این روزها بیماری مهلک کرونا در هر کوی و برزن پرسه می‌زند و بی‌آنکه بفهمی وارد خانه و کاشانه‌ات شده و مثل برگ خزان اعضای خانواده‌ات، عزیزانت، دوست و آشنایت را گرفتار نموده و گاهی راهی دیارباقی می‌نماید.

هر کجا جمعی و دورهمی است کرونا آنجا تاخت وتاز می‌کند و عده‌ای متاسفانه کمترین توجه و بازدارندگی رارعایت ننموده و همین سبب رساندن اذیت و آزاربه خود و خانواده و دیگران می‌گردد.

از منظر شرعی رعایت اصول بهداشتی و مراقبتی بر هر کسی که خود رامسلمان می‌داند واجب است و هرگونه سهل‌انگاری در به خطر انداختن سلامت خود و دیگران چنانچه با تعمدی همراه باشد قطعاً گناهی نابخشودنی و حرام است.

برای اینکه این مصیبت وبلای ویرانگر عنقریب ممکن است ناخواسته وارد چرخه زندگی ما شود و ما را نیز درگیر خود نماید علاوه بر رعایت پروتکلهای بهداشتی و اصول پیشگیری به عنوان یک مسلمان لازم است درهنگام مواجهه با این بیماری دو امر مهم را مد نظر قراردهیم.

اوّلاً: به محض اطلاع از ابتلا به این ویروس منحوس حتماً در کوتاهترین زمان ممکن به دکترمراجعه نموده و برای درمان خود و سایر اعضای خانواده، هر آنچه در توان داریم بکار بندیم و به دستورات دارویی و درمانی حتماً به دقّت توجّه نموده و اهمال و قصوری درچرخه درمان صورت نگیرد.

با توکّل به خداوند متعال درمان خود را شروع نموده و به این مطلب توجّه داشته باشیم که محبوبمان فرموده است: «لکلّ داء دواءٌ». برای هردردی خداوند درمانی قرار داده است.

مطلب حائزاهمّیت اینکه ابتلای خود به این بیماری را مخفی ننموده و آنرا عیب و کسر شأن و... ندانیم؛ چون اگر به دیگران اعلام نماییم که ما مبتلا شده‌ایم حدّاقل از سرایت بیماری به دیگران جلوگیری نموده و قرنطینه و از دیگران دور بودن خود باعث قطع چرخه انتقال گردیده و می‌تواند ازانتشار ویروس به دیگران خیلی مؤثّر واقع گردد.

من و خانواده‌ام به محض اطلاع و حصول نتیجه از ابتلا، سریعاً مراحل درمان را شروع و به همه‌ی فامیل و دوست و آشنا اطلاع‌رسانی نموده تا خدایی نخواسته کسی دیگررا مریض ننماییم؛ البته این اطلاع‌رسانی تبعات منفی زیادی بهمراه داشته و عده‌ای از بستگان و دوستان را خوش نیامده وهمانندیک جذامی با ما برخورد نمودند و البته بسیاری از عزیزان نیز با تماسهای خود و دعاهایشان به ما روحیه داده و قوّت قلبی برای دوران قرنطینه و حصر خانگی بودند.

اما مهمترین اثری که این اعلام بیماری و دوری ناخواسته ازعزیزان برای ما داشت این بود که الحمدلله ما سبب ابتلای کسی نشده و خدا را شاکریم که از طریق ما درد و المی بر کسی مستولی نگردید.

امّا نکته‌ی دوّم: 

به عنوان یک مسلمان پس از انجام مراحل بالا با توجّه به دستورات و فرمایشات پیامبر رحمت و مهربانی از این بلا و مصیبت به چیدن میوه‌ی خیر و حسنات پرداخته و با باور و یقین کامل به فرموده‌های زیر إن شاء الله خداوند این ویروس منحوس را خیر کثیری برای پاک نمودنمان از گناه و معصیت قرار داده که از این بابت شکرگزارهستیم: «اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْرًا وَقَلِيلٌ مِّنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ»( سباء: ١٣)

 ﺍی ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺎﺱﮔﺰﺍﺭی[ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥﻫﺎی ﺣﻖ] ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺍﻧﺪکی ﺳﭙﺎﺱﮔﺰﺍﺭﻧﺪ.

