به نام خدای مهربانی تو را با دل من چه سِرّی بود که همواره عاشق نغمه‌هایت بودم تو را پس از وفات فقط کمی بیشتر شناختم وگرنه من عمری است که با تو زندگی می‌کنم عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست دیرگاهی است کزین جام هلالی مستم اکنون با دیدن این همه شور و هیجان در میان آزادی‌خواهان و مشتاقان تو، به انتخابم احسنت می‌گویم می‌دانستم که رفتنت با دل من این می‌کند که کرد از کدام خوبی‌هایت بگوییم که سخنم ناقص نباشد... از کدام زیبایی‌هایی بنویسم که حقّ مطلب را ادا کرده باشم... گویی حافظ شیرین سخن این دو بیت را در حقّ تو سروده است: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوه‌ی شیرین شکرخای تو خوش همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش محبوب من! روزه‌داران بر سر سفره‌های افطاری نشسته‌اند بیا مناجات ربنا را در گوش‌شان زمزمه کن... بیا با دیگر نجوای «این دهان بستی...» بخوان تا خورندگان لقمه‌های راز دهانی بگشایند بیا که دژخیمان سینه‌ی مردم را نشانه گرفته‌اند در گوش‌شان بخوان تا تفنگ‌ها را بر زمین بگذارند... در این سکوت سرد و در این خزان زرد که شهریاران بر یاران جفا می‌کنند تنها آواز توست که دل می‌رباید و شور می‌فزاید... اکنون می‌دانم که دوستی با تو، دوستی با مهر و عاطفه و انسانیت و شجاعت و مردانگی و آزادی‌خواهی است و دشمنی با تو دشمنی با همه‌ی این عنوان‌های زیبا است... مردم از تو بسیار کمتران قدیس ساخته‌اند امّا این از هوشیاری تو بود که همواره خود را پایین می‌کشیدی و در جای خود می‌نشستی اکنون دیدم آنان که خواستند تو را نقش بر زمین کنند چقدر ره به خطا می‌رفتند نمی‌دانستند که هیچ دانه‌ای در هوا نمی‌روید و شکوفا نمی‌شود... کدام دانه در زمین فرو رفت که نرست چرا به تخم آدمیت این گمان باشد... آنان که می‌خواهند با پا گذاشتن بر پشت آزادی‌خواهان خود را بالا بکشند نمی‌دانند: دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست... من دین را دوست دارم و در دینی که به آن پایبندم نه در متن و نه در منطق آن، چیزی نیافتم که از تو جدایم کند...