلمذ کنند. دعای شبانۀ آنان گاه بیش از توان مدیریتی مدیران، مسیرها را روشن می‌کند.
از دوستانی که لطف کرده و پیام تبریک فرستادند سپاسگزارم. پذیرفتن مسئولیت، پرتگاهی خطرناک یا فرصتی برای شکوفایی است. آماده نبودن برای مسئولیت، عیوب فرد را آشکار می‌کند. به دوستانی که یادآوری کردند از این پس گفتار و رفتار ما به حساب جماعت نوشته می‌شود، سپاس ویژه دارم. این موضوع، حساسیت و دقت بسیاری می‌طلبد.
در پایان، از روند کنگره خرسندم و امیدوارم که نقطه عطفی برای جماعت باشد. از همۀ اعضا تقاضا دارم که در حدّ توان از پذیرش مسئولیت شانه خالی نکنند؛ چراکه همراهی آنان عزم ما را برای بهبود وضعیت موجود راسخ‌تر می‌کند. دعای خیر و ایجاد اعتماد میان اعضا و مسئولان، نیرویی قوی برای پیشبرد اهداف جماعت است.
از خداوند می‌خواهم که ما را در امتحانات زندگی موفّق گرداند و در روزی که می‌فرماید: «وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ»، پاسخی شایسته برای آن داشته باشیم.
والسلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته
1403/8/29
نظرات