در این راستا باید ابتدا شخص با قلب پاک و ایمان خالص به قرآن و سنت روی آورد و به دعوت گران مورد اعتماد این راه تمسک جوید. در ابتدای امر از هوا و هوس دوری نماید و قلب و عقل را به فرمان وحی در آورد و بداند در این میان راه میان‌های وجود ندارد. زمان فتنه‌ها فرا رسیده پس باید تقوا پیشه کرد و از فتنه‌ها پرهیز نمود. بزرگترین فتنه زمان ما انکار قسمتی از شریعت اسلام است. اسلام را به طور کامل باید اجرایی نمود. گرفتن قسمتی از شریعت و رها نمودن قسمتی دیگر، ضربه زدن به اسلام است و انسان را منحرف ساخته و به وادی کفر نزدیک می‌سازد. هر مسلمانی اشتباهاتی دارد که نمی‌توان آن را به حساب کفر گذاشت بلکه آثاری از جاهلیت است که در وجود مسلمان باقی مانده و یا به صورت عادت درآمده است، پس تکفیر کار بسیار خطرناکی است. انجام و یا ترک بعضی از اعمال را به عنوان کفر قلمداد نکنیم بلکه آن را به حساب اشتباه در فهم متون دینی بدانیم. البته نفس مومن باید حساس باشد و از این اشتباهات هم به آسانی نگذرد چرا که اشتباهات به مرور افکار را فاسد می‌نماید و افکار فاسد باعث تربیت نسل فاسد می‌شود و ما به جای اینکه نسلی شجاع و پاک را پرورش دهیم صاحب نسلی می‌شویم که ترسو و شرمنده و بی‌هویت هستند. پس به عنوان دعوت گر نیاز به اقدامی سریع داریم حرکتی دوگانه که هم در برابر حکومت جاهلیت که بر علیه اسلام اقدام می‌کند قاطعانه بایستد و غیر مسلمانان را به اسلامی راستین دعوت کند و هم با دلسوزی به امور مسلمانان بنگرد و امر به معروف و نهی از منکر را به پای دارد و مسلمانان را از غفلت و غرق شدن در مادیات با موعظه‌ی حسنه برهاند، با گناهان کبیره به شدت بر خورد نماید تا نسل پاک و سالم گردد. به یاد داشته باشیم که همواره دعوتگرانی هستند که گاه مانند خورشید سایه‌ای بر آنها قرار گرفته و پنهان می‌مانند اما هر لحظه امکان بیرون آمدن از زیر سایه وجود دارد چرا که به وعده‌ی پیامبر( صل الله علیه و سلم) در این امت خورشید وجود دعوتگران هرگز غروب نمی‌کند. یاریگر دعوتگر در تمام طول مسیر نمازی خالصانه و سجد‌های خاشعانه است که او را از بندگی بندگان می‌رهاند و به او قدرت ایستادگی در برابر ظلم را می‌دهد. کراهت از ظلم حتی اگر قلبی باشد و توان مبارزه با دست، زبان و قلم را نداشته باشد، نجات بخش است. چه بسا نیکوکاران و صالحانی که به واسطه‌ی سکوت قلبی در برابر ظلم هلاک شده‌اند، و قران بارها و بارها داستان هلاک شدن اقوام این چنین را بیان می‌کند و گویا هشدار می‌دهد که‌ ای مسلمانان داستان‌‌های قرآنی در باره شما تکرار نشود. این تهدیدی خطرناک است که جان‌ها را به لرزه در می‌آورد و امر به معروف و نهی از منکر را واجب می‌سازد و به قولی دعوت به سوی خدا را واجب می‌سازد.

