صابر گل‌عنبری روسیه به اوکراین حمله کرد تا مانع گسترش ناتو شود؛ اما فعلا از نتایج جنگ این که جسم نیمه جان ناتو را جان تازه‌ای بخشید و امروزه کشورهای بیشتری از بیم این که مبادا هدف بعدی حمله باشند، خواستار عضویت در این پیمان شده‌اند. سوئد و فنلاند شبه جزیره اسکاندیناوی دو کشوری هستند که درخواست عضویت آن‌ها در ناتو با سد مخالفت ترکیه روبرو شده است؛ از این رو که پیوستن به این تشکل نظامی نیازمند اجماع همه اعضاست. در تحلیل این رفتار ترکیه بیشتر به خواسته‌های آن از استکهلم و هلسینکی پرداخته می‌شود که اخیرا رجب طیب اردوغان در تتمه آن شرط برکناری وزیر دفاع سوئد را نیز مطرح کرده است که از وجاهت قانونی و بین‌المللی برخوردار نیست؛ اما آیا در مخالفت آنکارا با پیوستن فنلاند و سوئد به پیمان آتلانتیک شمالی، صرفا مساله حمایت از پ ک ک و متحدان سوری آن در میان است؟ پاسخ منفی است. به نظر نگارنده این عامل در عین اهمیت آن برای ترکیه با هدف ایجاد یک نوع بازدارندگی در جهت منع تداوم حمایت این کشورها و دیگر اعضای محتمل اروپایی ناتو از کُردهای مخالف ترکیه ظاهر ماجراست و به نظر می‌رسد که دلایل و انگیزه‌های مهم‌تری در کار است. آنکارا در جنگ اوکراین هم از توبره می‌خورد هم از آخور، هم به اوکراین سلاح به ویژه پهبادهای بیرکدار می‌فرستد که بلای جان نظامیان و تجهیزات روسی شده، هم به روسیه در دور زدن تحریم‌ها کمک می‌کند و به گفته رئیس جمهور اوکراین اخیرا نیز از روسیه "غلات اوکراینی مسروق" خریداری کرده است. بازی پیچیده ترکیه در جنگ اوکراین آن را در موقعیت یک میانجیگر و تحصیل منافعی سیاسی، ژئوپلتیک و اقتصادی قرار داده است. از این رو، ترکیه از یک سو با موافقت با پیوستن دو کشور پیشگفته به ناتو نگران برهم خوردن این توازن و موقعیت از رهگذر برانگیخته شدن خشم و ناراحتی روسیه و از سوی دیگر با عدم موافقت و تداوم مخالفتش با آن نیز به دنبال اهرم سازی حداکثری از این مساله در جهت تحصیل منافعی معتنا به، چه در زمینه تغییر موضع اروپا در قبال مخالفان کرد، چه در جهت رسیدن به معامله‌ای با آمریکا برای ایجاد منطقه حائل با عمق 30 کیلومتر است. اما در وضعیت فعلی آنکارا در حال سبک سنگین کردن منافع و امتیازاتی است که با موافقت یا تداوم مخالفت با پیوستن سوئد و فنلاند ممکن است از آمریکا و اروپا و روسیه به دست آورد. فعلا نه اروپا با خواسته‌های ترکیه در خصوص توقف "حمایت" از کُردهای مخالف موافقت کرده و نه آمریکا برای حمله به شمال سوریه و ایجاد منطقه حایل چراغ سبز نشان داده است. اما با این وجود، بعید نیست که آمریکا در نهایت به سطحی از "تحرک" ترکیه در شمال سوریه رضایت دهد. در آن سو نیز روسیه که به شیوه خود با حمله ترکیه به شمال سوریه مخالفت کرده، بعید نیست پوتین برای جلوگیری از پیوستن دو کشور اروپایی به ناتو که او را بيشتر در مواجهه با معذوریت عدم تحقق هدف منع گسترش ناتو در تنگنا قرار می‌دهد، امتیازاتی به ترکیه در پرونده سوریه بدهد؛ چه این که در ادلب دست آن را بازتر بگذارد، یا این که به تحرک نظامی آن در شمال سوریه چراغ سبز نشان دهد و موافقت کند. در حقیقت یکی از دلایل اعلام مخالفت روسیه با این تحرک در شرایط فعلی می‌تواند از نقطه عزیمت مخالفت با دادن این امتیاز از سوی غرب به ترکیه باشد. اما بعید نیست خود وی بخواهد در مقابل مخالفت نهایی آنکارا با پیوستن استکهلم و هلیسنکی به ناتو این امتیاز را به ترکیه بدهد. به هر حال، باید منتظر ماند و دید چه می‌شود.