انسان برای رسیدن به رضای خداوند تبارک وتعالی باید بتواند افسار نفس خویش را مهار کند و نفسش را از چیزهایی که هرچند لذت بخش و خوشایند است اما خشم و غضب پروردگارش در آن نهفته است دور کند. این انسان خاکی همواره باید در مقابل پروردگارش و حق و حقیقت خاشع و فروتن باشد تابتواند در زمین خدا و در میان بندگان خدا وظیفه ای راکه به او محول شده به نحو احسن به انجام برساند. ابلیس چون نتوانست برتری انسان برخود را قبول کند از درگاه ایزد منان رانده شد و تا ابد مورد خشم و غضب رحمان قرار گرفت و این تنها به خاطر کبر و غروری بود که نتوانست بر آن چیره شود. پس صفتی که انسان را از کبر و غرور پایین می‌آورد همان( دگر پذیری) است که شخص بتواند دیگران را بر خود ترجیح دهد بتواند افکار و اندیشه دیگران را با افکار و نظرات خود بسنجد و تحمل پذیرش حقیقت را داشته باشد هر چند که این حقیقت رای و نظر دیگران باشد. شیطان چون نتوانست این صفت( دگر پذیری) را در خود به وجود آورد تکبر ورزید و نتیجه این تکبر نابودی و هلاکت خود شیطان بود این در حالی بود که ملائکه دقیقاً بر عکس شیطان عمل کردند و سرانجام تا ابد مورد رحمت و خشنودی پروردگارند( واذ قلنا للملئکه اسجدوا لادم فسجدوا الا ابلیس قال ءاسجد لمن خلقت طینا) در تاریخ بسیار بودند افرادی که بزرگان و سران قوم و قبیله خویش بودند و از نسب و جایگاه والایی برخوردار بودند اما چون تنها خود را می‌دیدند و تحمل پذیرش رای و افکار صحیح از سوی غیر خود را نداشتند سرانجام خودرا به فلاکت و نابودی انداختند. برای اینکه انسان بتواند رابطه‌ای دوستانه و پر مهر و محبت با خانواده خود ویا حتی افراد جامعه داشته باشد باید نظرات و افکار دیگران را بشنود و به آنها احترام بگذارد و این توان را در خود به وجود آورد تا در جاهایی که به سود و منفعت دین اسلام و جهان اسلام است دیگران را بر خود ترجیح دهد. اگر من نوعی به اندازه توانم بتوانم این خصیصه را در خود به وجود آورم و آن را به افراد جامعه منتقل کنم به گونه‌ای که تک تک اعضای جامعه اسلامی نیز به اندازه توانشان این خصلت را در خود به وجود آورند دیگر هیچ نفرت و کینه‌ای بین انسان‌ها باقی نمی ماند دیگر هیچ دردی بدون درمان نمی ماند و حق هیچ ضعیفی زیر پای قدرتمندان له و پایمال نمی‌گردد و دیگر هیچ کسی بر دیگری برتری ندارد و این است ایمان و اسلام واقعی. خداوند تبارک و تعالی میفرماید( یاایها الناس انا خلقنئکم من ذکر وانثی وجعلنئکم شعوبا و قبائل لتعارفوا ان اکرمکم عندالله اتقئکم) بنده‌ای خاشع و خاضع خواهم بود، بر درِ رحمان عبدی مطیع خواهم بود، از بهر اوامر پروردگارم، دست به سینه نوکر و چاکر خواهم بود، آرام و قرار نمی گیرم، تا پای جان ذاکر و شاکر خواهم بود. اگر دگر پذیری در وجودم باشد، شفاعت قرآن آرام جانم خواهد بود، چون بنده‌ای صالح و مومن باشم، اجر و پاداشم فردوس اعلی خواهد بود.