بسم الله الرحمن الرحیم

بیست و چهار سال از فاجعه‌ی بمباران شیمیایی سردشت سپری شد. خودخواهی و از خدا بی‌خبری طاغوتی جنایت‌کار و ستم‌پیشه، با غیر انسانی‌ترین شیوه‌ی ممکن، ضمن سلب حق حیات جمعی از انسان‌های بی‌دفاع، روزهایی تلخ و توأم با رنج و الم را نیز برای مصدومان و بازماندگان رقم زد.

با سپری شدن نزدیک به ربع قرن از آن جنایت هولناک، اکنون سردشت و مردم شریف آن پویایی و زندگی را تجربه می‌کنند. در تمامی این سال‌ها، هیچ‌گاه شاهد نبودیم مردمانِ این شهر سرسبز و سربلند کردستان، از الطافِ پروردگار مأیوس، از احقاقِ حقوقِ خویش، ناامید و با نامهربانی‌های روزگار، خسته و فرسوده شوند؛ بلکه همواره تلاش کردند تا با گرامی‌داشت و یادآوری تاریخ آن فاجعه‌ی خون‌بار و دردناک، وجدان‌های پاکِ جهانیان را که در آن زمان خواب ناهشیاری و غفلت را آگاهانه یا از سر عُذر اختیار کرده بودند، به عرصه‌ی عبرت‌آموزی و هشیاری دعوت نمایند تا شاید دیگر نفسِ سرکش، فرصت سبُعیت نیابد و داغی بر دل مادران، اشکی بر گوشه‌ی چشم پدران و تاولی بر گونه‌ی کودکانِ خردسال ننهد و زندگی بر پایه‌های ایمان، آزادی، آرامش، صلح و دوستی، مداوم و پابرجا بماند.

امید آن است که تلاش‌های مردم و فعالان مدنی زمینه را برای احقاق حقوق مردم مظلوم و مقاوم سردشت و توسعه و امنیت پایدار و آبادانی بیش از پیش این شهر فراهم نماید و تلخی‌های آن روزِ شوم، فراموش گردد.

مرحبا به این همه صبوری و بُردباری و این همه کوشش و هوشیاری.

درود و سلام خدا بر شهیدان و مصدومانِ آن فاجعه‌ی انسانی.

عبدالرحمن پیرانی
دبیرکل جماعت دعوت و اصلاح ایران
1390/04/07