 راه دعوت بزرگراهی زیبا و گسترده است که راه‌های باریک و ناهموار و پیچ‌های تند و خطرناکی دارد که نیاز هست با کمک علائم راهنمایی و استفاده از نور افکن‌هایی که تاریکی‌ها و دره‌ها را در مسیر نمودار می‌کند این راه پیموده شود. درخت دعوت اسلامی با اشک دیده عابدان شب زنده دار و خون شهدای مجاهد آبیاری شده است، پس دل را باید با آنها همراه کرد و برای آبیاری این درخت به پا خاست. موانعی در راه دعوت وجود دارد که تنها کسانی می‌توانند این موانع را پشت سر بگذارند که متصف به صفات انبیاء باشند. در ابتدا قلب را خالص برای اطاعت از پروردگار باید ساخت. برای قرار گرفتن در گروه پیشتازان دعوت قلب باید از اطاعت نفس خالی باشد و سمع و طاعه محض از پروردگار، پیامبر( صل الله علیه و سلم) و رهبران مخلص گروه اسلامی انجام گیرد. انسان دعوت گر به صورت مداوم باید در حال یادگیری باشد برای یادگیری نیاز به تواضع دارد و برای به دست آوردن تواضع عبادات بسیار باید انجام دهد. همچنین صبر و تحمل خود را در برابر مشکلات باید افزایش داد، دعوت گران وارثان انبیاء هستند و انبیاء در راه دعوت تحمل و بردباری فراوانی داشتند و در روزگارانی که یاوران اسلام اندک هستند به وجود ایمان داران وفادار به اسلام نیاز فراوان است. پس بانیت خالصانه گام در مسیر دعوت می‌نهیم راه وروش نیکان و سالکان این راه را الگو و سرمشق خود قرار می‌دهیم، درون را خالص برای اطاعت الله می‌گردانیم و با عبادات خود را به او نزدیکتر می‌سازیم. هر انسان دعوتگری باید مواظب عیوب رفتاری و اخلاقی خود باشد عیب‌های خود را بشناسد در جهت اصلاح آنها اقدام کند. عیوب همچون حلقه‌‌های یک زنجیر به دنبال هم ردیف می‌شوند و اگر حلقه‌ی اول درمان نشود، زنجیری محکم از عیوب به پا‌های انسان می‌پیچید و او را بر زمین می‌زند. پس محاسبه‌ی نفس به طور مداوم ما را یاری می‌دهد که عیوب خود را شناسایی و درمان کنیم. از تیر‌های شیطان غافل نشویم اولین تیر شیطان که انسان را بر زمین می‌زند و شیطان بر او چیره می‌شود خود خواهی است، زیاد تصور کردن اعمال و فراموش کردن گناهان و خود برتر بینی همچون بادی شمع عبادات را خاموش می‌کند و تیر دوم شیطان را به دنبال دارد که همان علاقه به مدح و ستایش دیگران است. یعنی انسان دوست داشته باشد به خاطر انجام کارها و اعمالش مورد ستایش قرار بگیرد و به او جایگاه و منزلتی داده شود. سپس شخص شروع به خود ستایی می‌کند و در جمع از خویشتن تعریف می‌کند گاه از این کار پشیمان می‌شود اما تحت تاثیر تیر چهارم شیطان ناشیانه به نکوهش خود در میان جمع می‌پردازد و به ریا دچار می‌شود و بالاخره پنجمین تیر شیطان از همه عجیب‌تر او را از پای می‌اندازد. شیطان برای کسی که عاشق مدح و ستایش است شخص همراهی را می‌گمارد که مدح و ستایش نمی‌کند، نکوهش هم نمی‌کند بلکه عیوب دوستان و آشنایان شخص را یادآوری می‌کند و هر گاه شخص عیب یکی از دوستانش را بشنود و خوشحال شود به یکی از نشانه‌‌های منافق بودن دچارشده است. تنها راه مبارزه با این تیرها پناه بردن به خدا و محاکمه‌ی مستمر نفس است. دوری از هوای نفس انسان را با خدا همراه می‌سازد، همراه در همه حال، همراه در هنگام شدت خطر، در انجمن‌ها و گردهمائی‌ها، همراه در دوست داشتن پرهیز کاران و اعلام بیزاری از معصیت کاران. همراهی خدا یعنی اطاعت کامل از فرامین خدا در همه حال و به این صورت از دچار شدن به هوای نفس و از دست دادن قدرت تشخیص خوب و بد نجات می‌یابد. دعوتگر در راه دعوت خود را از برادرانش بالاتر نمی‌پندارد و متکبر نیست، با مومنان مهربان و متواضع است، در مسیر دعوت خود را سربازی مطیع اوامر پروردگار و رهبر و مقتدایش می‌داند. قبل از به دست آوردن شایستگی‌‌های لازم خود را لایق رهبری نمی‌داند و برای به دست آوردن مقام و منصب تلاش نمی‌کند. محاسبه نفس با صبر و تحمل بسیار، سرزنش قلب و خالی نمودن آن از تمام تمایلات و هوس‌ها، حب خداوند را در قلب جای دادن، تجرد و بریدن از همه چیز، تربیتی سخت است که سرباز راه دعوت باید آن را بگذراند. سرزنش زبان از زیاده گویی و مجادله و افزایش عمل و انجام کار، سرزنش گوش از بیهوده شنیدن، سرزنش چشم از بیهوده نگریستن و روی آوردن به دعا و تمنا والتماس به درگاه خداوند و گریستن بسیار بر اشتباهات و بالاخره رویی گشاده و قلبی خالی از کینه، او را به جمع دعوت گران پیوند می‌دهد. 

