غزل لطفی با شیوع كروناویروس، در ایران هم مانند تمام نقاط جهان، آموزش حضوری تعطیل و تحصیل آنلاین جایگزین آن شد و شبكه شاد به سیستم آموزشی كشور اضافه شد. سیدحسن الحسینی مدیر سابق شاد، معتقد است «آموزش مجازی به ذات نه فرصت است نه تهدید بلكه یك پارادایم آموزشی محسوب می‌شود. البته شكاف دیجیتالی موجود در جامعه مشكلاتی را ایجاد كرده كه باید درصدد حل آنها باشیم. در كشور ما برخی نسبت به آموزش مجازی موضعی پرهیزگارانه دارند و فكر می‌كنند سلامت در پرهیز از ورود به فضای مجازی است اما این دیدگاه ارمغانی نداشته جز عقب‌ماندگی و توسعه نیافتن و واقعیت این است كه آشتی با تكنولوژی، برای توسعه ضروری است. در آموزش هم باید آموزش مجازی را به رسمیت بشناسیم و توانایی معلمان و دانش‌آموزان را بالا ببریم و به جهت جلوگیری از آسیب‌های احتمالی حضور مشاورین و كارشناسان در كنار معلم ضروری است. به نظر من آموزش مجازی سراسر فرصت است و آنچه تهدید است فقدان‌های ما در این نوع آموزش است. آموزش معلمین، تغییرات در سیستم و كتب درسی و... از ضروریات است.» در این میان بعضی معلمین معتقد هستند آموزش سنتی و چهره‌به‌چهره بهترین نوع آموزش است و در آموزش مجازی انعكاس مطالب به خوبی انجام نمی‌شود و نمی‌توان یادگیری را رصد و پیگیری كرد. بعضی نیز از شیطنت‌های كودكانه مانند عدم حضور در كلاس‌های مجازی یا استخدامی افرادی كه جای دانش‌آموز در آزمون‌ها شركت می‌كنند به عنوان ایراد نام می‌برند. اما باید درنظر داشت چگونگی بهره بردن از فضای مجازی و اینترنت ریشه در فرهنگ و تعالیم خانوادگی و اجتماعی دارد. موضوع مهمی كه در این دو سال بسیار چالش‌برانگیز بوده، حضور خواب‌آلود و بعضا در رختخواب دانش‌آموزان در كلاس‌های مجازی است كه بعضا از این نكته به عنوان ایراد آموزش مجازی یاد می‌شود اما باید درنظر گرفت این یك ایراد و آسیب تربیتی است كه باید از این منظر مورد توجه قرار گیرد. همان‌طور كه بسیاری از بزرگسالان نیز با شیوع كووید، دوركار شدند اما برخی همچون گذشته به‌طور رسمی در محیط‌های آنلاین كاری حاضر می‌شدند و برخی (ویدیو‌های بسیاری در این زمینه منتشر شده است) هم حضوری غیررسمی را انتخاب كرده بودند. همچنین ایرادات زیرساخت فناوری و ارتباطات كه مخصوصا در انتقال داده‌ها بسیار مشكل‌ساز بوده و هست را نباید به پای آموزش مجازی نوشت. بزرگ‌ترین مشكل ما در كشور با شروع آموزش مجازی این بود كه تا چند ماه قبل استفاده از ابزار دیجیتال را در زمینه‌های آموزشی تابو می‌دانستیم و با شیوع كرونا یك‌باره این تابو شكست. خانواده، سیستم آموزشی ‌و دانش‌آموزان وارد فضای جدیدی برای آموزش شدند كه نسبت به به‌كارگیری این فضا هیچ آموزشی ندیده بودند (این مورد در بسیاری از كشورها به جهت وجود آموزش حضوری و آنلاین در گذشته، حل شده بود). در واقع همزمان با آموزش، به آزمون و خطا هم می‌پرداختند. آزمون و خطایی چند وجهی؛ هم به جهت جدید بودن شبكه آموزش دانش‌آموزی و هم به جهت تابوشكنی و استفاده از فضای مجازی در آموزش! كه به حق باید گفت معلمین بیشترین بار را بر دوش كشیدند تا تحصیل متوقف نشود. آنچه باید در نظر گرفت این است كه این نوع آموزش الان به شكلی عینی جای خود را در سیستم آموزشی كشور باز كرده است و پس از اتمام شیوع كرونا هم می‌توان با بهره‌گیری از آن در كنار آموزش حضوری به عنوان مكمل استفاده كرد. بهینه‌سازی و گسترش سیستم آموزش مجازی كشور از ضروریات استفاده مفید از این نوع آموزش است كه بهتر است در دستور كار بانیان آموزشی كشور قرار گیرد. همچنین می‌توان از آموزش مجازی برای بازماندگان از تحصیل كه امكان حضور در مدارس را ندارند در كنار سیستم آموزش از دور استفاده كرد. آخرین نكته؛ با شیوع كرونا ویروس با نداشتن سیستم آموزشی آنلاین مدون، علاج واقعه پس از وقوع انجام شد. حال كه سختی‌ها و چالش‌های آن شناخته شد و كم‌وبیش رفع شده یا در حال مرتفع شدن است، می‌توان با حفظ و گسترش آن در شرایط مشابه و در صورت اضطرار به خوبی و كمترین مشكل از آن بهره گرفت.