هرازگاهی آدمی به حکم انسان بودن دوست دارد نانوشته‌هایش را بر روی پرده‌ی بی‌پروای عالمیان بکشد، هر از جایی آدم‌ها به حکم انیس بودن دوست دارند ورد دل را؛ بر روی سفره‌ی رنگین این و آن به حکم سنگ صبوری وا بکنند؛ تا که شاید نانوشته‌های نخوانده‌ی خود را بر ورق این و آن به حکم نمایش بر طاق روبروی خود حکاکی کنند بدان امید شاید ضمیر خود را آلایش و پالایش و دل میزبان را اندکی رزمایش کرده باشند، بعضی وقت‌ها دل تاب آب دارد و عطشش رهی جز سوی آب ندارد،
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل