بوی بهار به مشام می‌رسد؛ بوی زندگی و نشاط، بویی که به قلبها حیاتی دوباره می‌بخشد؛ آری بوی سرشار از امید و حرکت. هرسال فصل بهار، یادآورخاطرات شیرین سال‌های گذشته است؛ و ما انسان‌ها، با خاطرات شیرین و زیبای گذشته، برای فصلی نو، بهاری جدید، لحظه شماری می‌کنیم؛ چرا که طراوت و صفا و حلاوت، درآن موج میزند. فصلی که خانواده‌ها دور هم جمع می‌گردند، و در پهن دشت‌های وسیع، برفرش سبز رنگ مخملی، با گلهای رنگارنگ معطر، دمی، می‌آسایند و خستگی و دغدغه‌های کاری و معیشتی را به باد صبا می‌سپارند. واقعاً؛ همه‌ی انسان‌ها نیاز دارند؛ با پدر و مادرو زن و فرزند در طبیعت ناب الهی، به سیر و سیاحت بپردازند. مهم نیست؛ چه بخورند و چه بپوشند، مهم کسب آرامشی است که؛ باعث تجدید روحیه می‌گردد، همان‌گونه که در بهار قرآن، انرژی زیادی به روزه‌داران می‌رسد، بهار طبیعت هم، انرژی‌زایی خاص خودش را دارد. خداوند سفارش‌های زیادی به انسان‌ها کرده است، تا به سیر و سیاحت در طبیعت بپردازند. چرا که زمین و آسمان‌ها و هر آنچه در آن است؛ صنعتی از صنایع الهی است؛ با شنیدن موسیقی‌های ناب، که از حنجره‌ی انواع پرندگان صادر می‌شود و یا صدای زیبای شُرشُر باران و حتی صدای وزش باد، در لابلای درختان متحد و موزون، آرامشی خاص، به روح انسان تزریق می‌گردد.
آری اگر با چشم بصیرت، به شاهکار خلقت بنگریم؛ در فصل پر برکت بهار، درس‌ها خواهیم گرفت. مشاهده‌ِی خوشه گندم، ما را به یاد رحمت بی‌کران الهی می‌اندازد؛ که اگر یک دانه گندم بکاریم، چند دانه برداشت خواهیم کرد؟ سبحان الله، خداوند با توجه به آیه‌ی64 سوره واقعه، به کشاورزان یاد آورمی شود که، به قدرت خود مغرور نشوند.
«أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ»
ترجمه: آیا شما آن را می‌رویانید، یا ما می‌رویانیم؟
چه زیبا صاحب کل جهان، به‌صورت استفهام انکاری کار رشد گیاهان را به خود نسبت می‌دهد؛ تا حاصل کار کشاورزان، آن‌ها را مغرور نکند. و من بیننده را، به تفکر بیندازد، آنچه گل و گیاه، که چشم مرا خیره کرده و قلم ازوصف زیبایی هایش بازمانده، کار آفریدگار بی‌همتاست؛ که جمیل است و دوست دارجمال. او همه نعمات و برکاتش، دراختیار من انسان قرار داده، تا نهایت استفاده مؤثر از آن داشته باشم. یا رب، تورا سپاس، به‌خاطر همه‌ی موهبت‌های ویژه ات.
