«ماموستا رئوف اصلاح‌جو»، امام جماعت مسجد سراج شهرك بهاران سنندج چندى پيش در كانال «مسجد سراج« عبارت  آغازین يادداشت را بارگذارى و با مخاطبان خویش به اشتراک گذاشت. این عبارت کوتاه، پيام نغزى را در خود نهفته دارد، كه عدم توجه كافى به آن، پیامدهای جبران ناپذيرى را براى هر فرد يا جمعى به دنبال خواهد داشت. از اين رو، هر کسی می بایست آگاهانه و هوشيارانه عملكرد خويش را مورد رصد و ارزیابی قرار دهد؛ تا خداى ناخواسته شخصیت ارزشمند خويش را فداى ديده شدن ـ به هر قيمتى  ـ  توسط سایرین نكند.
شناخت و آگاهی از دو عامل اصلى بازدارنده در اين ساحت ـ كه در اين يادداشت با استناد به دو آيه از قرآن كريم تقديم نگاه شما مخاطبان گرانسنگ مى گردد ـ  مى تواند چراغ راهى بر مسیر سعادتمندى دو سرا باشد:

١- نخستین گام، برخوردارى فرد از ايمانى راسخ به خداوند متعال، شناخت اسماء و صفات پروردگار و عمل در پرتو آن هاست، به گونه ای که بتواند در اين مسير حركت كرده و به تعبيرى زيبا از قرآن كريم رنگ خدايى بگيرد.

صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ(بقره - آیه ۱۳۸)

(خداوند ما را با آئین توحیدی و ایمان راستین زینت داده است و) این رنگ و زینت خدا است و چه کسی از خدا (می‌تواند) زیباتر بیاراید و بپیراید؟ و ما تنها او را می‌پرستیم.
 

٢- فهم و درک آيه ٣٠ سوره آل عمران به تنهایی کافی است؛ تا شخص را چنان به حريم والای دانايى نايل آورد، که هیچ گاه در اندیشه اوج گرفتن  و دیده شدن (به هر قيمتى) نباشد. ديده شدنى كه رضايت خداوند متعال را به دنبال نیاورد؛ نه تنها پشيزى نمى ارزد، كه زیان و خسرانی جبران ناپذیر خواهد بود.

يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُّحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِن سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَهَا وَبَيْنَهُ أَمَدًا بَعِيدًا وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ(آل عمران - آیه ۳۰)

(کسانی که از فرمان پروردگارشان سرپیچی می‌کنند، بترسند از) روزی که هر کسی آنچه را از نیکی انجام داده است حاضر و آماده می‌بیند (و مایه‌ی سرور او می‌شود) و دوست می‌دارد کاش میان او و آنچه از بدی انجام داده است فاصله‌ی زیادی می‌بود (تا دیدار زشت آن را نبیند و به فرجام نامبارک آن، دچار عقاب و عذاب نشود)، و خداوند شما را از (نافرمانی) خودش برحذر می‌دارد، و خداوند نسبت به بندگان مهربان است (و با نافرمانی از او، رحمت را به زحمت، و نعمت را به نقمت تبدیل نکنید).
 

در پایان، خاطر نشان می‌سازد كه چه بسا برخى افراد، تصورات ناصوابى نسبت به تلاش‌ها و فعاليت‌هاى ديگران در ذهنشان شكل گیرد،  و با بازگو کردن این تصورات و حدس و گمان ها نزد دیگران، موجبات دل آزردگى را فراهم آورند. در چنین شرایطی شایسته است اولاً از ورود چنین پندارهایی نسبت به دیگران بپرهیزیم، ثانیاً در صورت ورود چنین پندارهایی به ذهن، از بازگو کردن آنها با دیگران و ورود به دایره‌ی غیبت به شدت حذر نماییم. ثالثاً اگر در جمعی قرار گرفتیم که در مورد عملکرد شخصی غایب به نیت‌خوانی پرداخته شد؛ ضمن عدم مشارکت در غیبت، و نهی از منکر غیبت‌کننده، به شدت از بازگو کردن شنیده‌ها برای فرد غیبت‌شونده بپرهیزم، که ناخواسته در دایره‌ی نمامی و سخن‌چینی نیفتیم؛ اما اگر با همه‌ی این اوصاف، متوجه تصوری نادرست از خود در نگاه دیگران شدیم؛ فوراً و با طيب خاطر اين جمله‌ی منقول را زمزمه کرده و با خويشتن صادق باشيم كه:

«أنا مسؤول أمام الله 
عن صدقي…
و عن نوايا قلبي 
و لست مسؤول عن نوع تفكيرهم!»

«من در پیشگاه خداوند مسؤول هستم
درباره‌ی صداقتم…
و در مورد نیات قلبی خويش
و به حقيقت من مسؤول ديدگاه ديگران نسبت به عملكرد خود نيستم!»