در ماه مبارک رمضان حملات وحشیانه و غیرانسانی رژیم غاصب صهیونیستی در حالی آغاز شد که اکثر مردم دنیا به شدت مشغول تماشا و پیگیری جام جهانی فوتبال‌ مشغول بودند. متاسفانه کشته و زخمی شدن صد‌ها انسان بی‌گناه (تنها گناه‌شان این است که خواهان زندگی شرافتمندانه و آزاد در سرزمین خود هستند) و مظلوم در غزه، آن‌ها را به اندازه‌ی باخت تیم محبوبشان متأثر نمی‌کند. 

اخبار تحولات غزه به اندازه‌ی اخبار بازی‌ها برایشان مهم نیست. در حقیقت برای این افراد ظلم و ناعدالتی، کشتار و شکنجه و دربدری مردم مظلوم مهم نیست و آنان را به اندازه‌ی حذف تیم مورد علاقه اشان ناراحت نکرده و دلشان را به درد نمی‌آورد. 

با این اوصاف وقتی تصویر مردم رژیم صهیونیستی را به هنگام تماشای بمباران غزه و قتل عام زنان و کودکان و.. دیدم – بسان نشستن برای تماشای فیلم سینمایی مورد علاقه‌ی خود ـ هر چند بسیار متأسف شدم اما خیلی تعجب نکردم. 

تمام این‌ها حکایت از این دارد که دل‌هایمان نسبت به ظلم، ناعدالتی و مظلومیت مردم و کشتار آنان ـ بدون توجه به اینکه ظالم و مظلوم چه کسانی هستند ـ بی‌تفاوت و غیرحساس‌اند؛ که از نشانه‌های بارز قلب بیمار و ناسالم و سقوط ارزشهای انسانی می‌باشد. دردی که متاسفانه اکثرا بدان گرفتاریم و آن را احساس نمی‌کنیم؛ و جهت مداوایش قدمی نیز برنمی داریم. 

وقت ناخوشی و محنت، وقت بسیار مناسبی است جهت زدودن زنگار دل و صیقل دادنش با تلاوت قرآن، محاسبه‌ی صمیمانه‌ی نفس، استغفار و…

این مبارک فرصت را از دست ندهیم و دست دعا بر آریم که: خدایا مظلومان و ستمدیگان جهان (به خصوص در غزه) را از شر ظالمان نجات ده و نصرت و آزادی را نصیب آنان بفرما. پروردگارا به ما توفیق عنایت فرما تا انسان – بما هو انسان – برایمان آنچنان عزیز و گرامی باشد، که نسبت به رنج و درد‌هایش بی‌تفاوت نباشیم؛ و آلامش برایمان سخت و سنگین بوده و دلمان را به درد آورد؛ و ما را برای رفع آن‌ها به تلاش و حرکت وا دارد.