سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

یکی از مبانی فلسفی تربیت، امکان تربیت است؛ یعنی اینکه ایجاد تغییر و تحول در نوع و وضع تربیتی/اخلاقی ما ممکن است و آدمی می‌تواند از موجود به سوی مطلوب حرکت کند؛ تصلب نگرش و منش آدمی بر اثر رسوب عادات شخصی و اجتماعی و کُند بودن آهنگ تغییر اخلاق پس از سی سالگی، نگرشی خلاف این مبنا را القا و ترویج کرده است و معمولاً نگرش رایج این است که: «اگر دیدی کوه‌ها جا به جا شدند باور کن، اما اگر شنیدی که اخلاق و شخصیت کسی تغییر کرده باور مکن!».

در برخی احادیث نبوی بیانگر حرام بودن خوردن مال دیگران، این دیگران به مسلمانان مقیّد شده است؛ چنانکه به روایت امام مسلم نیشابوری از ابو اُمامَه، پیام آور گرامی (ص) فرموده‌اند: «مَنِ اقتَطَعَ حَقَّ امرءٍ مُسلمٍ بِیَمینِهِ فَقَد اَوجَبَ اللهُ لَهَ النّارَ و حَرَّم علیهِ الجَنّةَ...»: هر کس حق مسلمانی را با سوگند دروغ بخورد، خدای متعال آتش دوزخ را برایش قطعی و بهشت را بر او حرام می‌سازد!

میان تصور ما از خدا و تصور قرآن از خدا تفاوت فراوان هست؛ در میان ما خدا را مترادف خالق می‌دانند و خدایی را به معنای خلق کردن؛ اگر چنین باشد این خدا انتخابی نخواهد بود، چون چه بخواهید و چه نخواهید خالقی دارید؛ ثانیاً نسبت او با همه‌ی ما انسان‌‌ها یکی است و همه‌ی ما اعم از تبهکار و درستکار، به یک اندازه مخلوق او هستیم؛

مطالعه متون دینی نشان می‌دهد که شدّت تخریبی گناهان، یکسان نیست و بسته به اینکه گناه در چه شرایطی، نسبت به چه کسی، در چه زمانی و با چه تلقی و تصوّری انجام شود، شدّت تخریبی و میزان مجازات آن نیز متفاوت خواهد بود؛ یکی از ایمان‌سوز‌ترین انواع گناه، گناهی است که در تنهایی انجام شود؛

رمزگشایی از اندیشه و پیشه‌ی یزدانیان نشان می‌دهد که درخت اخلاق اسلامی، هیأتی وارونه دارد و بر خلاف دیگر درختان، ریشه‌اش در آسمان و میوه‌اش در خیابان است!

امام شافعی(رح) در دو جا در کتاب «الرسالة» خویش، گفته‌اند: «لیس لأحد دون رسول الله(ص) أن یقول إلا بالإستدلال»؛ یعنی غیر از پیام‌آور خالق، هیچ شخص دیگری حق ندارد بدون ارائه دلیل نظر بدهد؛

ام‌ّالمؤمنین عائشه صدیقه، دختر ابوبکر صدّیق و همسر رسول الله(ص)، دین‌شناس‌ترین زن تاریخ اسلام و یکی از مفاخر عرصه فقاهت است؛ در کودکی، بخت بی‌نظیر تولّد و تکامل در سایه صدق صدّیق و اخلاص مادری پاکنهاد، به نام اُمّ رومان کنانیة، با او یار شد و در گلزار روح‌افزایی همچون آن کانون مهر و دین، از خوان تربیت ایمانی، لقمه تقوا و ادب، در کام جان گذاشت و از نفقت و شفقت صدّیق، منش خویش را چنان آراست که همای سعادت بر شانه‌اش و ملاحت سیرت و صورتش در چشم و دل کاردان کاروان نیک‌پسندان نشست و از فرط بختیاری، گزینه آن گزیده‌ای شد که درس«فَاظْفَرْ بِذَاتِ الدِّینِ تَرِبَتْ یَدَاکَ!»[1] را به خواستگاران تعلیم

اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر، مصوّب۱۹۴۸م مجمع عمومی ملل متّحد، به واسطه‌ی مبانی جهانشمول و تأیید قریب به اتّفاق کشورهای دنیا اعتبار جهانی دارد؛ در جلسه‌ی رأی گیری درباره‌ی این اعلامیه، هیچ یک از ۵۶ نماینده‌ی حاضر، رأی منفی نداد و هشت کشور ممتنع از جمله عربستان نیز، تأکید کردند که رأیشان به معنای مخالفت با مجموعه‌ی اعلامیه نیست؛ بلکه فقط برخی مواد آن را نمی‌پذیرند. حقوق بشر به رغم ریشه و پیشینه‌ی انکارناپذیری که در تاریخ فرهنگ بشر دارد، ب