إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • این دو اندیشه در واقع دو اندیشه و طرز تفکّری هستند که در زندگی ما ریشه دوانیده‌اند و استیفن  کاوی در کتاب خود «هشت عادت مؤثّر» آن‌ها را ذکر نموده است.

    اندیشه‌ی وُفور(فراوانی): 

    صاحب این اندیشه ایمان دارد در این دنیا به اندازه‌ای فرصت پیشرفت مهیّا شده که برای همه کافی است و به اندازه‌ای خیر و نیکی وجود دارد که می‌تواند به همه برسد پس لازم نمی‌بیند که خسارت یا اذیّتی به کسی وارد نماید تا خودش پیروز شود؛ چون می‌پندارد  خیر و خوبی به اندازه‌ی همه‌ی مردم مهیّا شده و برای همه کافی است.