پروردگارا؛ چه زیبا، کتاب خواندنی (قرآن) و کتاب دیدنی‌ات (طبیعت) مکمل هم قرار داده‌ای، و هر آنچه در قرآن می‌خوانم در طبیعت، آن را می‌بینم. در آیه‌ی99 انعام خودت را اینگونه معرفی کرده‌ای:
«هُوَ الَّذِي أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ نَبَاتَ كُلِّ شَيْءٍ فَأَخْرَجْنَا مِنْهُ خَضِرًا نُّخْرِجُ مِنْهُ حَبًّا مُّتَرَاكِبًا وَمِنَ النَّخْلِ مِن طَلْعِهَا قِنْوَانٌ دَانِيَةٌ وَجَنَّاتٍ مِّنْ أَعْنَابٍ وَالزَّيْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُشْتَبِهًا وَغَيْرَ مُتَشَابِهٍ ۗ انظُرُوا إِلَىٰ ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ وَيَنْعِهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكُمْ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ»
ترجمه: و او کسی است که از (ابرِ) آسمان، آب (باران) فرو می‌فرستد، و ما (که خدائیم، با قدرت سترگ خود) به وسیله‌ی آن آب، همه رُستنی‌ها را می‌رویانیم و از رُستنی‌ها سبزینه بیرون می‌آوریم و از آن سبزینه، دانه‌های تنگاتنگ یکدیگر، و از شکوفه‌های درخت خرما خوشه‌های آویزان نزدیک بهم و در دسترس، و باغ‌های انگور و زیتون و انار پدید می‌سازیم که (در شکل و مزه و بو و سود) همگون و یا غیرهمگونند. بنگرید به میوه‌ی نارس و رسیده‌ی یکایک آن‌ها، آن‌گاه که میوه دادند. بی‌گمان در این (گوناگونی درونی و بیرونی و تغییر آغاز و انجام میوه‌ها) نشانه‌ها و دلایل (خداشناسی) است برای کسانی که (حق را می‌پذیرند و بدان) ایمان می‌آورند.
ومن هر سال بیشتر از سال قبل با تفکر درآیات و نشانه‌هایت با تو، ای رحمان و رحیم آشنا می‌گردم. واقعاً که نعمت فکر، نعمتی بس گرانبهاست؛ که انسان بوسیله آن کلید گنج‌های طلایی بدست می‌آورد.
یارب؛ توفیقمان ده، تا از جمله افرادی که، قلبشان قفل گشته نگردیم و بتوانیم با تدبیری آگاهانه به حقایق برسیم.
«اَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَىٰ قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا»[محمد:24]
ترجمه: آیا درباره‌ی قرآن نمی‌اندیشند (و مطالب و نکات آن را بررسی و وارسی نمی‌کنند؟) یا این‌که بر دل‌ها قفل‌های ویژه‌ای زده‌اند؟
پروردگارا؛ کمکم کن تا در بهارامسال بهترین استفاده را از گوش و چشم و قلبم داشته باشم؛ و تقلید کورکورانه، ازکسی نکنم؛ تا فردای قیامت بتوانند پاسخ سوالات خود را به بهترین وجه اداء کنند؛ چرا که خودت فرموده‌ای:
«و لَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا»[١٧:٣٦]
ترجمه: از چیزی دنباله‌روی مکن که از آن ناآگاهی. بی‌گمان (انسان در برابر کارهایی که) چشم و گوش و دل همه (و سایر اعضاء دیگر انجام می‌دهند) مورد پرس و جوی از آن قرار می‌گیرد.
پروردگارا؛ همان‌گونه که با زنده کردن زمین، چشم و دل زمینیان روشن گردانیده‌ای، در قیامت وقتی ما را دوباره زنده کردی، چشم و دلمان به اعمال صالح و رضایت خودت روشن گردان.
آری، من یقین دارم، اگر در این دنیا از باغ و بوستانش آن‌طورکه رضایت خودت است استفاده کنم، ان شاء الله، بعد از زنده شدن، باغ و بوستانی بس نیکو و ماندگار، نصیبم خواهی نمود، و آنجا با خانواده مؤمنم خوش می‌گذرانم، و به حمد و ثنایت می‌پردازم. در جای جای قرآن ازجمله آیه‌ی21 سوره‌ی طور به من وعده داده‌ای:
«وَالَّذِينَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُم بِإِيمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُم مِّنْ عَمَلِهِم مِّن شَيْءٍ ۚ كُلُّ امْرِئٍ بِمَا كَسَبَ رَهِينٌ»
ترجمه: کسانی که خودشان ایمان آورده‌اند و فرزندانشان از ایشان در ایمان آوردن پیروی کرده‌اند، (در بهشت) فرزندانشان را بدیشان ملحق می‌گردانیم (تا زادگان دلبند خود را در کنار خود ببینند و از انس با آنان لذّت بیشتر ببرند) بی‌آنکه ما اصلاً از عمل آن کسان چیزی بکاهیم (و از اندوخته‌ی پدران و مادران چیزی برداریم و به فرزندانشان بدهیم، و یا بدین وسیله بر حسنات فرزندان بیفزائیم و یا گناهانشان را از این راه بزدائیم). چرا که هر کس در گرو کارهایی است که کرده است.
نظرات