إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • حسن روحانی پس از انتخابات ریاست جمهوری امسال، وعده داد کابینه ۲۴میلیونی تشکیل دهد و همه‌ی اقشاری را که از وی و برنامه‌هایش حمایت کردند، در دولت جدید شریک گرداند.

    اگر نگاهی به خاستگاه رأی روحانی بیفکنیم، متوجه خواهیم شد که طبقه متوسط شهری که عمدتاً‌ حامی اصلاح‌طلبان‌اند و کمتر مقهور برنامه‌های پوپولیستی کاندیداهای رقیب می‌شوند، به روحانی رأی دادند. همینطور در استان‌های مرزی غربی، شرقی و جنوبی که جمعیت عمده‌ای از اقوام و اهل سنّت‌ ساکن‌اند، پای صندوق‌های رأی آمدند و از روحانی حمایت کردند.

  • خبرنگاران در جوامع توسعه‌نیافته رسالت بس خطیری دارند و همواره با ساختارهای فرهنگی، اجتماعی و سیاسی مواجه‌اند که اصولاً گفت‌وگو، پرسشگری، آزادی بیان و شفافیت را برنمی‌تابند و با رهبران وسیاستمدارانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند که خواهان حفظ وضع موجود و استمرار این مناسبات معیوب‌اند. بدین منوال مواجهه میان نیروهای اقتدارگرا که هرگونه نظارت واقعی را برنمی‌تابند و به ساختارهای ناشفاف وغیرپاسخگو خو کرده‌اند با خبرنگاران که بنا به رسالت حرفه‌ای و شغلی، کاری جز پرسشگری از کیفیت مناسبات پنهانی، غیر قانونی و غیراخلاقی صاحبان قدرت، ثروت و منزلت ندارند امری بدیهی و کاملاً محتمل خواهد بود

  • جامعه‌شناسان سیاسی معتقداند دموکراسی بدون پدید آمدن سازمان ممکن نخواهد شد؛ زیرا هر گاه عده‌ای از افراد تصمیم گرفتند جهت تحقق اندیشه‌ای مشترک و مورد توافق با هم گام بردارند، لزوماً نیازمند طرّاحی چارچوبی برای انسجام گروهی نیز خواهند بود که این چارچوب در شکل سازمان تبلور پیدا می‌کند. امّا تأسیس سازمان به‌عنوان شرط لازم دموکراسی، دارای اقتضائاتی است که اعضا و بنیانگذاران، ناگزیر از کنار آمدن با آن خواهند بود.

  • تیم ملی فوتبال ایران به امید کسب چهارمین قهرمانی در آسیا، عازم ملبورن استرالیا شد. این تیم درحالی پای در این مسابقات می‌نهد که قرائن از وضعیت نامطلوب شرایط روحی و روانی آن حکایت دارد. از کمبود امکانات و عدم داشتن حتی یک بازی تدارکاتی جدی گرفته تا قهر علی کریمی دستیار ایرانی کی روش در آخرین لحظات و تا مصدومیت جمعی از بازیکنان کلیدی، همگی سیگنال‌هایی هستند که امید‌ها برای فتح جام ملت‌ها را کمرنگ می‌کند. 

  • بحران کوبانی مدتی‌ است در کانون تحولات جهانی قرار گرفته و هرچند این جنگ و ناامنی در صورت استمرار، در‌‌نهایت شتری ‌است که جلو در خانه‌ی همه می‌خوابد و هم‌اکنون هم دو کشور عراق و سوریه را درنوردیده است و احتمال تسری آن به خاک ترکیه و حتی ایران هم می‌رود، اما بنا به دلایلی، در این بحران، تمام چشم‌ها پس از کوبانی، به ترکیه دوخته شد. ترکیه‌ای که کیلومتر‌ها با دو کشور جنگ‌زده‌ی عراق و سوریه هم‌مرز است و ناامنی در این مرز‌ها، عملاً امنیت ترکیه را هم تهدید خواهد نمود.

  • اشاره: «نسیبه سبحانی» دانش‌آموخته‌ی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عرب است. با آگاهی از دغدغه‌ها و دل‌مشغولی‌های وی، در زمینه‌ی واکاوی مسائل و چالش‌های زنان جامعه‌ی ایران، به سراغ وی رفتیم و پای صحبت‌هایش نشستیم. ما در این گفت‌وگو، از مشکلات زنان جامعه‌ی ایرانی سخن گفتیم. 

  • اشاره: آغاز جام جهانی فوتبال رخدادی است بی‌نظیر که با قدرت بالای تأثیرگذاری‌اش، ارتباطات اجتماعی مردم در سراسر دنیا را تحت تأثیر قرارمی‌دهد. انگار جشن و مراسم باشکوهی است که نمایندگانی از همه کشور‌ها باشور و هیجان وصف‌ناپذیری درآن شرکت می‌کنند. راستی در این فوتبال چه رازی نهفته است که مردم اقصی نقاط دنیا را این چنین شیفته و مجذوب خویش ساخته است؟

  • این روزها حركت انسان‌دوستانه‌ی آقای «محمدیان» معلّم فداكار مریوانی، مرزهای كشورمان را درنوردید و بازتابی جهانی پیدا نمود. همزمان با رسانه‌های داخلی، خبرگزاری‌ها و رسانه‌های خارجی هم این خبر نوع‌دوستانه را تحت پوشش گسترده‌ی خبری قراردادند. آغازگر این «موج رسانه‌ای» عکسی بود که از دریچه‌ی لنز گوشی تلفن همراه «آقا‌ی معلّم»، و توسط دانش‌آموز همکلاسی «ماهان» گرفته شد که آقامعلّم مهربان آن را در صفحه‌ی شخصی‌اش در فیسبوک به اشتراک گذاشت.

  • -ظرفیت‌ها و تنگناهای «قانون اساسی» جمهوری اسلامی ایران در ارتباط با «حقوق و مطالبات اقوام و مذاهب ایرانی» به چه ترتیب می‌باشد؟ 

    اساساً جامعه‌ی ایران دارای تنوّع مذهبی، قومی و دینی است و قانون اساسی در بحث از حقوق ملّت، همه‌ی اعضای جامعه را به عنوان شهروند مورد توجه قرار داده است

  • شما جایگاه «آزادی اندیشه و بیان در شریعت اسلامی» را چگونه می‌بینید؟ 

    «آزادی اندیشه و بیان» به مفهوم امروزین آن، مفهومی است «نو» و در واقع بخشی از «نوگرایی فکری و سیاسی» بوی‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژه در شکل لیبرال آن می‌باشد؛ بدین معنا که مسأله‌ی آزادی اندیشه و بیان جزئی تفکیک ناپذیر از «بازتعریف» مفهوم انسان به‌ عنوان فرد و شهروند و عضوی از «جامعه‌ی سیاسی» است و  موجودی صاحب حق قلمداد می‌گردد.