در دوره کنونی آنچه که بیشتر نمود پیدا کرده است باستان‌گرایی می‌باشد، این گرایش تا جایی پیش رفته است که بسیاری از کسان هر آنچه باستانی باشد را حق و حقیقت و هر آنچه را که اسلامی باشد خوار و سبک می‌انگارند. اینان در اوهام خویش ایران قبل از اسلام را مدینه ای فاضله می‌دانند و پا فراتر نهاده و اسلام را دین اعراب و زرتشت را دین ایرانیان می‌دانند و غافل از آنند که خداوند رحمان پیامبر –صلّی‌الله علیه و سلّم– را برای جهانیان مبعوث گردانید (وَ مَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ) (الانبیاء آیه ١٠٧)
اگر آیین زرتشت که در الهی بودن شریعت آن اختلاف است به عنوان دین بدانیم، شکّی نیست تحریف یافته و در طول روزگاران دستخوش تغییر و تحوّل گشته است و به قول استاد طباطبایی، ابراهیم پورداود سرآمد اوستاشناسان نیز بدان معترف می‌باشد.(١)
بزرگترین حربه و تلبیس باستان‌گرایان که با آن عوام مردم را فریفته‌اند، شعار «گفتار نیک، پندار نیک و کردار نیک» است. اگر به دقت در این سه شعار اندیشه کنیم خواهیم دید حتی کودکان نیز برهمین عقیده می‌باشند که نباید گفتار، پندار و کردارمان بد باشد؛ دیگر عوام غافل از آنند که این سه شعار در آیین زرتشت چیست؛ آیا کسی از خود پرسیده است آیین زرتشت چه اموری را نیک و چه اموری را زشت می‌داند؟ شاید جواب به قطع و یقین نه باشد. در این میان این شیطان است که با تلبیس خویش ما را از مطالعه این آیین تحریف‌یافته باز می‌دارد. مطالعه کتب زرتشتیان ذهن ما را روشن می‌گرداند. در اینجا شایسته است نمونه‌ای از گفتار نیک، پندار نیک و کردار نیک بیان گردد تا بدانیم که این شعاری بیش نیست و تنها هدف مبلّغان آن گمراهیست.
در «وندیداد» که یکی از نسک‌های پنج‌گانهٔ اوستای امروزی است و بیشتر به احکام فقهی می‌پردازد، گناه کسی که به تنهایی جسد مرده را حمل کند بدین‌گونه آمده است که قطعاً خوانندگان آن را نه گفتار نیک می‌دانند و نه پندار نیک و نه کردار نیک؛ خود قضاوت کنید.
گناه کسی که به تنهایی جسد مرده را حمل کند:
«اگر مرد به تنهایی جسد مرده را حمل کند، ناسو (دیو پلیدی) از جسد بیرون آید و وی را از بینی، چشم، زبان، چانه، عضو تناسل و بالاخره از پشت آلوده و ناپاک می‌سازد. دروج ناسو بر وی حمله می‌کند و او را تا ناخن‌های دست برای همیشه نجس و ناپاک می‌نماید.
ای آفریننده جهان جسمانی و ای مقدس، بگو بدانم کسی که مرده را به تنهایی حمل کند در کجا باید نگهداری شود؟
اهورا مزدا پاسخ داد و گفت: در جایی نگهداری می‌شود که از آب و از گیاه خالی و زمین آن خشک و بی‌حاصل باشد و پای رمه کوچک و درشت و آتش اهورمزدا و برسم و مرد پارسا در آنجا کمتر دیده شود.
ای آفریننده جهان جسمانی و ای مقدّس بگو بدانم، این محل باید در چه فاصله از آتش، در چه فاصله از برسم، در چه فاصله از مرد پارسا باشد؟
اهورامزدا پاسخ داد و گفت: این محل باید از آتش سی گام، از برسم سی گام، از آب سی گام و از مرد پارسا سی گام فاصله داشته باشد.»
مزدا پرستان در این محل باید حصاری بنا کنند و در آنجا مردی را که جسد مرده را به تنهایی حمل نموده جای دهند و خوراک و پوشاک هرچه حقیرتر همراه وی سازند.
مرد گناه کار در این حصار از خوراک خود میل می‌کند و پوشاک خود را می‌پوشد تا زمانی که به سن ناتوانی و پیری برسد.
مرد گناهکار در این حصار وقتی به سن پیری و ناتوانی رسید مزداپرستان یک مرد تنومند و سالم در مسکن وی می‌فرستند تا او را به جایگاه مرتفع منتقل کند و آنجا سر وی را از گردن قطع نماید و جسد را طعمه درندگان گوشتخوار و کرکس‌ها سازد؛ درندگانی که آفریده خرد پاک هستند.
وقتی جسد را طعمه درندگان ساختند چنین زمزمه می‌کنند: «این مرد از اندیشه بد، گفتار بد و کردار بد پشیمان است» در این صورت است که وی اگر گناهان دیگر مرتکب شده باشد، از همه بخشوده می‌شود و پشیمانی او برای همیشه ارزنده خواهد بود. (٢)
---------------------------------------------------------
(١) در باره تحریف آیین زرتشت رجوع کنید به کُردها و اسلام، ستیز یا سازش؟؟!!، دانا مهرنوس، کردستان: آراس، ١٣٩٠، ص ١٥٣-١٦٠. ( https://cafebazaar.ir/app/dana.dana/?l=fa )
(٢) مجموعه قوانین زرتشت (وندیداد اوستا) جیمس دارمستتر، ترجمه دکتر موسی جوان، تهران : دنیای کتاب، چاپ دوم ١٣٨٤، ص٩٠-٩٢ .
نظرات