 هر جماعتی باید همواره بازبینی درون گروهی داشته باشد و گرنه دچار ضعف و سستی می‌شود و هردعوتی اگر بخواهد به سوی پروردگار راهش ادامه یابد لازم است استقامت را در افراد خود تقویت کند و این تقویت اراده و استقامت نیازمند پایگاهی معنوی است که همان مسجد است. دعوت اسلامی لازم است مسجد را به عنوان پایگاهی برای پرورش و تربیت روحی و جسمی و معنوی همواره مورد توجه قرار دهد. همانگونه که بزرگترین دعوتگر اسلام پیامبر( صل الله علیه و سلم) در اولین اقدام خود پس از هجرت به مدینه مسجد را بنا نمود. مسجد مرکزیت رهبری اسلامی و جایگاه پرورش و تربیت افراد مخلص و متعهد است. همچنین اهتمام ویژه به انجام عبادات و خصوصاً نماز این پرورش را ارتقاء می‌بخشد. برای استقامت در راه پر پیچ و خم دعوت نیاز به مشاوره و همدردی ویژ‌ه‌ای است. اینجاست که خداوند در اولین آیات پس از ابلاغ رسالت به پیامبر( صل الله علیه و سلم) او را امر به نماز شب( قیام اللیل) می‌نماید و تاکید می‌کند که عبادت شبانه برای انجام مسئولیت ثقیل و سنگین دعوت یاریگر و مددکار او خواهد بود. پس بر دعوتگران لازم است که لحظات ارزشمند نیمه شبان و سحرگاهان را از دست ندهند و با یاری جستن از نماز و دعای شبانه اراده و استقامت خود را از خداوند تمنا نمایند. حرکت اسلامی نیازمند تربیتی محکم در آغاز است. یعنی اگر تربیت اسلامی پایه و اساس محکمی نداشته باشد و فرد بدون یک آغاز محکم پای در راه دعوت بگذارد احتمال سست شدن و ضعف و واپسگرایی او بسیار است. به همین دلیل است که پیامبر( صل الله علیه و سلم) در دوران مکی به تربیت روحی و بازبینی عقیده‌ی اصحاب بسیار اهمیت می‌دادند و آن تربیت محکم آغازین شخصیت‌هایی را پرورش داد که تاریخ به یاد ندارد. همینطور نیت اولیه در شروع کار بسیار مهم است اگر نیت خالصانه و بدون غل و غش نباشد، کار دعوت به سر انجام نمی‌رسد. بسیاری از بزرگان در راستای همین امر تمام کار‌های خود را با نیت رضای پروردگار انجام می‌داده‌اند. مانند( عمرابن عبد العزیز) که موفقیت‌هایی در کارنامه‌ی آنها دیده می‌شود که گاه باور کردنی نیست. آنچه که نیت را به کرسی عمل می‌نشاند همت و تلاش است. مسلمانان در پیمان عقبه‌ی دوم با نیت خالصانه با پیامبر( صل الله علیه و سلم) بیعت نمودند اما این نیت در مراحل بعدی با جهاد و ایثار و فداکاری آنها جامه‌ی عمل پوشید. نیت خالصانه و همت والا نیاز به رکن سومی هم دارد که همان هدف متعالی است. هر چقدر هدف بزرگتر باشد همت و تلاش برای رسیدن به آن محکم‌تر و قوی‌تر میشود. مسلمانان در پیمان عقبه‌ی دوم پس از آنکه بیعت نمودند که الله یگانه را بپرستند و از پیامبرش اطاعت کنند و از او همچون خانواده خود دفاع نمایند، در قبال این بیعت پیامبر( صل الله علیه و سلم) به آنها وعده بهشت داد و رسیدن به بهشت پروردگار هدفی متعالی برای آنها شد که تلاش و جهادشان را صد چندان نمود. زندگی دنیوی را برای رسیدن به پاداش اخروی هزینه کردند و گام‌هایشان محکم و استوار