محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، طی قطعنامهای در قالب یک جدول زمانی خواستار پایان دادن به اشغالگری رژیم صهیونیستی و تشکیل دولت مستقل فلسطینی و برگشت به مرزهای ۱۹۶۷ شد.
آویگدور لیبرمن، وزیر خارجهی اسرائیل، از قطعنامهی ارائه شده از سوی محمود عباس در مجمع عمومی سازمان ملل انتقاد کرد و گفت: «محمود عباس، شریک خوبی برای دستیابی به صلح نیست.»
لیبرمن، قبل از ترک نیویورک به منظور شرکت در نشست سازمان ملل متحد گفت: «تا زمانی که محمود عباس رییس تشکیلات خودگردان فلسطین است، هیچ راەحلی برای پایان دادن به نزاع بین اسرائیل و فلسطین وجود ندارد. او شریکی مناسبی برای گفتوگوهای دیپلماتیک با اسرائیل نیست.»
وی در ادامه گفت: «محمود عباس، نه تنها برای اسرائیل، بلکه برای همه یک معضل است. حتی اعراب هم از این مرد خسته شدهاند. جهان دیگر نگران مسئلهی فلسطین نیست. ما نیاز به یک شریک جدید و مورد اعتماد، و افق جدیدی از دیپلماتیک هستیم. عباس باید از اسرائیل ممنون باشد. زیرا اسرائیل تاکنون از دولت وی و امنیت تشکیلات او حمایت کرده است.»
«جروزلم پست» نوشت: اسحاق هرزوگ، از رهبران اپوزیسیون اسرائیل نیز، از بیانات محمود عباس در مجمع عمومی سازمان ملل انتقاد کرد و آن را ناامیدکننده و سرشار از کذب خواند. این رهبر چپگرای حزب کار افزود: «با وجود این، محمود عباس و دولت او برای ادامهی گفتوگوها از حماس بهتر هستند. من همهی آنچه را که عباس گفته است ردّ میکنم. اما علاقهی اسرائیل به او را فراموش نمیکنم. لذا، او را بر حماس ترجیح میدهم و باید همکاریهای امنیتی بر سر مسئلهی نوار غزه را با وی ادامه دهیم.»
محمود عباس، طی نطقی که در مجمع عمومی سازمان ملل ارائه داد، یک جدول زمانی را برای پایاندادن به اشغال خاک فلسطین اشغالی و تشکیل دولت مستقل از طریق برگشت به مرزهای ۱۹۶۷ را تقدیم مجمع نمود. عباس، در این سخنرانی گفت: «اسرائیل توقف اشغال را ردّ کرده و ادعا نموده است که جریان ساختوساز در سرزمین اشغالی را ادامه خواهد داد؛ و وجود دولت فلسینی را مردود دانسته و هرگونه راەحل برای پایان دادن به مشکل آوارگان را انکار کرده است. بهترین مکانی که از سوی اسرائیل برای اسکان آوارگان در آینده پیشنهاد شده، محلههای یهودینشین پراکندهای هستند که بدون هر نوع مرز، حمایت هوایی و بدون آب و منابع طبیعیاند. این مناطق متفرقه، به وسیلهی نژادپرستان یهودی اداره میشوند و تحت کنترل بدترین شکل آپارتاید قرار دارند.»
سرچشمهی نزاع بین اسرائیل و فلسطین، به سال ۱۹۱۷ بر میگردد؛ و آن هنگامی بود که، حکومت بریتانیا طی «قرارداد بالفور» اسکان یهودیان مهاجر در قلب فلسطین را به تصویب رساند. در سال ۱۹۴۸ بیش از ۷۰۰ هزار فلسطینی با فشار یهودیان مهاجر، از خانه و کاشانهی خود آواره شده و صدها روستای فلسطینی به دست این مهاجران، تخریب و با خاک یکسان شدند. سپس، اسرائیل شرق بیتالمقدس و کرانهی غربی را در اثنای جنگ خاورمیانه در سال ۱۹۶۷ اشغال نمود. در سال ۱۹۸۰، بیت المقدس را ضمیمه نمود و آنرا پایتخت مقدس اسرائیل نامید. این ادعا، هرگز از سوی جامعهی بینالملل به رسمیت شناخته نشده است.
فلسطین، در مقابل این تجاوزات، تأسیس یک دولت مستقل در نوار غزه و کرانهی غربی، و الحاق شرق بیتالمقدس –که هماکنون در اشغال اسرائیل است- را همواره خواستار شده است.
نظرات