در تمامی مقاله ی بد خدا شناسی (آفت دینداری بخش دوم) شما مشیت الهی و خواست خدا را با آیات قرآن توضیح داده اید و تمامی پرسش هایی که مطرح می شوند یا ایراداتی که گرفته می شوند را با ذکر آیه ای پاسخ داده اید. اما آیا خواست خدا به صورتی که قابل شک نباشد، یعنی مشیت الهی در خلقت را نمی توان در مقابل عرضه نمود؟ به گونه ای که کسی نتواند در مقابل آن اما و اگر کند؟ مقصود اینجانب خروج از این است که طرف مقابل بتواند باز هم با اشاره به آیات دیگر قران و صغرا و کبرا چیدن های نقلی ادعاهای خود را تکرار نماید. مشخصا بحث بر سر اجبار و استبداد دینی است و درست با تکیه بر همین آیات که اگر خدا می خواست یا اگر خدا بخواهد چنین و چنان می کند مردم را از خدا و مشیت الهی می ترسانند. درست در مقابل تمامی استدلال هایی که خواست خدا را مبنای ترساندن و اجبار مردم می کنند، این حقیقت که خداوند در هستی قوانین ثابتی را که مبنای روابط و قانونمندی طبیعی می باشند، هرگز تغییر نداده و نمی دهد، نشانگر این است که یک قانون ثابتی در هستی وجود دارد که من آن را قانون علیت عامه می نامم. و درست همن قانون علیت عامه درهستی و طبیعت همواره مصداق دارد. یعنی خدا در خلقت و هستی یک قیدی را برای خود قائل است و آن اینکه هر طور که ما بخواهیم خواست خدا را تفسیر و توجیه کنیم، مسلم این است که مشیت خدا خارج از قانون علیت عامه صورت نمی گیرد. یعنی اگر خدا می خواست چنین و چنان می شد محدود می شود به قانون علیت عامه. و باز یعنی خدا به این قانون دارای اطلاق مطلق که علیت عامه باشد مقید بوده و می توان گفت قانونمدار است. و این یعنی خدا مستبد نیست. زیرا به قانونی که خود مقرر نموده مقید است. از این بحث فلسفی در زمینه خداشناسی مستقیما به یک نتیجه گیری در رفتار اجتماعی می رسیم، آنهم به گونه ای که کسی به سادگی نمی تواند آن را رد کند. مگر اینکه نشان دهد و ثابت کند که قانون علیت عامه جنبه ی اطلاق ندارد. البته کسانی که به خدا معتقد نیستند می توانند بگویند علیت عامه به خدا چه ربطی دارد. اما کسانی که خدا را خالق هستی می دانند نمی توانند خواست خدا را به گونه ای مطرح نمایند که جنبه ی استبدادی داشته باشد.