شد. برای رسیدن به این پاداش اخروی اولویت بندی در کارها و استفاده صحیح ازوقت و زمان ضروری است. در راه دعوت سرگرم شدن به لذت‌های مادی و دنیوی، غفلت و بی‌خبری را باعث می‌شود و زمان برای انجام کار‌های مهم باقی نمی‌ماند. در راه دعوت اخوت و برادری برای حفظ اتحاد و انسجام حرف اول را می‌زند، اینست که در سیره‌ی عملی دعوت در زندگی پیامبر( صل الله علیه و سلم) می‌بینیم که بلافاصله پس از ایجاد پایگاه رهبری( مسجد) به مسئله‌ی اخوت و برادری میان مهاجرین و انصار پرداخته می‌شود. برای اتحاد قلبها علاوه بر اخوت به تقوا نیاز هست برادری و اخوتی که در سایه سار ایمان و تقوا رشد می‌یابد. هم نشین دعوتگر مومن، دعوتگر دیگری است که اشتیاق به بهشت را در قلب هم شعله ور می‌سازند. مجالستی که در آن یافتن راه‌های نجات و سفارش به حق و صبر مدنظر است و از خود آرایی و خود ستایی و سخنان زیاده گفتن بدور است. و به این صورت برادروار در کنار یکدیگر درختان ایمان را یکی یکی می‌کارند و آبیاری می‌کنند. توحید را در جان‌ها ریشه دار می‌سازند، طاعت و بندگی را در حد اعلا به جا می‌آورند. قلبهایشان برای خوش آمدگویی به هم می‌تپد و وفاداری به شریعت اسلام در جانشان ریشه دوانده است. یکدیگر را به پایداری و استقامت تشویق می‌کنند و با ذکر و یاد خدا انس می‌گیرند. فاصله خود را با دشمنان اسلام حفظ می‌کنند و دست نیاز به سویشان دراز نمی‌کنند. و مدام از خداوند برای خود و برادرانشان طلب آمرزش مینمایند و نیروی تقوا را در وجود خود پرورش می‌دهند. با نگاهی بلند به آینده می‌نگرند و آرزو‌های دنیوی را کوتاه ساخته و به آینده اخروی چشم می‌دوزند. از مرگ غافل نمی‌شوند، می‌دانند فرصت کوتاه است و عمر اندک و مرگ در راه، پس خود را برای زندگی پس از مرگ آماده می‌سازند و این دنیارا با تمام لذت‌هایش منزلگاهی و مسافرخانه‌ایی می‌پندارند که برای انجام ماموریتی بزرگ در آن اقامت گزیده‌اند. سرگرمی‌‌های زندگی مادی آنها را از اندیشیدن به انجام ماموریت غافل نمی‌کند. انسان مسلمان دعوتگر حب دنیا را در دستانش قرار می‌دهد تا به آسانی در راه رسیدن به هدف اخرویش آن را هزینه کند. او بند‌های آزاد است که تنها در برابر معبود یکتا سر تسلیم فرود می‌آورد. در نهایت دعوتگر اسلام خواب و استراحت ندارد در همه حال در حال دعوت است همچون پیامبرش که در راه هجرت و در هنگامه‌ی سفر و سختی از دعوت غافل نشد و یا چون یوسف صدیق که در زندان هم، یاران هم زندان خود را به سوی خدا دعوت می‌کرد. دعوت او را خسته نمی‌کند؛ نا امید نمی‌شود و لذت‌های دنیوی مشغولش نمی‌سازد از مادیات برای پرورش نسلی مخلص و مصلح استفاده می‌کند و زندگیش را وقف راه دعوت می‌نماید. سفر و هجرتش برای دعوت و یافتن علم است و بالاخره آنگاه که مردم در خوابند دعوتگر بیدار است و نگران غفلت مردم است و مال و جانش در خدمت هدف اوست و با زبان حال می‌گوید: من پاداشی در مقابل آنچه که انجام می‌دهم از شما نمی‌خواهم و پاداش مرا خدا می‌دهد.