الله متعال برای به خوبی سپری شدنِ زندگی انسان، او را با خوبی‏ها، راستی‏ها و درستی‏ها آَشنا نمود و بدی‏ها، زشتی‏ها و نارسایی‏ها را به او شناساند تا خوبی‏ها را فراچنگ آورد و از زشتی‏ها، خویشتنِ خویش را دور بدارد. لذا از بَدو خلقتش هنگامی که او را در بهشت برین خود جای داد، بدو آموخت تا از زیبایی‏ها بهره ور گردیده و با فرمان؛ {اسْكُنْ أَنتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلاَ مِنْهَا رَغَداً حَيْثُ شِئْتُمَا} [بقره:٣٥] «تو با همسرت در بهشت سكونت كن و از (نعمت‏هاي فراوان و گوارای) آن، هرچه و هر كجا كه مي‌خواهيد، خوش و آسوده بخوريد» او را از همه‏ی نعمت‏های فراوان و گوارای بهشت، برخوردار نمود. و از او خواست تا در مقابلِ این همه انعام و بخشش، فقط او تعالی را سپاس گوید و نعمتش را شکر، بجای آورد؛ {كُلُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَاشْكُرُواْ لِلّهِ} [بقره:١٧٢]