بهار آمد، با تمام زیبایی‌های چشم نوازش
با عشوه گری و طنازی
با ناز، گاه پشت ابر و مه چهره در پرده می‌کشد و گاه تمام قد خودنمایی و دلبری می‌کند.
نرگس، زیباترین گل فصل، چشم شهلایش را به جهان گشود. گلی که نماد زیبایی چشم صنمان است. اکنون در دست کودکان گلرخ چشم به راه ما دوخته‌اند. تا خریدارش شویم و به دست زیباچشمان نرگس وش بدهیم. همان‌هایی که تمام سال نرگس ما هستند و گل وجودشان همیشه محفل آرای دلمان !
"بهشت است گیتی ز اردیبهشت"
اوج زیبایی بهار در ماه میانی‌اش است. همچون عروسی آراسته!
در نهایت جمال، آیینه‌ی جلال روی جانان است!
به قول شاعر:
برگ درختان سبز در نظر هوشیار
هر ورقش دفتری است معرفت کردگار
تقریر ادیبانه برهان معاد است
فصلی که نسیم از پی اسفند گشوده است
اما کابوسی وحشتناک همچون گردبادی بی‌رحم
از راه می‌رسد و همه زیبایی‌ها را در کام سیاهش فرو می‌برد. می‌بلعد!
انبوهی از نایلون‌ها و بطری‌ها! کاغذ و قوطی! بزرگ و کوچک! گرد و گوشه دار!
شیشه، پلاستیک و انواع ظروف همچون تاول‌های زشت آبله بر چهره‌ی این نگار شیرین می‌نشیند. آبله تمام چهره و قامت چشم نوازش را در بر می‌گیرد!
نه تنها زیبایی اش را محو و نابود می‌کند، بلکه او را برای یک عمر طولانی آبله رو نگه می‌دارد. و جای این زخم عمیق برای همیشه ماندگار می‌ماند. لبخند زیبایش محو می‌شود!
خط و خالش دیگر افسون نمی‌کند! دیگر نمی‌تواند گیسوانش را با دست باد شانه زند! نمی‌تواند در چشمان زلال و خیس رود خود را ببیند و به خود ببالد! نگاهش شهلا نیست! نگاهمان بی نگار می‌شود!
چرا؟
چاره چیست؟
چه کسی مسئول است؟
همه ما مسئول هستیم .باید این امانت با ارزش را حفظ کنیم و به نسل دیگر بسپاریم. باید سعی کنیم چهره زمین زیبا بماند و با تیشه بی فرهنگی آن را نخراشیم. اول از خودم شروع می‌کنم. از همین امروز بیشتر از روزهای قبل به پاکی زمین و زیبایی طبیعت ارزش می‌دهم.
به فرزندم می‌آموزم که گل‌ها و گیاهان هم دوست دارند کنار مادرشان باشند.
 همین امروز هم صدا با دیگر دوستداران طبیعت در سراسر جهان به این امانت با ارزش ادای دین می‌کنم و با دوستانم به دامانش می‌روم و سعی می‌کنم در التیام زخم‌هایش سهیم باشم. کلاسم را با یادآوری این درس مهم آغاز خواهم کرد و به شاگردانم می‌گویم باید قدردان این نعمت و ثروت گران قیمت باشیم.
نه فقط دوم اردیبهشت که روز جهانی زمین پاک است بلکه تمام ایام سال چنین پندار نیکی در ذهن بپروریم و با این دیدگاه قدم در راه نهیم و همیشه مسئولیت خویش را نسبت به مادر طبیعت به خاطر بسپاریم که به گواهی قرآن؛ شکر نعمت، نعمتت افزون کند.