بسم الله الرّحمن الرّحیم الحمد لله ربّ العالمین علیه توکّلنا وبه نستعین وصلی الله وسلم علی محمّد وعلی آل محمّد 

ما انسان‌ها عادت داریم زمانی که چیزی برایمان مورد احترام است نام آن همیشه ورد زبانمان است و یا در هر موردی که بحث و سخن گفته شود آنرا به طرف مورد مذکور می‌چرخانیم، مثلاً زمانی که انسانی شیفته‌ی دنیا ومظاهر دلربایش گردد در هر موردی که با او صحبت شود، خودآگاه یا ناخودآگاه بحث را به سمت دنیا و مظاهر آن که در چشم دنیادیدگان تزیین داده شده سوق می‌دهد. 

باری تعالی زمانی که چیزی نزدش مهم یا دارای مکانت خاصّی باشد بدان سوگند یاد می‌فرمایند –و برای ما نیست که جز بخدای متعال به چیزی دیگر سوگند یاد کنیم- مثلاً بخاطر مهم بودن آفتاب و خاصیت روشنایی‌بخش آن و منافع سرشار آن خدای متعال بدان سوگند یاد می‌فرماید و یا در جایی بخاطر عظمت مقام نبی اکرم -صلی الله علیه وآله وسلم – بنا بر بعضی اقوال- به ایشان قسم یاد می‌فرمایند که (لعمرک انهم لفی سکرتهم یعمهون/ سوگند به جان تو که آن [کافران] در گمراهىشان سرگشته مى گردند)... 

یکی از نعمتهایی که خدای متعال بما ارزانی فرموده و دارای جایگاهی بس مهم در زندگی انسانهاست و روز به روز بر ارزش آن افزوده می‌شود وانسان را از آن گریزی نیست «قلم» می‌باشد. قلم دارای چنان ارزش و مکانتی است تا جایی که خدای متعال یکی از سوره‌های قرآن را بنام آن نامگذاری فرموده و آیه‌ی اول آنرا با ذکر آن شروع فرموده که: 

 (ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ/ ن (نون) سوگند به قلم و آنچه مى نگارد)... 

و هر کدام از ما نیز باید به این امر واقف باشیم که هیچ نویسنده‌ای نیست مگر اینکه می‌میرد و خدا نوشته‌اش را باقی می‌گذارد، امّا باقی ماندنی که در آن خیر و برکت باشد مختص آنانی است که در نوشته‌هایشان سوگند خورنده به قلم را مدّ نظر دارند و آنانی که نوشته‌هایشان خالی از این منظر است یا گذر زمان نوشته‌هایشان را کهنه و پوسیده می‌گرداند یا قضا و قدر الهی آنرا محو می‌گرداند، خدای متعال در قرآن کریم در سوره رعد آیه ۱۷ می‌فرمایند: 

 (فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا یَنفَعُ النَّاسَ فَیَمْکُثُ فِی الْأَرْضِ کَذَلِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ / پس امّا کف [آب] - کنار افتاده- از میان مى رود و امّا آنچه به مردم سود مى بخشد، در زمین مى ماند خداوند بدینسان مثل‌ها را بیان مى کند). 

 (کَذَلِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ)، خداوند این‌گونه مثال حق و باطل را بیان می‌فرمایند، آن نوشته‌هایی که برای خدا باشد و به مردم سود بخشد بر روی زمین باقی خواهد ماند و خیر و برکت را نصیب صاحبش خواهد کرد و نوشته‌هایی که خالی از این دو مورد باشد همچون کف بالای آب هر لحظه در معرض زوال ونابودی است. اعمال ما انسان‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیست آنانی که در کار‌هایشان حق را که به حقانیت آسمان وزمین وصل است ملحوظ دارند اعمالشان از جنس «فَیَمْکُثُ فِی الْأَرْضِ» می‌باشد و دیگران از جنس «فَیَذْهَبُ جُفَاءً» می‌باشد. 

و در آخر نوشتارم را با این سخن شیخ طنطاوی رحمه الله به پایان می‌برم آنجا که در مورد «قلم» می‌فرماید: 

... بدرستی که این قلم شاخه‌ای است از شاخه‌های درختان بهشت از برای کسی که مستحق آن است و هیزمی است مشتعل از هیزم جهنم برای کسی که از اهل آتش است... 

انتخاب با شماست شاخه‌ای از شاخه درختان بهشت را برای نگاشتن در دست گیرید یا هیزمی از هیزمان مشتعل آتش.