إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • مطالعه‌ی تاریخمند علوم انسانی، ناگزیر به شکل‌گیری این سؤال در ذهن می‌انجامد که چرا تقریباً اکثر نظریه‌پردازی‌ها در علوم انسانی مربوط به قبل از دهه‌ی ۸۰ میلادی است و هرچه عقب‌تر برویم روبرو شدن با نظریه‌ای که توانسته باشد یک رشته‌ای را متحول کند و تغییراتی کلیدی حتی بعضاً در اهداف رشته‌ی پذیرفته شده‌ی موجهی ایجاد کند ساده‌تر است.

  • سیمای زندگی خانوادگی جامعه‌ی ما سیمایی بحرانی است. بحرانی که نمی‌توان نشانه‌ای واضح و یک‌بعدی برای آن شناسایی کرد. شاید دست به دامان شدن ما به جملاتی چون «دنیا خیلی خراب شده» ناشی از درماندگی در مقابل مسئله‌ای بغرنج باشد که توان رویارویی با آن را در خود نمی‌بینیم.