(هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ ۖ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ)
( حشر 24)
آخرین آیه از سوره حشر مورد تدبر قرار می‌دهیم نام حشر یادآوری برای محشور شدن است. محشور شدن نزد الله آن الهی که دارای نام‌های نیکو ست. و هر یکی از اسم‌های زیبای او یادآور کمال مطلق اوست. آری لحظاتی در آغازین روزهای فصل بهار به سیر و سفر در واژه‌های کمال مطلق می‌پردازیم. 
آن پرودگاری که کل مخلوقاتش بخاطر عظمت خالقشان بی اختیار سر تعظیم فرود آورده‌اند و با محبتی خالصانه و خاضعانه با زبان حال و قال با پروردگارشان در نجوا هستند. چنین خالقی که را یارای مخالفت هست؟
آن خالقی که البارئ و المصور است.
آن کسی که بدون هیچ نقشه قبلی فی البداهه با یک دستور کن همه لبیک فیکون می‌گویند. 
چنین خالق قادر و مقتدری که کنترل کل مخلوقاتش را از زمین و زمان ومکان و اشیاء، جاندار و بی‌جان در کل زمان و مکان بر عهده دارد و لحظه‌ای از یاد آنان غافل نمی‌شود، چگونه می‌توان از یاد او غافل ماند و زندگی کرد؟
لحظاتي به موجودات اطرافمان بنگریم... چگونه کلاغ با صدای قاه قاهش و بلبل با چهچه‌ی دل انگیزش وگل‌های لطیف و رنگانگ باغچه‌ی خانه با عطر افشانی و خیره کردن دل‌های بیدار، ما را به المصور بودن الله یاد آور می‌گردند.
چه زیباست شاهد تسبیح گویان مخلوقاتی شویم که خاضعانه بدون هیچ تکبری پیوسته در حال شکر گذاری رازق خود هستند.
 أنواع و اقسام موجودات دریایی از ریز و درشت حتی در عمیق‌ترین جای اقیانوس‌ها در حال حیات هستند و روزی خود را از خالق رازق‌شان دریافت می‌کنند.
 به همین خاطر پیوسته در حال تسبیح روزی دهنده خود می‌باشند.
و اما ما انسان‌ها مگر خالق کون و مکان، خالق ما نیست؟
 چه چیزی ما را وادار می‌کند که از گروه بزرگ مخلوقات عقب بیفتیم،جدا شویم و خلاف جریان آب شنا کنیم؟!
الله بخاطر قدرت و قوّت مطلقش العزیز و غالب است بر کل جهان هستی و می‌تواند در یک لحظه نعمت خود را از مجرمین قطع کند، اکسیژن را از هوای تنفسی حذف کند و بجای آن، دی اکسید کربن بگذارد چرا چنین کاری نمی‌کند چون رحمن است چون حکیم است چون رحیم است و چون رزاق است. 
پس چه خوب است به آغوش پر مهرش برگردیم