قرائت قرآن ثمرات بی‌شماری دارد و احادیث نبوی و آثاری به جا مانده از صحابه و تابعین بر این مهم دلالت می‌کند.

برخی از ثمرات قرائت قرآن عبارتند از: 

قاری قرآن هم‌نشین بزرگان و از بهترین مردمان است و درجه‌ای بالاتر از همگان دارد.

قاری از هر حرف قرآن حسنه‌ای می‌برد و حسنه تا ده برابر زیاد می‌شود.

قاری در سایه‌ی رحمت خداوند است؛ ملائکه به گردش حلقه می‌زنند و آرامش الهی بر او فرود می‌آید.

خداوند قلب قاری قرآن را منور و او را از تاریکی‌های روز قیامت محافظت می‌کند و سختی‌ها را از او دور می‌سازد.

قاری شمیمش عطرآگین و مذاقش گوارا است. هم‌نشین صالحی است که پارسایان به او نزدیک می‌شوند تا از رایحه‌اش کام جویند.

اندوه و پریشانی بزرگ او را نگران نمی‌کند زیرا در کنف حمایت قرآن است و قرآن برایش شفاعت می‌کند.

قاری قرآن باعث رحمت و بخشش پدر و مادرش می‌شود. به واسطه‌ی قرائتش خداوند آن دو را غرق نعمت‌هایش می‌کند و با انوار درخشانش می‌پوشاند.

قاری به درجه‌ی بالای بهشت دست می‌یابد و به منتهای نعمت می‌رسد.

صالحان و پارسایان به قاری قرآن غبطه می‌خورند و آرزو می‌کنند که کاش مانند او عمل می‌کردند و به درجه‌ی والای او نزد خداوند دست می‌یافتند.

قاری قرآن مشمول دعای مغفرت و بخشایش فرشتگان قرار می‌گیرد.

قاری قرآن به ریسمانی محکم چنگ زده است؛ شفای الهی شاملش می‌شود؛ از لغزش در امان است و از سختی‌ها رهایی می‌یابد.

قاری قرآن از خاصان و مقربان درگاه الهی است؛ به طاعت خدا عشق می‌ورزد و خاشعانه فرمانبرداری می‌‌کند.

در دنیا نیز به درجات بالایی دست می‌یابد؛ زیرا خداوند با قرآن گروهی را بالا می‌برد و گروهی را (که سرپیچی کردند) پایین می‌آورد.

قاری قرآن در نزد خدا جزء ذاکرین و قانتین نوشته می‌شود.

رسول خدا در روز قیامت برای قاری قرآن شهادت می‌دهد.

کسی که در قرآن مهارت دارد در روز قیامت با فرشتگان مقرب و پاک محشور می‌شود.

شیاطین از قاری قرآن دور می‌شوند و از خانه‌اش بیرون می‌روند.

قاری قرآن عقل و خردش منور و قلبش سرشار از حکمت است و سرچشمه‌ی علم و دانایی می‌شود.

قاری قرآن پرتوی از نبوت دارد (فقط به او وحی نمی‌شود).

عامل به قرآن با نابخردان با نادانی رفتار نمی‌کند زیرا قرآن در سینه‌ی اوست و او را از خشم و تندی باز می‌‌دارد.

دل‌ها و خانه‌ها با قرآن آباد می‌شود و خیر و برکت آنها را فرا می‌گیرد.

قرائت قرآن باعث خشوع و فروتنی قلب و پاکی نفس می‌شود.

قاری قرآن از خدا طلب می‌کند و خداوند با فضل و کرمش او را اجابت می‌کند.

خداوند اهل قرآن را در نزد خاصان خود ذکر می‌کند و چه فضل و شرفی از این بالاتر است.

قرآن اهلش را بی‌نیاز می‌کند و آنان را به سعادت و بهروزی می‌رساند و همان گونه که صاحب مال با مالش احساس خوشبختی و بی‌نیازی می‌کند.