«صبوری و شكوری» دو واژه سنگین و پرمعنا که دکتر ابراهیم یزدی به شایستگی برای وصف شش دهه کنشگری سیاسی و اجتماعی خود برگزیده و روی جلد کتاب‌های‌ خاطراتش را بدان‌ها‌ مزیّن‌ کرده بود. او از تبار صبوران و شکورانی چون بازرگان، سحابی و طالقانی بود. دیشب که آن خبر تلخ تأیید شد، خاطره‌های‌ اندکی که از ایشان داشتم، فضای ذهن و روانم را درنوردید و حسّ‌ محبّت‌ و احترامی که همواره به منش شخصی‌ و تبار فکری‌اش داشتم، آمیخته به حُزن و تأثّری‌ عمیق شد.  ...به‌‌گمانم بهمن ٧٤ و پنجاه‌ویکمین سالگرد تأسیس انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران بود. انجمن در فضای گفتمانی پیشاهفتادوشش به سر می‌برد و نسیم تغییری که خرداد ٧٦ را رقم زد، هنوز چندان جان نگرفته بود. میهمان ویژه افطاری آن شب، دکتر ابراهیم یزدی بود.