محمدرضا جلایی‌پور بر اساس نظرسنجی سال ۹۵ ایسپا تنها حدود ۳۰ درصد از ساکنان تهران همه‌ی روزهای رمضان را روزه می‌گیرند و احتمالا در سه‌سال گذشته این رقم کمی کمتر هم شده است. بی‌اعتقادی به روزه، سختی کار، بیماری، ناتوانی جسمی و سفر از مهم‌ترین دلایلی است که حدود ۷۰ درصد مردم همه یا بخشی از رمضان را روزه نمی‌گیرند. بر اساس همین نظرسنجی ۹۰ درصد از کسانی که روزه نمی‌گیرند هم گفته‌اند خودشان داوطلبانه مقیدند در برابر روزه‌داران مراعات کنند و نخورند و نیاشامند. بر چه اساسی هفتاد درصد از شهروندان باید به خاطر سی درصد دیگر (که قاعدتا بخشی از آن‌ها هم راضی به سختی کشیدن کسانی که روزه ندارند نیستند) در طول یک‌ماه از پاره‌ای از حقوق اولیه، از جمله نوشیدن و خوردن در رستوران و محل کار، محروم باشند؟ چرا کسی که به خاطر بی‌اعتقادی به روزه یا بیماری و ناتوانی یا سفر نمی‌خواهد یا نمی‌تواند روزه بگیرد باید به موجب قانون یک‌ماه در شرایط سخت‌تری زندگی کند؟ ما روزه‌داران وظیفه داریم به این‌که به نام احترام به روزه‌داری‌مان و به موجب قانون شرایط سختی به شهروندانی که روزه ندارند (حتی اگر درصد کمتری از شهروندان بودند) تحمیل شود اعتراض کنیم. شخصا حس بسیار بد و حتی نوعی شرمندگی دارم در برابر کسانی که نمی‌خواهند یا نمی‌توانند روزه بگیرند و زندگی روزمره‌شان در این ماه با محدودیت‌های پرشماری دشوار یا مختل می‌شود. قانون‌گذار محترم! شهروند روزه‌دار گرامی! نیروی انتظامی! اجازه بدهید روزه‌داری داوطلبانه و مختارانه و مومنانه و در خدمت حیات معنوی بماند و ابزار تحمیل رنج و محدودیت به شهروندانی که روزه نیستند نشود و ماه ضیافت خدای مهربان ماهی باشد که در آن روزه‌ناداران هم زندگی آسان‌تر و بهتری داشته باشند. باور بفرمایید با این تحمیل‌های ناروا در حق دین و وجاهتش هم دوستیِ خاله‌خرسه می‌کنید.
نظرات