حال به احادیثی درباب اجر صبر بر مصیبتها و مصائبی که به ما می‌رسد توجّه نمایید؛ آنگاه خواهید دید که صبر نمودن بر درد و رنج بیماری کرونا چه خیر کثیری به همراه دارد.

ابوسعيد(خدرى) و ابوهريره رضى الله عنهما مى گويند: پیامبر ﷺ فرمود:

 «هیچ رنج، بيمارى، نگرانى، ناراحتى، آزار و غم و اندوهی به مسلمان نمی‌رسد، مگر این‌که الله به‌وسیله‌ی آن، گناهانش را مى‌بخشد؛ حتی خاری که در پایش فرو می‌رود».(متفقٌ عليه)

امکان ندارد که انسان، در دنیا همیشه شاد باشد؛ روزی شاد است و روزی غمگین؛ یک روز به خواسته‌ی خود می‌رسد و روزی هم نمی‌رسد. بدین‌سان در ابعاد مختلف زندگی خود، در مورد جسم و روان خویش، و درباره‌ی خانواده و جامعه‌ی خود، در معرض امتحان و مشکلات فراوانی قرار دارد؛ ولی با وجود همه‌ی این مشکلات، همه‌ی اوضاع و احوال مؤمن، برای او خیر است؛ زیرا اگر زیان یا مشکلی به او می‌رسد، شکیبایی می‌ورزد و اگر از خوشی یا نعمتی برخوردار می‌گردد، شکر می‌کند و این، به نفع اوست.

 بنابراین اگر به مصیبتی گرفتار شدی، خیال نکن که اندوهی که به تو رسیده یا درد و رنجی که گرفتارش شده‌ای یا حتّی خاری که در پایت فرورفته، بی‌نتیجه و بدون پاداش خواهد بود یا فراموش خواهد شد؛ تو در عوضش خیر فراوانی می‌یابی و گناهانت، مثل برگ درختان می‌ریزد و این، نعمتی از سوی الله عزوجل می‌باشد.

اگر انسان در کنار صبر و شکیبایی، به اجر و ثواب نیز امیدوار باشد، در این صورت از اجر و پاداش نیز برخوردار می‌شود.

پس هرگاه مسلمانی، به مصیبتی گرفتار می‌شود؛ اگر اجر و پاداش آن را به‌خاطر بیاورد و به ثواب آن نزد الله، دل و امید ببندد، در این صورت، در مصیبتی که به او رسیده، دو فایده وجود دارد: هم کفاره‌ی گناهان اوست و هم سبب افزایش نیکی‌هایش.

اما اگر از احتساب یا امید به اجر و ثواب، غافل بماند و از بابت مصیبتی که به او رسیده است، دل‌گیر باشد، اگرچه بر نیکی‌هایش افزوده نمی‌شود، ولی باز هم این مصیبت، کفاره‌ی گناهان اوست. اگرچه بدان سبب که صبر نکرده و به اجر آن امیدوار نبوده است، پاداشی نخواهد داشت.

بنا بر این چه خوب است که انسان، در هر رنج و مصیبتی که به او می‌رسد، حتی به‌هنگام فرو رفتن خار در پایش، به نیت دست‌یابی به ثواب، صبر نماید. این، لطف الله است که بنده‌ی مؤمنش را گرفتار مصیبت می‌کند و در عوض، به او پاداش می‌دهد یا گناهانش را می‌بخشد.

منابع:

- قرآن کریم 

- ابن‌عثيمين، شرح رياض الصالحين ج ١، ص ٢١٠.