مسجد در اسلام جایگاه ویژه‌ای دارد و آموزه‌های اسلامی مبیّن این حقیقت می‌باشند. اولین اقدام پیامبر –صلّی‌الله علیه و سلّم– پس از هجرت به مدینه، ساخت مسجدالنبی بود. مسجدی که محل برگزاری نماز و نیایش و عبادت و همچنین محل مشورت، برگزاری جلسات، تصمیم‌گیری‌های مهم و سرنوشت‌ساز و… بود. با توجه به عمل و توصیه‌های فراوان پیامبر –صلّی‌الله علیه و سلّم– در رابطه با اهمیت مسجد و اقامه‌ی نماز جماعت در آن، رابطه‌ی نسل تربیت‌یافته‌ی مدرسه‌ی نبوی با مساجد، بسیار گرم و صمیمی بود و برای حضور در آن‌ها لحظه‌شماری می‌کردند. این نسل پرورش‌یافته با عبادت خالصانه و همزمان با آن تلاش مجدّانه در راستای عمران و آبادانی زمین، تمدّنی پیشرفته را بنیان نهادند و جهانیان را به حیرت واداشتند.
با پذیرش اسلام توسط کردها، مردم «هه‌ورامان» در تمام روستاها و شهرهای این دیار، با شور و شوق فراوان مساجدی بنیان نهادند و در کنار غالب آن‌ها نیز حجره‌هایی جهت پرورش طلّاب علوم دینی بنا کردند. این مردم علی‌رغم فقر و نداری، آگاهانه و اختیاری مخارج مساجد، طلبه‌ها و ماموستاها را تأمین کرده و خانه، زمین، باغ و یا درخت‌های پرثمر خود را وقف مساجد می‌کردند. بدین‌ترتیب با اخلاص و ایثار، تحصیلِ رایگان و غیر طبقاتی در کردستان و هه‌ورامان آغاز شد و نتایج و آثار مبارکی به همراه داشت. تمام علما، عرفا، شعرا، ادبا و رهبران جنبش‌ها و حرکت‌های آزادی‌خواهانه‌ی ملّت کرد، فارغ‌التحصیل مساجد و این مدارس ساده و بی‌آلایش کنار آن‌ها می‌باشند.
متأسّفانه اکنون این مساجد و حجره‌های کنار آن‌ها، از سوی مسؤولان و به صورتِ واکنشی، از سوی برخی از مردم، مورد بی‌توجهی و بی‌مهری قرار گرفته‌اند. بودجه‌ی کافی به مساجد و حجره‌ها اختصاص داده نمی‌شود. ماموستاها، خادمین و طلبه‌ها جهت امرار معاش خود و خانواده مجبورند که به مشاغل دیگری روی آورند و مجال تحقیق، تدریس و پرورش نداشته باشند. در ایرانِ عصرِ حاضر که میانگین اجاره‌خانه ۵۰۰ هزار تومان و مخارج زندگی سرسام‌آور می‌باشند، حقوق ماهیانه‌ی ماموستاهایِ ما که تحت حمایت دایره‌ی روحانیت هستند ۴۰ یا ۷۰ هزار تومان!! و حداکثر ۲۰۰ هزار تومان (جهت مدرّسین) می‌باشد. حقوقی که با آن به سختی می‌توان زنده ماند؛ چه رسد به این‌که زندگی کرد. خادمین مساجد که حال و روزِ اقتصادیشان معلوم است و از این مبالغ ناچیز نیز محروم‌اند. موقوفات مساجد نیز به علت قِلّت (مساجد تازه‌ساز اکثراً فاقد موقوفات‌اند) کم‌کاری و سهل‌انگاری مسؤولان و گاه نیز مردم و… نیاز مساجد را برآورده نمی‌کنند. به عنوان نمونه دادن املاک و باغات موقوفه‌ای، به اجاره به صورت سالیانه یا ماهیانه و گاهی چندین‌ساله به قیمت بسیار ناچیز (تقریباً مفت) بدون هیچ‌گونه نظارت و… تقریباً هیچ نفعی در بر نداشته و به هدر دادن اموال مسجد می‌باشد که باعث دلسرد شدن بسیاری، از سنّت حسنه‌ی وقف به مساجد می‌باشد. چنین برخوردی با مساجد و حجره‌ها و ماموستاها به هیچ عنوان زیبنده‌ی نظام اسلامی و شهروندان مسلمان نیست.
امید که پیروانِ پیام‌آورِ رحمتِ الهی به تأسّی از اسوه‌ی محبوبشان، روابط آگاهانه، گرم و صمیمانه‌ای با مساجد داشته باشند و با هزینه‌ی وقت و مال، باعث عمران و آبادانی معنوی و مادّی مساجد شوند و روز جهانی مسجد تلنگری باشد تا مسؤولان ذیربط علاوه بر حفظ و ساخت مساجد و حجره‌های کنار آن‌ها، زندگی آبرومندانه‌ای جهت ماموستاها، مدرّسان و خادمین فراهم آورند تا بتوانند بدون دغدغه‌ی تأمین معاش، عزّتمندانه به تحقیق و تدریس و تعلیم مشغول شوند.
نظرات